Ἀου­γοῦ­στο Ρόα Μπά­στος (Augusto Roa Bastos): Ὁ χερ­σό­το­πος

 

Διαβάστε στὸ ἱστολόγιο ἢ τὸν ἀναγνώστη

By planodion on 23 Ἰούνιος 2024 ΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ, βρώ­μι­κοι, ρου­φηγ­μέ­νοι ἀπ’ τὸ σκο­τά­δι. Τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπὸ δύο σι­λουέ­τες ἀμυ­δρὰ ἀν­θρώ­πι­νες, μὲ τὰ σώ­μα­τα χα­μέ­να στὶς σκιές τους. Ἴδιες καὶ ὅμως τό­σο δια­φο­ρε­τι­κές. Ἀρ­γο­σά­λευ­τος ὁ ἕνας, νὰ με­τα­κι­νεῖ­ται στὴν ἐπι­φά­νεια τοῦ ἐδά­φους μὲ τὴν πα­θη­τι­κό­τη­τα τοῦ ἀνυ­πο­ψί­α­στου ἢ τὴν ἀπό­λυ­τη ἀδια­φο­ρία. Κυρ­τω­μέ­νος ὁ ἄλ­λος, ἀγ­κο­μα­χῶν­τας ἀπ’ τὴν προ­σπά­θεια νὰ τὸν σύ­ρει ἀνά­με­σα στὰ ἀγριό­χορ­τα καὶ τὰ σκου­πί­δια. Κά­που-κά­που στα­μα­τοῦ­σε γιὰ νὰ πά­ρει ἀνά­σα. Με­τὰ ξα­νάρ­χι­ζε σκύ­βον­τας ἀκό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο πρὸς τὸ φορ­τίο του. Ἡ μυ­ρου­διὰ τῶν λι­μνα­σμέ­νων νε­ρῶν τοῦ Ρια­τσουέ­λο μᾶλ­λον ἁπλω­νό­ταν παν­τοῦ, ἀλ­λὰ ἐδῶ ἦταν πιὸ ἔν­το­νη∙ μὲ τὴ γλυ­κε­ρὴ ἀπό­πνοια τοῦ χερ­σό­το­που ποὺ βρο­μο­κο­ποῦ­σε σκου­ριά, πε­ριτ­τώ­μα­τα ζώ­ων, αὐ­τὴ ἡ πη­χτὴ ἀπ’ τὴν ἐπερ­χό­με­νη κα­κο­και­ρία μυ­ρου­διά, τὴν ὁποία κα­τὰ και­ροὺς ὁ ἄν­δρας ἐπι­χει­ροῦ­σε χει­ρο­νο­μῶν­τας νὰ ξε­κολ­λή­σει ἀπ’ τὸ πρό­σω­πό του.

5ο Διεθνές Φεστιβάλ Συνεργατικού και Ανεξάρτητου Κινηματογράφου

 

Γιο­λάν­τα Σα­κελ­λα­ρί­ου: Νό­τος

 

Γιο­λάν­τα Σα­κελ­λα­ρί­ου Νό­τος ΙΧΕ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ἐκεί­νη τὴ μέ­ρα στὴν Τρά­πε­ζα. Κυ­ρί­ως συν­τα­ξιού­χους, για­τὶ πλη­σί­α­… Διαβάστε στὸ ἱστολόγιο ἢ τὸν ἀναγνώστη EIXE πολύ         ΚΟΣΜΟ ἐκεί­νη τὴ μέ­ρα στὴν Τρά­πε­ζα. Κυ­ρί­ως συν­τα­ξιού­χους, για­τὶ πλη­σί­α­ζε τὸ τέ­λος τοῦ μῆ­να. Τὰ κα­θί­σμα­τα ὅλα πια­σμέ­να καὶ οἱ ὑπό­λοι­ποι ὄρ­θιοι. Στά­θη­κα σὲ μιὰ γω­νιά, πλά­τη στὸν τοῖ­χο. Τὸ νού­με­ρό μου προ­οιώ­νι­ζε ὅτι θὰ περ­νοῦ­σα πολ­λὲς ὧρες ἐκεῖ μέ­σα.        Γιὰ ἀρ­κε­τὴ ὥρα ἄκου­γα τὶς συ­νο­μι­λί­ες τῶν συν­τα­ξιού­χων ποὺ θύ­μι­ζαν Ἰο­νέ­σκο καὶ εἶ­χα ἀρ­χί­σει νὰ κου­ρά­ζο­μαι ἀπὸ τὴν ὀρ­θο­στα­σία. Ἔκα­να με­ρι­κὲς βόλ­τες στὸν χῶ­ρο καί, χα­ζεύ­ον­τας τὶς κορ­νι­ζα­ρι­σμέ­νες ἀφί­σες στοὺς τοί­χους, τὸ βλέμ­μα μου κον­το­στά­θη­κε στὸ γνω­στὸ ἔρ­γο του Βὰν Γκόγκ, τὴν ψά­θι­νη κα­ρέ­κλα. Μιὰ ἄδεια κα­ρέ­κλα, τρύ­πια, συ­νώ­νυ­μο ἀπου­σί­ας, φθο­ρᾶς, τῆς ψυ­χι­κῆς του κα­τά­στα­σης ἀλ­λὰ καὶ τῆς φτώ­χειας του. Μπο­ρεῖ νὰ ἦταν καὶ ἡ κα­ρέ­κλα ποὺ κα­θό­ταν γιὰ νὰ ζω­γρα­φί­σει ἢ καὶ νὰ φά­ει. Σί­γου­ρα τὴν εἶ­χε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ὡς μο­ντέ­λο καὶ δὲν ἦταν ἀπο­κύ­η­μα τῆς φαν­τα­σί­ας του.

Δημόσιααυτοκριτική των πολιτικών μας εκπροσώπων για την κακήεικόνα της Κω την περίοδο της αυξημένηςεισόδου Τούρκων επισκεπτών‘’τα σχόλια του τύπου της Αλικαρνασσού’’,

 

’του Νίκου Μυλωνά 

Oι εικόνες στο λιμάνι μας την περασμένη βδομάδα ήταν θλιβερές.Έρχεσαι στην Κω να περάσειςμία μέρα η μια εβδομάδαγιορτών και ζειςτο βάρος της μεγάλης καθυστέρησης στον διαβατηριακόέλεγχο(μέσης διάρκειας 2 ωρών).Παρατηρείς την απαράδεκτη εικόνα του κλειστούχώρου της Schengen Area-Σένγκεν (με τα στραπατσαρισμένα κιόσκιαISOBOX, την σιδερόφρακτη περίφραξηστρατιωτικού τύπου) και την απουσία κάθε είδουςαισθητικήςοργάνωσης του χώρου υποδοχής.Βγαίνεις στην οδό Αβέρωφ για να κατευθυνθείς στην πόλη και τις δημόσιες υποδομές της. Περπατάς σέρνοντας την αποσκευή σου στο κατασπασμένο τσιμεντόστρωτο  πεζοδρόμιο με τα παμπάλαια σιδερένιαπαγκάκια, τα ξεχειλισμένα δοχεία απορριμμάτων, τις βρύσες που στάζουν, τις σπασμένες καρέκλες, τα παρατημένα τραπεζάκια. Σέρνεις την βαλίτσα σου στο ‘’ο θεός να το πει’’ δάπεδο στην περίμετρο του λιμανιού  και ψάχνεις πληροφορίες: ‘’που να πας γιανα βρεις αυτό έχεις ανάγκη σε ένα ξένο τόπο’’.  Όμως ΝΟ ΙNFΟ, NOSIGNIALS! Την θλιβερή κατάσταση του πεζοδρομίουεπιδεινώνει η ερειπωμένη μορφήτου άλλοτε ωραίου κτηρίου της Ανωτέρας-οικία Μπρουνέττι.Μετά το εγκαταλειμμένο δημοτικόσχολείο-Αζήλομε τα σπασμένα παραθυρόφυλλα.  Το μάτι σου πέφτει στους γεμάτους, βρώμικους και ξεσκέπαστους κάδουςσκουπιδιών {6-7 (!)}.Στην δυσανάγνωστη σκουριασμένη, σβησμένη δημοτική πινακίδατου χάρτη της πόλης (τοποθετήθηκε το 2005!!!) και στέκει ακόμη σαν …κειμήλιο μιας εποχής.Δίπλα της η τεράστια σε πολύ χαμηλό ύψος εγκαταλειμμένημαύρη και σκοτεινή πινακίδα, πινακίδα- μυστήριο (οι παλιότεροιξέρουμε ότι τοποθετήθηκε το 2017 με ευρωπαϊκήχρηματοδότηση ως σήμανση ΤΣΟΥΝΆΜΙΣ).

Μάκης Δασκαλάκης

 

Εφυγε από τη ζωή ο συνταξιούχος πλοίαρχος Θεμιστοκλής Δασκαλάκης, καπετάν Μάκης για τους φίλους του, ένας άνθρωπος κόσμημα για τον χώρο της ναυτιλίας, έντιμος, αγωνιστής, που ξεχώρισε για το ήθος του, τον ανθρωπισμό του και τον επαγγελματισμό του. Τον γνώρισα για λίγο, αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ : Ήταν άνθρωπος εγκάρδιος, ζούσε όπως κι εγώ την παρέα των ναυτικών, ήτανε ντόμπρος, χαρισματικός, φιλικός με όλους. Για τα μετά τον θάνατό του, είχε διδάξει ήθος και ανθρωπιά, καθώς είχε υπογράψει ως «μόνιμη εντολή πλοιάρχου» να δωρίσει το σώμα του στο Τμήμα Ανατομίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών για εκπαίδευση των φοιτητων.

Ελαιώνες να φάνε τα μάτια

 

Του Γιάννη Σχίζα

Aυγή 22.6.24 

Πρόσφατα, βρέθηκα στο χωριό μιας  εξαδέλφης μου , που ήταν κοντά στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας. Ο χώρος μου επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη : Η παραδοσιακή καλλιέργεια του καπνού που κατέληγε σε τόσες  αρρώστιες είχε αντικατασταθεί από   μια  γενικευμένη ελαιοκαλλιέργεια!  Οι ελιές  δέσποζαν  στους δρόμους,  κυριαρχούσαν παντού με δένδρα πλούσια, με ευμεγέθη ανάπτυξη, με περιποιημένο το υπόστρωμα της βλάστησης. Η έκταση αυτού του φαινομένου ήταν τεράστια, με μια πρώτη εκτίμηση θα την έβγαζα πολύ  μεγαλύτερη από τον ελαιώνα των Αθηνών, μεγαλύτερη του ελαιώνα  των Μεγάρων κι ακόμη μεγαλύτερη του αντίστοιχου ελαιώνα  της Άμφισσας, που έχει κηρυχθεί και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς  από την UNESCO . Κι όμως, το «Αθηναϊκό κράτος» προτίμησε την ανάθεση του Ελαιώνα των Αθηνών σε διάφορα μικροσυμφέροντα, αντί να διατηρήσει για τη συμπαγή καλλιέργεια ένα μεγάλο κομμάτι από τα 9165 στρέμματα, που ήταν η πλήρης  ανάπτυξη αυτού του χώρου. Το ίδιο κράτος προτίμησε την μεταπολεμική κατάργηση των λαχανόκηπων της Αθήνας, που χάρις «στην μεγάλη διαφοροποίηση στα καλλιεργούμενα είδη εξασφάλιζε τη συνεχή απασχόληση του παραγωγού» - κατά πως έγραφε  ο αείμνηστος Λεωνίδας Λουλούδης.

Η αφύσικη συνεργασία με την Τουρκία στον ΟΑΣΕ

 

του Λεωνίδα Κουμάκη*

Όπως είναι γνωστό, ο ιδρυθείς από το 1975 Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) είναι ο μεγαλύτερος διακρατικός οργανισμός για τη διαφύλαξη της ασφάλειας στον πλανήτη μας, με πεδίο ευθύνης τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του τύπου, την δίκαιη και ελεύθερη διεξαγωγή εκλογών καθώς και τον έλεγχο της διάδοσης όπλων.

Η Τουρκία και στους τέσερις παραπάνω τομείς αρμοδιότητας του ΟΑΣΕ είναι βουτηγμένη σε πολύ σοβαρές παραβάσεις μέχρι το λαιμό:

(α) Η προκλητική περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την σημερινή Τουρκία, μεταξύ των οποίων ο στραγγαλισμός των θρησκευτικών και εκπαιδευτικών ελευθεριών, αποδεικνύεται από την φυλάκιση χιλιάδων ανθρώπων (πολιτικών, επιχειρηματιών, δικηγόρων, απλών πολιτών και καλλιτεχνών) όχι για τις πράξεις που πραγματικά έκαναν αλλά για τις ιδέες τους, είτε με αυθαίρετες συλλήψεις, είτε με τις τυποποιημένες, ασαφείς κατηγορίες περί «τρομοκρατίας» καθώς και από την περιφρόνηση εφαρμογής εκατοντάδων αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αδικαιολόγητες φυλακίσεις ή «καταδίκες». Αποτελεί πάγια τουρκική πολιτική η χώρα να επικαλείται φορτικά τα ανθρώπινα δικαιώματα όπου πιστεύει ότι την συμφέρουν, αλλά να τα περιφρονεί η ίδια προκλητικά μέσα στην Τουρκία!

(β) Η ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία κυριολεκτικά

Ἀ­ρί­στη Τριανταφυλλίδου-Τρεν­τέλ: Κέν­τρο Δι­ά­σω­σης

 

Ιt is better to be a cow in Europe than to be a poor person in a developing country Joseph Stiglitz ΙΣ ΕΙΔΕ γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ στὸ Γκὸλφ τῆς Γλυ­φά­δας, πε­ρί­ερ­γο πλῆ­θος στὸ φρά­χτη τοῦ γη­πέ­δου ὅ­που ἔ­κα­νε τὴ βόλ­τα της κά­θε φο­ρὰ ποὺ βρι­σκό­ταν στὴν Ἀ­θή­να. Ἦ­ταν ἡ ἀ­γα­πη­μέ­νη της βόλ­τα, ὁ γύ­ρος τοῦ Γκὸλφ καὶ με­τὰ στὴ θά­λασ­σα, καὶ τῆς ἔ­λει­πε τὶς πρῶ­τες μέ­ρες τοῦ γυ­ρι­σμοῦ. Χε­λώ­νια νὰ λι­ά­ζον­ται στὸ Γκὸλφ ἦ­ταν ἀ­συ­νή­θι­στο θέ­α­μα. Λί­γες μέ­ρες ἀρ­γό­τε­ρα, ἐ­ξα­φα­νί­στη­καν μυ­στη­ρι­ω­δῶς. Μά­ται­α, τὶς ἔ­ψα­χνε σὲ ὅ­λη τὴν πο­ρεί­α. Αὐ­τὸς ἦ­ταν ὁ λό­γος ποὺ τὸ Κέν­τρο Δι­ά­σω­σης Θα­λάσ­σιας Χε­λώ­νας κά­τω στὴ μα­ρί­να τρά­βη­ξε τὴν προ­σο­χή της, ἂν καὶ ἑ­κα­τον­τά­δες φο­ρὲς πρὶν εἶ­χε πε­ρά­σει ἀ­κρι­βῶς μπρο­στὰ ἢ πί­σω ἀ­πὸ αὐ­τό. Ὄ­χι ὅ­τι περ­νοῦ­σε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­το· τὸ πα­λιὸ βα­γό­νι τρέ­νου ποὺ στέ­γα­ζε τὸ κέν­τρο χα­λοῦ­σε τὸ το­πί­ο. Εἶ­χε συ­νη­θί­σει ὅ­μως. Ἡ πε­ρι­ο­χὴ μο­λο­νό­τι κομ­ψὴ καὶ ἀ­κρι­βή, ἦ­ταν καὶ πα­ρα­με­λη­μέ­νη.        Μπῆ­κε νὰ ρω­τή­σει γιὰ τὶς χε­λῶ­νες. «Ἐ­δῶ φι­λο­ξε­νοῦ­με μό­νο θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες», τὴν ἐ­νη­μέ­ρω­σε ἡ ἐ­θε­λον­τι­κὴ ὑ­πάλ­λη­λος, λί­γο ἔκ­πλη­κτη ποὺ δὲν ἤ­ξε­ρε, καὶ τῆς πρό­σφε­ρε μιὰ πε­ρι­ή­γη­ση στὰ ἑλ­λη­νι­κά, ἀγ­γλι­κὰ ἢ γαλ­λι­κά.

Σύγκλιση των Άκρων αλά γαλλικά

 

την Ιουνίου 20, 2024

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Είναι η Γαλλία έτοιμη να κυβερνηθεί από τον πρώτο ακροδεξιό πρωθυπουργό μετά τον δωσίλογο Φιλίπ Πετέν; Θα δούμε το λίκνο του Διαφωτισμού, της Μητέρας όλων των Επαναστάσεων, της Κομμούνας και του Μάη του ’68 να παραδίδεται στη Μαρίν Λεπέν, ο πατέρας της οποίας χαρακτήριζε τους θαλάμους αερίων “λεπτομέρεια της Ιστορίας”; Ανατριχιαστικά για κάθε δημοκρατική συνείδηση, τα ερωτήματα δεν είναι καθόλου ρητορικά ύστερα από τον απίθανο πολιτικό τυχοδιωκτισμό του Εμανουέλ Μακρόν να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου. 

Η απόφαση του Γάλλου προέδρου το βράδυ των ευρωεκλογών άφησε εμβρόντητους και τους πιο στενούς συνεργάτες του. Τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει την ανάληψη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας από θέση τραγικής πολιτικής αδυναμίας; Η Εθνική Συσπείρωση (RN) της Λεπέν είχε αποσπάσει υπερδιπλάσιες ψήφους από το κόμμα του Μακρόν (31.4% έναντι 14,6%), που λίγο έλειψε να κατρακυλήσει στην τρίτη θέση. Επιτέλους, ο Γάλλος πρόεδρος δεν είχε καμία υποχρέωση να προσφύγει στις κάλπες. Η θητεία του λήγει το 2027. Στη Βουλή ούτως ή άλλως δεν είχε απόλυτη πλειοψηφία, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να περνάει νομοσχέδια με βάση το άρθρο 49.3 του γκωλικού συντάγματος, που δίνει τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να προωθεί τα νομοσχέδιά της χωρίς ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, προκαλώντας την αντιπολίτευση να καταθέσει, αν έχει αντίρρηση, πρόταση μομφής. Αυτή τη δυνατότητα χρησιμοποίησαν οι μακρονικές κυβερνήσεις Μπορν και Ατάλ 23 φορές μέσα στα δύο τελευταία χρόνια χωρίς να πέσουν, απλούστατα γιατί οι κοινοβουλευτικές ομάδες της Ακροδεξιάς και της Αριστεράς δεν επρόκειτο ποτέ να συνεργαστούν, μια και αντιπολιτεύονται τον Μακρόν από διαμετρικά αντίθετες θέσεις. 

Κόκκινο στο χώμα

 

ΠΡΑΣΙΝO ΜΕΤΡΟ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟΜΕΤΡΟ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Ποντίκι 20.6.24 

 

 

  Μου κάνει εντύπωση η  εμμονή του «Δούκα των Αθηνών» να παρακολουθεί τα πράγματα από κοντά και να φωτογραφίζεται δίπλα στον αρχηγό, προσδοκώντας (όπως θα σκέπτονταν κάποιος…) μια πιθανή κατρακύλα. Η υπόθεση θυμίζει τον Αλέξη Τσίπρα προς 16ετίας, όταν είχε πάρει ένα καλό ποσοστό στις δημοτικές εκλογές.

Εγώ πάντως τότε «είπα κι έσωσα την ψυχή μου» (Dixi et salvavi animam meam)  πούλεγε ο Μαρξ κατά πως έλεγε ο Δάντης : Γράφοντας  στον Τσίπρα από τις στήλες της Αυγής πόσο καλό θα ήταν να έχει ή Αθήνα ένα καλό- νεανικό δήμαρχο με τολμηρές ιδέες, όπως έχει το Παρίσι σήμερα μια εκπληκτική δήμαρχο. Ο Τσίπρας  όμως δεν με άκουσε, προτίμησε ν’ ακούσει τον Αλαβάνο, και η όλη ιστορία  κατέληξε να κάνει σήμερα τα εγκαίνια του Ιδρύματος Τσίπρα. Λέτε και ο κύριος Δούκας να έχει αυτή τη τύχη;

 

 Επιστρέφουμε στο Αθηναϊκό πράσινο , στον καύσωνα που μας απειλεί, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου: Με την υπερχρέωση του κ. Μπακογιάννη με τους φοίνικες που έγιναν πλατάνια, λίγα μπορούν να γίνουν σήμερα, μαθαίνουμε πάντως ότι στη Μαδρίτη προγραμματίζουν 500.000 δέντρα. Κι ακόμη μαθαίνουμε ότι για να αποτραπεί η παραπέρα αύξηση της ερήμου  στη Σαχάρα, γίνεται σωστός πόλεμος στις παρυφές της ερήμου. Κι ακόμη ότι  η Κίνα, για να αποφύγει την επέκταση της ερήμου Γκόμπι από βορρά,  σκοπεύει να φυτέψει 23 εκατομμύρια δένδρα… 

 

