«Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να προσπαθεί
να εξηγήσει, μόνο να απεικονίζει την πραγματικότητα, κι εγώ γράφω για να
εξηγήσω και να κατανοήσω τη ζωή της.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να
επαναλαμβάνεται κι εγώ δεν θέλω να γράφω παρά μόνο την ίδια ιστορία, ξανά
και ξανά, να επιστρέφω σ’ αυτήν μέχρι να την κάνω να αποκαλύψει τα
θραύσματα της αλήθειας της, να
της ανοίγω τη μια τρύπα μετά την άλλη μέχρι να αρχίσει να στάζει αυτό που
κρύβεται μέσα της.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με
επίδειξη συναισθημάτων κι εγώ δεν γράφω παρά μόνο για να κάνω να
αναβλύσουν από μέσα μου συναισθήματα που το σώμα δεν ξέρει πώς να τα
εκφράσει.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με
πολιτικό μανιφέστο κι εγώ ήδη ακονίζω κάθε μου φράση όπως θα ακονίζαμε τη
λάμα ενός μαχαιριού.
Γιατί τώρα το ξέρω, έχτισαν αυτό που ονομάζουμε λογοτεχνία
ενάντια σε ζωές και σε σώματα σαν το δικό σου. Γιατί ξέρω πια πως το να
γράψω για κείνη, και να γράψω για τη ζωή της, σημαίνει να γράψω ενάντια
στη λογοτεχνία.»
Εντουάρ
Λουί, Αγώνες και
μεταμορφώσεις μιας γυναίκας
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου