|
|
Ο Γ Ε Ρ Ο Σ τῆς Πελοποννήσου, ὁ στρατηγὸς
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ἠρέσκετο, ὡς καὶ πολλοὶ ἄλλοι τοῦ ἀγῶνος ἄνδρες
διαπρεπεῖς, ἵνα ἐν παροιμίαις λαλῇ. Κατὰ τὸν φόνον τοῦ Κυβερνήτου
διηγήθη τὸν ἑξῆς σημαντικὸν μῦθον, ἐν μέσῳ τῶν χαιρόντων ὅτι ἀπηλλάγησαν
τοῦ τυράννου.
«Ἀπεφάσισάν ποτε τὰ γαϊδούρια, νομίζοντα ὅτι κατὰ τὸν τρόπον
αὐτὸν θὰ ἀπαλλαγῶσιν ἀπὸ τὴν ἐργασίαν, νὰ φονεύσωσι τὸν σ α μ α ρ τ
σ ῆ ν, ὥστε οἱ ἄνθρωποι μὴ ἔχοντες σαμάρια, νὰ μὴ τὰ φορτόνωσι πλέον.
Τὸ εἶπαν καὶ τὸ ἔκαμαν. Τότε οἱ ἄνθρωποι προσεκάλεσαν τὸν κ ά λ φ α
ν τοῦ σαμαρτσῆ καὶ τοῦ παρήγγειλαν νὰ κατασκευάζῃ σαμάρια, καὶ τὰ δυστυχῆ
γαϊδούρια ὄχι μόνον ἐδούλευαν, ὅπως καὶ πρότερον, ἀλλὰ εἶχον καὶ
πληγὰς εἰς τὴν ῥάχιν, καθόσον ὁ κάλφας, ὡς πρωτόπειρος, ἔκαμνε τὰ σαμάρια
ἐλεεινὰ καὶ ἄθλια. Καὶ τότε τὰ γαϊδούρια ἐνθυμήθηκαν τὸν σαμαρτσῆν,
ἀλλὰ ἦτο πλέον ἀργά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου