ΠΡΟΚΛΗΣΗ Ν. ΚΛΕΙΤΣΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

 

Έλλειμμα ηθικό ως προς την επιλογή των μέσων ποτέ δεν αποδόθηκε στην πολιτική ζωή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Αυτό το αποδεδειγμένο ηθικό κεκτημένο αμφισβητεί ο Ν. Κλειτσίκας σε δημοσίευμά του.

ΤΟ ΨΕΜΑ                                                                                                 Γράφει ο Ν. Κ. «Ένα του από τα πολιτικά του λάθη -που οφείλουμε να επισημαίνουμε-, που τον "βασάνιζε", ήταν η ένταξή του στην ομάδα του Γιώργου Παπανδρέου (σε πλήρη αντίθεση με τις πατριωτικές θέσεις που εξέφραζε), για να εκλεγεί στο Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ, μετά το Συνέδριο του 1994...».

ΤΙ ΤΟΝ «ΒΑΣΑΝΙΖΕ» - ΕΙΧΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ;                                                                                           Τίποτα δεν τον βασάνιζε από όσα κατατρέχουν τις μικρότητες, τους μικρούς. Είχε την γνώση, αυτογνωσία, την μυστική ευλάβεια προς αυτούς που θα έπρεπε να συναντήσουν τις ιδέες του, αυτήν την εσωτερική αλήθεια του που ήθελε να γίνει ορίζοντας, κοινωνική ωφελιμότητα και απελευθέρωση. Αυτό το διανοητικό περιβάλλον, αυτή η πνευματική ακεραιότητα δεν εκχώρησε καμία θέση σε προσωπικό συμφέρον και σε εκμετάλλευση συγκυριών για την ανάδειξή του στο Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ.  Όλοι γνωρίζουν και πολλοί είδαν ακόμα και τις παρεμβάσεις του στα Συνέδρια. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου τον επέλεξε στην Πολιτική Γραμματεία, όργανο ανώτερο και πάνω και από το Εκτελεστικό Γραφείο.

Παρά τις αντιθέσεις του με τον Ανδρέα όλοι εκτιμούσαν τον συγκροτημένο πολιτικό του λόγο και την σοσιαλιστική του σκέψη. Πολλά θα μπορούσαν να μας πουν όσοι έζησαν και τις εσωτερικές συγκρούσεις του Κινήματος.

ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ Μ. Χ. ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΝ Γ. Π. ; (αντιγραφή από δημοσιεύσεις του).                                                                                                                Από το βιβλίο του «Από το ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ – ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος»:                                                                                                        «Υπόθεση Κοσκωτά: ήταν η πρώτη απόπειρα πραξικοπηματικής διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο Παπανδρέου… δια μέσου εξωτερικών οδών…το πρώτο θανατηφόρο χτύπημα…με την θεωρία του για τα νέα τζάκια μεταβάλλεται πρακτικά σε κατάργηση η πολιτική αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ… την ολιγαρχοποίηση του πολιτικού συστήματος…».                                                                          «Με τον Γ. Π. δεν είχα καμία  συνάντηση και συνομιλία κατά την διάρκεια και μετά την υπόθεση Κοσκωτά…». Το δεύτερο παράθεμα είναι από τις 22/6/2004 και την απάντηση στον Γ. Π. που του είχε ζητήσει συνάντηση. (Όλη η δήλωση στις σελίδες 76,77).                                                                                                             Πέρα από αυτά όλοι γνωρίζουν την κριτική του για την δέσμευση παραγωγικών υλικών και άυλων αγαθών, απαξιώνοντας το ιστορικό, συμβολικό και γνωστικό κεφάλαιο, τον φιλοκεμαλισμό, την στήριξη του σχεδίου Ανάν, την συμμετοχή στην τραγωδία του Χρηματιστηρίου, στην παράδοση του Οτζαλάν, το φασιστικό βιβλίο ιστορίας, ουσιαστικά την άρνηση της Κυπρογεννημένης  Διακήρυξης της 3^ης Σεπτέμβρη. Μετά από αυτά αντιλαμβάνεται ο καθένας πόσο κοντά ήταν ή «εντάχθηκε στην ομάδα του Γ. Π». Αυτά είναι λασπολογίες και ο Ν. Κ. εκτίθεται με την απουσία ευθύνης αποδείξεων. Μετά τα λίγα παραπάνω όχι μόνο δεν αποδεικνύεται κάποια εγγενής, συγγενής σχέση ανάμεσα στον πολιτικό στοχασμό και την εμπλοκή του Γ. Π., αλλά αντίθετα διακρίνεται μια ασύμβατη και ενδοκινηματική πολεμική ιδεών και σχέσεων. Και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό να δεις ότι κανένας δεν στηρίζει κάποιον που του έχει καταλογίσει τόσα. Απευθυνόμαστε στην σκέψη και δεν είμαστε καταναλωτές ανοησίας.

ΠΟΙΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΣΕΝΑΡΙΑ;                                                                                                                                                                                    

Όσο και αν οι στοχεύσεις είναι προφανείς, είναι ανεξερεύνητο πεδίο η ψυχή των ανθρώπων, οι διαμεσολαβήσεις, που οδηγούν στην αυθαιρεσία και αποστροφή της αλήθειας, που γίνονται υπηρετικές σε θρασύτατες ατομικές και συλλογικές σκοπιμότητες και εξουσίες. Η επίκριση, ενοχοποίηση του Μ. Χ. , με αυτόν τον προκλητικό τρόπο εντάσσεται σε μια «ναρκισσιστική αντεπίθεση ενός απωθημένου αισθήματος μειονεξίας». Είναι συστατική προϋπόθεση διαφοροποίησης για αυτούς που φοβούνται ότι οι άλλοι τους αγνοούν. Είναι οι αυτοκτονικές τάσεις ενός ηττημένου εαυτού.     

                                                              ***                                                                                             

Ο Μ. Χ. έζησε με την αλήθεια και όχι με φαντασιώσεις, όπως αυτές των δειλών. Παρέδωσε εργαλεία για την διάψευση του ψέματος, παρείχε ιδέες – εργαλεία αλλαγών, (ηθικοποιητικά, δημοκρατικά, αναπτυξιακά), διαμόρφωσε την εικόνα του λαϊκού αριστοκρατισμού. Είναι φυσιολογικό να στενοχώρησε κάποιους. Είναι αυτοί που στην σύγκριση διαισθάνονται το μικρό τους ύψος και την περιορισμένη βάση τους. Αυτοί καταφέρνουν μόνο την εφήμερη σημειακή δόξα μιας αναλήθειας.

 

Γρηγόρης Κλαδούχος                                                                        Ξυλόκαστρο Κορινθίας – 12 Αυγούστου 2024