.Και ενώ η υπόθεση αρχίζει να θυμίζει κάτι από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν που η  Δεξιά κυβέρνηση  επί υπουργίας Αλογοσκούφη  αναθεώρησε  προς τα πάνω, διαβεβαιώνοντάς μας ότι είμαστε πλουσιότεροι ή λιγότερο φτωχοί  από όσο πιστεύαμε ότι είμαστε, αξίζει πραγματικά να παραπεμφθούμε σε μια    εκτίμηση του αστικού πρασίνου. Η εκτίμηση αυτή δημοσιοποιήθηκε αφενός από τα  ΝΕΑ στις 22.2.2006 και είχε ως πηγή  τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος, που   υποστήριζε  ότι  τα έτη 1960, 1984 και 2006, το κατά κεφαλήν πράσινο πέρασε αντίστοιχα από τα 2,52 στα 2,58τμ για να υποχωρήσει τελικά στα 2τμ, αλλά και από τις ενδείξεις της  δενδροκάλυψης  του ίδιου Οργανισμού το 2018, που ήταν 11% για την Αθήνα ...

      

Νησιωτικότητα και Βιωσιμότητα: Νησιά στο μεταίχμιο»

 

Παρασκευή, 14 Ιουνίου 2024

Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας

 

 

Στο αμφιθέατρο του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία την Παρασκευή 14/6 η ημερίδα του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου και της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ) «Νησιωτικότητα & Βιωσιμότητα: Νησιά στο μεταίχμιο», με την υποστήριξη της Europa Nostra.  

 

Ο Αντιπρύτανης Έρευνας και Καινοτομίας Πανεπιστημίου Αιγαίου Πέτρος Καβάσαλης, καλωσόρισε τους ομιλητές και συμμετέχοντες και  υπογράμμισε ότι: «η καταγραφή και η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής καθώς και η μετάβαση προς μία βιώσιμη γαλάζια οικονομία είναι δύο από τους τομείς με τους οποίους ασχολείται συστηματικά το Πανεπιστήμιο Αιγαίου μέσω των προσφερόμενων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών» .

 

Στο χαιρετισμό της η Iδρύτρια και Aντιπρόεδρος της ΕΛΛΕΤ Λυδία Καρρά έθεσε στο πλαίσιο της συζήτησης τις δυσκολίες που βιώνουν οι κάτοικοι των νησιών και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι επιχειρούν να επιστρέψουν σε αυτά, τονίζοντας: «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι χτιστεί δεν “ξε-χτίζεται”. Για κάποια νησιά ίσως να είναι αργά, πρέπει να δράσουμε άμεσα».

 

Γιώργος Τσάκαλος (1958-2024)

 

Φίλος αγαπητός, συνάδελφος, συνεργάτης.

Ο αυθεντικότερος βιβλιοπώλης της γενιάς μας. Πενήντα χρόνια στον χώρο του βιβλίου. Ξεκίνησε από τον Γρηγόρη, το Μήνυμα, ξανά στον Γρηγόρη, δημιούργησε με άλλους την Παρουσία, συνέχισε στο Εναλλακτικό και τέλος στον Ναυτίλο με τον Κώστα Χριστόπουλο και τον Δημήτρη Πιπίνη. Χαρακτηριστική μορφή στον χώρο του βιβλίου, επίμονος, συσσώρευε γνώση και χαρτί, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, στα όρια της προβοκάτσιας. Αγαπητός σε όλους. Γιώργο, καλό σου ταξίδι.

Το τελευταίο αντίο στο νεκροταφείο των Αγιών Αναργύρων την Παρασκευή 11:30

Δημήτρης Δημόπουλος

 

Δημήτρης Φιλιππίδης

 

Η σχέση μου με τις Εκδόσεις Μέλισσα δεν περιγράφεται με λόγια, δηλαδή «λογι-κά». Είναι συναισθηματική, αποκλειστικά συναισθηματική. Και μια κι έχει αυτό τον χαρακτήρα, ίσως θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τις σχέσεις που χτίζουμε στη ζωή μας με ανθρώπους και πράγματα, και μας συνοδεύουν για μεγάλα κομμάτια της ζωής μας. Έχει σχέση μάλλον με χρονικές διάρκειες: η αρχή της συνεργασίας μου έγινε το 1977, με αφορμή την πολύτομη έκδοση «Ελληνική Παραδοσιακή Αρχιτεκτονική», αλλά σύντομα απλώθηκε σε άλλα βιβλία, και δεν σταμάτησε ποτέ ώς σήμερα να παίρνει άλλες διαστάσεις και αποχρώσεις. Ενώ εξωτερικά είχε να κάνει με συγγραφή και επιμέλεια, δεν ήταν βέβαια τίποτε από αυτά: ήταν μια σχέση αμφίδρομη, βαθύτατα συμβιωτική.   Περισσότερα εδώ.