Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας: Στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι

 

Διαβάστε στὸ ἱστολόγιο ἢ τὸν ἀναγνώστη Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας Στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι ΒΑΖΕ ΚΙ ΕΒΓΑΖΕ τὰ χέ­ρια στὶς τσέ­πες τοῦ παν­τε­λο­νιοῦ μὲ νευ­ρι­κό­τη­τα. Με­τροῦ­σε τὰ κέρ­μα­τα, ξα­να­με­τροῦ­σε – σί­γου­ρος πὼς ἦταν ἀρ­κε­τά∙ δυὸ μπου­κά­λια ρε­τσί­να Τιρ­νά­βου κι ἕνα Κα­ρέ­λια κα­σε­τί­να. Φο­ροῦ­σε ἕνα ξε­θω­ρια­σμέ­νο μπλοὺ τζίν, στὰ πό­δια δί­χα­λη σα­γιο­νά­ρα κι ἕνα που­κά­μι­σο στὴν ἀπό­χρω­ση τοῦ κί­τρι­νου —ἀνοι­χτὸ κί­τρι­νο τῆς ἀρ­ρώ­στιας— ξε­κούμ­πω­το στὸ ὕψος τοῦ στέρ­νου.        Κά­θε τό­σο ἔτρι­βε τὸ κε­φά­λι του (πό­τε μὲ τὸ δε­ξὶ καὶ πό­τε μὲ τὸ ἀρι­στε­ρό του χέ­ρι), μιὰ κί­νη­ση διαρ­κὴς ποὺ λὲς πὼς κρα­τοῦ­σε αἰ­ώ­νια κι ἔπει­τα στα­μα­τοῦ­σε τό­σο ἀπό­το­μα, ἔτσι ποὺ νό­μι­ζες πὼς δὲν ὑπῆρ­ξε πο­τὲ αὐ­τὴ ἡ στιγ­μή, πα­ρὰ μο­νά­χα ὁ ἦχος ἀπ’ τὰ κέρ­μα­τα ποὺ χτυ­ποῦ­σαν σὰν μι­κρὰ κου­δου­νί­σμα­τα βε­βαί­ω­νε γιὰ τὴν ὕπαρ­ξή του.        «Διά­ο­λε, τί ζέ­στη εἶ­ναι αὐ­τή!», ἡ φω­νὴ ἔβγαι­νε ἀπ’ τὰ δόν­τια σὰν γρύ­λι­σμα. «Διά­ο­λε, τί ζέ­στη εἶ­ναι αὐ­τή!» Κι ἔπει­τα: «δυό, τέσ­σε­ρα, ἕξι, ὀχτὼ, δέ­κα... μὴν κά­νω λά­θος, πά­λι: δυό, τέσ­σε­ρα, ἕξι, ὀχτὼ, δέ­κα...»        Κρα­τοῦ­σε σφι­χτὰ τὰ κέρ­μα­τα στὴ χού­φτα του, ὅπως κρα­τᾶ­με μιὰ μύ­γα φυ­λα­κι­σμέ­νη καὶ δὲν ἀνοί­γου­με τὰ δά­χτυ­λα, κι οὔ­τε ποὺ ξέ­ρου­με ἂν ἡ μύ­γα εἶ­ναι ἀκό­μα ζων­τα­νὴ ἢ πε­θα­μέ­νη μέ­σα στὸ ζε­στό μας χέ­ρι. «Διά­ο­λε, τί ζέ­στη εἶ­ναι αὐ­τή!» Οἱ λέ­ξεις ἀνέ­βαι­ναν σὰν φλέ­μα­τα ἀπὸ τὰ πνευ­μό­νια στὰ ξε­ρα­μέ­να του χεί­λια. Ἡ φι­γού­ρα του σά­λευε κά­τω ἀπ’ τὸν ἥλιο∙ ἔτρε­με σὰν ἀνε­μώ­νη κι ἦταν ἀκρι­βῶς στὶς τρεῖς τὸ με­ση­μέ­ρι.        Τὸ τρα­πέ­ζι ἦταν στρω­μέ­νο. Οἱ τοῖ­χοι πάλ­λευ­κοι, νο­τι­σμέ­νοι ἀπὸ φρέ­σκια μπο­γιά. Μιὰ κα­νά­τα νε­ρὸ ἦταν στὸ κέν­τρο τοῦ τρα­πε­ζιοῦ∙ μα­χαί­ρια, πι­ρού­νια καὶ κου­τά­λια στὴ θέ­ση τους. Οἱ κα­ρέ­κλες εἶ­χαν τὴν γο­η­τεία τῆς ἀνά­μνη­σης – ἄν­θρω­ποι πολ­λοὶ εἶ­χαν πε­ρά­σει ἀπὸ ἐδῶ∙ δυὸ σώ­μα­τα ἐρω­το­τρο­ποῦ­σαν, ἴσως ἀκό­μα μιὰ γριὰ νὰ κεν­τοῦ­σε κάλ­τσες καὶ τρυ­πη­μέ­νες φα­νέ­λες.        Ψη­λά, πά­νω ἀπ’ τὸ φα­ράγ­γι στὸ Βί­κο, ἀνά­με­σα στὴ ρί­γα­νη καὶ στὸ θυ­μά­ρι, στὸν ἀέ­ρα ποὺ μύ­ρι­ζε μέ­λι, μιὰ γυ­ναῖ­κα ἔπε­φτε νε­κρὴ ἀπὸ τὸ ἴδιο της τὸ χέ­ρι, παίρ­νον­τας μα­ζί της μιὰ δεύ­τε­ρη καὶ μιὰ τρί­τη ζωή.        Τὸ μα­χαί­ρι ἦταν ἀκό­μα ζε­στό, σὰν ἕνα καρ­βέ­λι κομ­μέ­νο στὴ μέ­ση.        «Ἀγα­πῶ ἄλ­λον», ἔγρα­φε τὸ ση­μεί­ω­μα. «Ἀγα­πῶ ἄλ­λον, μὰ οὔ­τε αὐ­τὸ εἶ­ναι ἐφι­κτό.»        Ἡ γά­τα τὸν πε­ρί­με­νε ἔξω ἀπ’ τὸ τρο­χό­σπι­το. Πέ­ρα­σε ἁπα­λὰ ἀνά­με­σα στὰ πό­δια του, κι ἔμει­νε ἐκεῖ γιὰ λί­γο νὰ τρί­βε­ται κερ­δί­ζον­τας τὸν δι­κό της χρό­νο, ἀπο­λαμ­βά­νον­τας τὴν ἐξου­σία της, ὄρ­θια στὸ ξύ­λι­νο τρα­πε­ζά­κι. Ὁ ἄν­τρας ἔμει­νε ἡμί­γυ­μνος, μο­νά­χα μὲ τὸ παν­τε­λό­νι. Κά­πνι­σε τὰ μι­σὰ τσι­γά­ρα καὶ ἤπιε τὰ δυὸ μπου­κά­λια ρε­τσί­να. Ἡ φλέ­βα στὸ λαι­μό του με­γά­λω­νε, με­γά­λω­νε, με­γά­λω­νε... Ὁ ἥλιος ἔπε­φτε ἀρ­γά, ὅπως πέ­φτει βα­σα­νι­στι­κὰ ἡ στα­γό­να ἀπὸ τὴ χα­λα­σμέ­νη βρύ­ση. Ὁ Βοϊ­δο­μά­της μιὰ κό­λα­ση κά­τω ἀπ’ τὰ πό­δια του, ὅπως ἕνα ἄστρο ποὺ δὲν λέ­ει νὰ σβή­σει.        Ἀφαί­ρε­σε τὶς πέ­τρες ἀπὸ τὶς ρό­δες στὸ τρο­χό­σπι­το. Ἡ γῆ μύ­ρι­ζε σὰν νε­ο­γέν­νη­το βρέ­φος. Μό­νο ἡ γά­τα ἦταν ἀκό­μα ὄρ­θια, ἔτσι νι­κή­τρια καὶ παν­το­δύ­να­μη, μὲ τὴν γνώ­ση μιὰ γιὰ πάν­τα στὰ μά­τια της. Πη­γή: Ἀπὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γή­μα­των Στὰ βρά­χια καὶ στὴ θά­λασ­σα (ἐκδ. Γρά­φη­μα, 2023). Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας (Λά­ρι­σα, 1986). Ἔχει ἐκ­δώ­σει δύο ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές: Οἱ γυ­ναῖ­κες ποὺ ἀγα­πᾶ­με εἶ­ναι θαμ­μέ­νες στὸν κῆ­πο (αὐ­το­έκ­δο­ση, 2020). Τὸ Με­ρί­διο (Θρά­κα, 2022) καὶ μιὰ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των: Στὰ βρά­χια καὶ στὴ θά­λασ­σα (Γρά­φη­μα, 2023).