Μπού­λη Ἀν­δρε­ά­δου: Ἡ γυναίκα τοῦ πρωτομάστορα

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 2 Ἰούλιος 2024 Μπού­λη Ἀν­δρε­ά­δου

Ἡ γυναίκα τοῦ πρωτομάστορα 

ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ, πάν­τα πι­στὸ σὲ μέ­να τὴν πρω­το­μα­στό­ρισ­σα, πρό­φτα­σε τὸ μή­νυ­μα νὰ μοῦ φέ­ρει.        Μὴν πᾶς, κυ­ρά μου, τὸ φαΐ στοὺς μά­στο­ρες. Ἔχουν χρη­σμὸ πι­κρὸ νὰ κτί­σουν τὸ κορ­μά­κι σου στὴν κεν­τρι­κὴ κα­μά­ρα.        Τό­τε φώ­να­ξα τὴ γει­τό­νισ­σα, ἐκεί­νη ποὺ μὲ τὸν ἄν­δρα μου μα­ζί, πολ­λὲς φο­ρὲς μού­σκευαν μὲ ἱδρῶ­τα τὰ κεν­τη­τὰ σεν­τό­νια μου. Τῆς ἔδω­σα νὰ φο­ρέ­σει τὸ ἰδιαί­τε­ρο κε­φα­λο­μάν­τη­λό μου, γιὰ νὰ μὴν τὴν κά­ψει ὁ ἥλιος. Ἦταν στο­λι­σμέ­νο μὲ χρυ­σᾶ που­λιὰ ποὺ εἶ­χα κεν­τή­σει μό­νη μου. Στὸ τα­γά­ρι τῆς ἔδω­σα ζε­στὸ φαΐ καὶ ψω­μὶ ποὺ μό­λις εἶ­χε βγεῖ ἀπὸ τὸν φοῦρ­νο καὶ μο­σχο­βό­λα­γε, γιὰ νὰ τὰ πά­ει στὸν ἄν­τρα μου στὴ γέ­φυ­ρα.         Τὴν εἶ­δε ὁ πρω­το­μά­στο­ρας. Γνώ­ρι­σε τὸ μαν­τή­λι. Ἅρ­πα­ξε μιὰ πέ­τρα, τὴν πιὸ βα­ριά, καὶ κα­τα­πά­νω της τὴν πέ­τα­ξε. Τό­τε ἔτρε­ξαν ὅλοι οἱ μά­στο­ρες μα­ζὶ καὶ ἔρι­ξαν ἐπά­νω της τοῦ­βλα καὶ ἀσβέ­στη γιὰ νὰ τὴν ἐν­τοι­χί­σουν στὴν κεν­τρι­κὴ κα­μά­ρα.        Ὅσο γιὰ μέ­να, σ’ ἕνα μου­λά­ρι φόρ­τω­σα τὰ λι­γο­στά μου ὑ­πάρ­χον­τα καὶ κί­νη­σα γιὰ νὰ βρω ἕναν τό­πο χω­ρίς πο­τά­μια καὶ γε­φύ­ρια.        Θὰ μοῦ λεί­ψει πάν­τως τὸ μαν­τή­λι μου.

Πηγή: Ἀ­πὸ τὴν συλ­λο­γὴ Ἡ ἀ­γε­λά­δα τοῦ γεί­το­να (Μι­κρο­δι­η­γή­μα­τα, ἐκδ. ΑΩ, 2023).

 

Μπού­λη Ἀν­δρε­ά­δου (Ἀ­θή­να, 1939). Συμ­μετεῖ­χε στὶς ἀν­θο­λο­γί­ες Φλέ­βες Γρα­φῆς (ἐκδ. Ρώ­μη, 2019) καὶ Γράμ­μα ἀ­πὸ μιὰ ἄλ­λη Ή­πει­ρο (ἐκδ. Ρώ­μη, 2022). Δι­η­γή­μα­τα καὶ ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κά.