ΤΩΝ ΖΑΪΜΑΙΩΝ τὸ σπίτι δυστύχησε
πολὺ μετὰ τὸν Ἀγῶνα. Ὁ Ἀντρέας Ζαΐμης ὅμως κανένα παράπονο ποτὲ δὲν
ἔβγαλε ἀπὸ τὸ στόμα του.
— Πληρώνω τὰ πρόστιμα τοῦ Εἰκοσιένα, συνείθιζε νὰ λέῃ καὶ νὰ
παρηγοριέται.
Βιβλιογραφικὴ σημείωση τοῦ
Γ. Βλαχογιάννη: «Αἰών» 4
Ἀπρ. 1843.
Πηγή: Γιάννη Βλαχογιάννη, Ἱστορικὴ Ἀνθολογία. Ἀνέκδοτα – Γνωμικά – Περίεργα
– Ἀστεῖα ἐκ
τοῦ βίου διασήμων Ἑλλήνων 1820-1864. Πατριωτικὴ
χορηγία Ἐμ. Ἀ. Μπενάκη εἰς τιμὴν τῆς Ἑκατονταετηρίδος τῆς Ἑλληνικῆς
Ἐπαναστάσεως. Ἀθῆναι, 1927, σελ. 71 [Τίτλος: «142.—Τὰ πρόστιμα.»].
Εἰσαγωγὴ (βλ. ἐδῶ) καὶ ἐπιμέλεια ἀφιερώματος: Γιάννης
Πατίλης.
Εἰκόνα: Κὰρλ Κρατσάιζεν (Karl
Krazeisen, 1794-1878), Ὁ
Ἀνδρέας Ζαΐμης στὸν Πόρο (1827). Μολύβι σὲ χαρτί, 16Χ12 ἑκ. (Ἐθνικὴ
Πινακοθήκη).
* * *
Τὸ πορτραῖτο
τοῦ Ἀνδρέα Ζαΐμη ἀπὸ τὸν Σπυρίδωνα Τρικούπη
Ο ΖΑΗΜΗΣ, ἰσχύοντος πατρὸς υἱὸς ἰσχυρότερος,
ὑπερεῖχεν ὅλων τῶν προεστώτων τῆς Πελοποννήσου· διεκρίθη ἐπὶ τοῦ
ἀγῶνος διὰ τὴν μετριοπάθειαν πρὸς τοὺς ἐχθρούς, τὴν εἰλικρίνειαν πρὸς
τοὺς φίλους καὶ τὴν πρὸς τοὺς δεομένους ἐπιείκειαν· ἐμεγαλοφρόνει
ὡς οὐδεὶς τῶν προϊσταμένων τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά, φύσει ἄτολμος, δὲν ἐμεγαλοπραγμόνει·
πανθομολόγητος ἦτον ἡ σύνεσίς του καὶ ἀκραιφνὴς ὁ πατριωτισμός του,
ἀλλ' ἐπεσκίαζε τὰς ἀρετὰς ταύτας φιλόδοξος ἀλαζωνεία, ὠθήσασα
αὐτὸν καὶ εἰς ἀνταρσίαν· ἡγεμονικὸν ἧτο τὸ βλέμμα του, τὸ ἦθος του ἀσιανόν,
ἀξιοπρεπὲς τὸ σχῆμα του καὶ τὸ βάδισμα του σεσοβημενον· «Τί Ζαήμης
τ’ Ἰβραήμης» ἔλεγαν οἱ βλέποντες αὐτὸν διερχόμενον· ὀλίγη ἦτον ἡ
μάθησίς του, ἀλλὰ πολλὴν τὴν ἐδείκνυεν ὁ εὐρὺς νοῦς του· ἔθελγε τοὺς
ἀκροατάς του διὰ τῆς φυσικῆς του εὐγλωττίας, καὶ ἐθέρμαινε τὰς καρδίας
των διὰ τῶν φιλογενῶν προτροπῶν του· ὁ πατριωτισμός του δὲν εἶχεν ὅρια
τὸν Ἰσθμόν, ὥς τινων ἄλλων συμπολιτῶν του· πατρὶς του ἦτον ὅλη ἡ Ἑλλάς,
καὶ εἰς ἀπολύτρωσιν ὅλης τῆς Ἑλλάδος ἠγωνίζετο τὸν καλὸν ἀγῶνα· ἡ
ἀγενὴς διάκρισις αὐτόχθονος καὶ ἐτερόχθονος δὲν εἰσεχώρησεν εἰς
τὴν καρδίαν του· Ἕλληνας ἐξίσου ἐθεώρει πάντας τοὺς ὑπὸ τὸν ζυγὸν
πιστεύοντας εἰς Χριστὸν ὁμογενεῖς του· πρόθυμος ἔτρεχεν εἰς τοὺς κινδύνους
πρὸς ἐμψύχωσιν του λαοῦ, ἂν καὶ μὴ φιλοπόλεμος· τόσον δὲ ἀπεῖχε τοῦ
ἐπιδιώκειν στρατιωτικὴν δόξαν, ὥστ' ἐχλεύαζεν αὐτὸς ἑαυτὸν διὰ
τὴν ἐν πολέμοις δειλίαν του· κινδυνευούσης τῆς πατρίδος, ἐλησμόνησε
τὴν πρὸς τὸν Καραϊσκάκην δικαίαν ἔχθραν του, πρόεδρος ἀναγορευθεὶς
τῆς κυβερνήσεως, καὶ χάριν τῆς κοινῆς σωτηρίας τῷ ἔδωκεν ὅσην ἐξουσίαν
δίδει τις μόνον τοῖς πιστοῖς φίλοις του· «ἡ πατρίς,» εἶπε, «θέλω νὰ σωθῇ,
καὶ ἂς μεγαλυνθῇ ὁ ἐχθρός μου»· μετὰ τὴν ἀκάθεκτον πρόοδον τῶν Αἰγυπτίων
ἐπάτησε τὴν Πελοπόννησον, ἂν καὶ προγεγραμμένος, εἰπὼν πρὸς τοὺς
συμπολίτας του ἰδόντας αὐτὸν ἀπροσδοκήτως· «ἤλθα ν’ ἀποθάνω μεθ'
ὑμῶν·» ἐπληγώθη ἡ φιλοτιμία του διότι τὸ ἐν Ζακύνθῳ συνταχθὲν περὶ
τῆς ἀγγλικῆς προστασίας ἔγγραφον ἐθεώρει τὸν Κολοκοτρώνην Πελοποννησιάρχην·
ἀλλ' ἐπειδὴ ἐν τοῖς δεινοῖς ἐκείνοις καιροῖς ἐνομίζετο σωτήριον,
τὸ ὑπέγραψεν εἰπὼν τῷ Κολοκοτρώνη ἐνώπιον πολλῶν· «δὲν θὰ σοὶ παρεχώρουν
τὰ πρωτεῖα, ἂν δὲν ἔβλεπα κινδυνεύουσαν τὴν πατρίδα·» διὰ τὸν αὐτὸν
λόγον καθυπέβαλεν αὐθόρμητος ἑαυτὸν ὑπὸ τὰς διαταγὰς τοῦ ἀντιζήλου
του τούτου καθ’ ὅλας τὰς ἐπὶ τοῦ Ἰβραήμη ἐκστρατείας· εἶχέ τι ἰδιαίτερον
χαρακτηριστικὸν ὁ ἀνὴρ οὗτος· ἐν τῇ ὑπερηφάνεια του ἦτον ἀξιαγάπητος·
συμπολιτευόμενοι καὶ ἀντιπολιτευόμενοι τὸν ἐτίμων διὰ τὸν χαρακτῆρά
του καὶ τὰς κοινωνικὰς ἀρετὰς του· «πολλάκις ἀντεπολιτεύθην τὸν Ζαήμην,»
ἔλεγεν ὁ Κολοκοτρώνης, «ἀλλὰ ποτὲ δὲν τὸν ἐμίσησα».
[Σπυρίδωνος Τρικούπη, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως.
Ἔκδοσις δευτέρα, Ἐπιθεωρηθεῖσα καὶ διορθωθεῖσα, Τόμος Δ’, Ἐν Λονδίνῳ,
,αωξβ’. σελ. 7-9.]
Εἰκόνα: Κὰρλ Κρατσάιζεν (Karl
Krazeisen, 1794-1878), Ὁ
Ἀνδρέας Ζαΐμης στὸν Πόρο (1828). Λιθογραφία σὲ χαρτί, 28,8Χ23 ἑκ.
(Ἐθνικὴ Πινακοθήκη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου