Ονειρική - Ολιστική Αρχιτεκτονική

 

Χρίστος Δάλκος: Ἡ ἐπιστήμη τῆς φακῆς

 

 

Τὸ ἔργο τοῦ RobertBeekesEtymologicalDictionaryofGreek(Ἐτυμολογικὸ Λεξικὸ τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς), τ. 2, Leiden -  Brill, 2010, δικαίως θεωρεῖται ἡ τελευταία λέξη στὸν τομέα τῆς ἱστορικοσυγκριτικῆς ἐτυμολογικῆς διερεύνησης τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς. Τὸ ἔργο ἀποκτᾷ ἐπιπρόσθετη ἀξία, λόγῳ τοῦ ὅτι λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψη του τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις τῆς ἔρευνας τῆς λεγόμενης «προελληνικῆς», στὴν ὁποία ἔχει συμβάλει τὰ μέγιστα, πλὴν τοῦ Beekes, ὁ EdzardFurnée, μὲ τὸ θεμελιῶδες ἔργο του DiewichtigstenkonsonantischenErscheinungendesVorgriechischen(Τὰ κυριώτερα συμφωνικὰ φαινόμενα τῆς προελληνικῆς, 1972).

Ἐν τούτοις, ἐκεῖνο ποὺ κάνει ἐντύπωση μὲ τὸ ἔργο τοῦ σοφοῦ ἐπιστήμονα, εἶναι ὅτι, προκειμένου περὶ τῆς λεγόμενης «προελληνικῆς», ἐλάχιστα λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψη του τὶς πλούσιες μαρτυρίες τῆς νέας ἑλληνικῆς, τῆς μόνης ζωντανῆς γλώσσας ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξῃ εὐρεῖες καὶ πολυποίκιλες σχέσεις μὲ τὸ θεωρούμενο μὴ ἑλληνικὸ καὶ μὴ ἰνδοευρωπαϊκὸ αὐτὸ γλωσσικὸ ὑπόστρωμα, ἀναγόμενο στὴν πρὸ τοῦ 2.000 π.Χ. ἐποχή^[1].

ΟΙ ΕΥΧΕΣ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 30.12.21

Οι ευχές είναι γενικά καλό πράγμα , αν και τελικά  έχουν  μια άσφαιρη διάθεση  που  εξαντλείται μέσα σε μερικές ημέρες.  Παρ’ όλα αυτά , μας επιτρέπουν να ερχόμαστε σε επαφή με διάφορα ευγενικά  αισθήματα ιδιαίτερα  σε ορισμένες «περιοχές» του χρόνου , πχ  στη Πρωτοχρονιά .….

Οι ευχές είναι πολλές και ποικίλες. Ανατρέχω στην μηχανή των αναζητήσεων και ανακαλύπτω ετοιματζήδικες ευχές ένα σωρό, και μάλιστα κατηγοριοποιημένες ! Υπάρχουν  ευχές  για τον  αρραβώνα, το γάμο,  την  ονομαστική εορτή, μια προσωπική επέτειο,  τη γιορτή  της μητέρας. Υπάρχουν ευχές για ανθρώπους που ζητούν συγγνώμη ,  υπάρχουν ευχές για τα γενέθλια, για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, για το νέο σπίτι που αγοράσαμε, για μια καινούργια  δουλειά  , για την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο, για τη φιλία, τη γέννηση αγοριού ή  κοριτσιού ,τη βάπτιση, για  τα εγκαίνια πολυκαταστήματος  ή μονοκαταστήματος (αν επιτρέπεται  ο όρος..), για την συνταξιοδότηση. Υπάρχουν ευχές για τα νεογέννητα,  υπάρχουν ευχές  που απευθύνονται σε ερωτευμένους, υπάρχουν ευχές που δίνονται για επικείμενες εμπειρίες  πτήσεων.

Υπάρχουν ευχές αληθινές  και υπάρχουν άλλες , συμβατικές ή υποκριτικές, όπως αυτές που έδωσε ο Ερντογκάν στον ασθενούντα Πατράρχη.  Υπάρχουν ευχές για τη νέα σχολική χρονιά, υπάρχουν ευχές που είναι γενικώς απραγματοποίητες  όπως αυτή του περιοδικού  Lifo     « να μιλήσει η γάτα μου». Υπάρχουν οι ευχές της ΕΛΕΤΑΕΝ (Επιστημονική Ένωση Αιολικής Ενέργειας) που όταν την ακούς φτύνεις τον κόρφο σου , υπάρχουν κι εκείνες ενός συμπαντικού(!)  μπλογκ  που γράφει για τις ευχές που πραγματοποιούνται : « είναι τελικά σαν βέλη. Όσο πιο δυνατό το χέρι που τεντώνει τη χορδή του τόξου τόσο πιο μακριά θα φτάσουν. Το τόξο είναι οι συμπαντικοί νόμοι. Το χέρι ο νους σας. ...».

 

 Εξ άλλου οι ευχές συνοδεύονται από «γούρια», που είναι   περίτεχνα  σύμβολα καλής τύχης,  εμπράγματα ευχολόγια. Και όχι λίγες φορές οι ευχές που ανταλλάσσονται στις κοπές πιτών μετά την Πρωτοχρονιά, θυμίζουν μια διάσταση που με τις  προηγηθείσες ευχές δεν καλύψαμε.

Υπάρχουν ευχές του θανάτου και της ζωής : Τις πρώτες, όπως το περιβόητο «καλό βόλι», τις λέμε σπάνια, ενώ την ευχή «να ζήσουμε για να τον θυμόμαστε» τη λέμε σε ζωντανούς για  περιπτώσεις  όπως  του αδελφού μου Κωνσταντίνου Σχίζα, που πέθανε ήσυχα την επαύριο των Χριστουγέννων…

,

Γι­ώ­τα Ἀ­να­γνώ­στου : Κά­θε μέ­ρα Χρι­στού­γεν­να

 

 

ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΘΙΣΑΜΕ στὸ κάλ­πι­κο. Τὸ βρε­φι­κό σου γά­λα ἀ­γε­λά­δας. Σὲ σκό­νη. Ὕ­στε­ρα σοῦ δεί­ξα­με πὼς νὰ μὴν κά­νεις φί­λους καὶ νὰ με­τρᾶς ἕ­να-ἕ­να τὰ δι­κά σου πλα­στι­κὰ παι­χνί­δια. Με­τὰ σὲ πή­γα­με σχο­λει­ὸ νὰ μά­θεις. Τί; Ἱ­στο­ρί­α. Σί­γου­ρα. Γε­ω­γρα­φί­α. Ὁ­πωσ­δή­πο­τε. Γλώσ­σα. Ο.Κ. Μα­θη­μα­τι­κά. Πρω­τί­στως. Σὲ μυ­ή­σα­με στὸν ἔ­ρω­τα-ὀ­θό­νη. Μὲ μιὰ με­ζού­ρα. Νὰ με­τρᾶς τὶς ἴν­τσες, τὰ pixel, τὶς γραμ­μώ­σεις τῆς κοι­λιᾶς, δι­α­στά­σεις στή­θους, πε­ρι­φέ­ρειας, τὸ μῆ­κος τῆς βλε­φα­ρί­δας σὲ συ­νάρ­τη­ση μὲ τῶν χει­λι­ῶν τὸ πά­χος. Κα­τό­πιν σοῦ στα­λά­ξα­με σι­γὰ-σι­γὰ πὼς δὲν ἀ­ξί­ζει νὰ προ­σπα­θεῖς γιὰ τί­πο­τα κι οὔ­τε τὸν δι­πλα­νὸ νὰ νοι­ώ­θεις. Θὰ σὲ βο­λέ­ψουν –ἔ­τα­ξαν οἱ φί­λοι οἱ κομ­μα­τι­κοὶ  —σὲ μί­α θέ­ση. Ἄς πᾶ­νε νὰ κουμ­που­ρια­στοῦν οἱ ἄλ­λοι. Μέ­χρι τό­τε «ἅρ­πα­ξε γιὰ νὰ φᾶς καὶ κλέ­ψε νὰ­’ ­χεις». Καὶ ποῦ­ ’­σαι; ἔ­σο ἕ­τοι­μος – ἂν πα­ρα­στεῖ ἀ­νάγ­κη – νὰ πά­ρεις ὅ­πλο, νὰ ὑ­πε­ρα­σπι­στεῖς μιὰ χού­φτα χῶ­μα καὶ ἕ­να ὀρ(ι)ο­θε­τι­κὸ πα­λού­κι. Ἂν δι­α­κρι­θεῖς θὰ ἔ­χεις ἔ­πα­θλο χι­λιά­δες like στὰ μέ­σα κοι­νω­νι­κῆς δι­κτύ­ω­σης κι ἕ­να κου­πό­νι προ­τε­ραι­ό­τη­τας γιὰ σύν­τα­ξη τι­μη­τι­κή.

       

Τελετή Απονομής των Best in Rhodes

 

 Reader’s Choice Awards 2021: Ήταν μία υπέροχη βραδιά για την τοπική επιχειρηματικότητα

 

Σε μία λιτή, λόγω των μέτρων κατά της πανδημίας, αλλά λαμπρή γιορτή για την τοπική επιχειρηματικότητα, έδωσαν το παρών εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, των επιχειρηματικών και επαγγελματικών φορέων του νησιού, αλλά και εκπρόσωποι των φορέων και επιχειρήσεων που βραβεύθηκαν. Η Τελετή Απονομή των Best in Rhodes – Reader’s Choice Awards 2021 πραγματοποιήθηκε την Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου 2021 στη Νέα Πτέρυγα του Νεστοριδείου Μελάθρου του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου, με τήρηση όλων των μέτρων κατά της πανδημίας.

Τα Best in Rhodes είναι ένας νέος θεσμός που ήρθε για να μείνει. Μια ιδέα του Μιχάλη Καβουκλή, αρκετά παλιά, που πρόσφατα αναγεννήθηκε και απέκτησε μία πραγματική δυναμική, παρά την πανδημία. Μία διαδικασία που σκοπό έχει να δώσει φωνή στο κοινό της Ρόδου, ντόπιους και ξένους, με σκοπό να αναδείξει τα καλύτερα στη Ρόδο: τα καλύτερα στο φαγητό, στη ψυχαγωγία, στα τοπικά προϊόντα, στη μόδα, την ομορφιά, τον πολιτισμό, την κοινωνία.

Ἄν­νε Βά­ισ­γκέρ­μπερ (Anne Weisgerber): Ἡ μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α ὡς τέ­χνη τῆς γλώσ­σας (Flash fiction as language art)

 

Μου­σεῖ­α : Μυ­θι­στο­ρή­μα­τα :: Ζω­γρα­φι­ές : Γλώσ­σα

ΟΠΟΤΕ ἐ­πι­σκέ­πτο­μαι ἕ­να μου­σεῖ­ο καὶ προ­χω­ρῶ ἀ­πὸ τό ’­να ση­μεῖ­ο στὸ ἑ­πό­με­νο, βρί­σκο­μαι ἀν­τι­μέ­τω­πη μὲ δι­ά­φο­ρους ζω­γρα­φι­κοὺς πί­να­κες. Πλη­σι­ά­ζον­τάς τους, εἶ­μαι σὲ θέ­ση νὰ μυ­ρί­σω τὸ ἔ­λαι­ο λι­να­ρό­σπο­ρου τῶν χρω­μά­των τους,[1] ἐ­νῷ κα­μιὰ φο­ρὰ μπο­ρῶ νὰ ἀν­τι­λη­φθῶ τὴ στά­ση στὴν ὁ­ποί­α ἐρ­γα­ζό­ταν ὁ καλ­λι­τέ­χνης (ὅ­ταν στέ­κε­ται ἀ­κρι­βῶς μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὸν καμ­βά του, λ.χ., οἱ πι­νε­λι­ὲς κι­νοῦν­ται στὸ ὕ­ψος τοῦ πή­χε­ώς του ἢ τοῦ ὤ­μου του;) Πῶς στε­κό­ταν ὁ δη­μι­ουρ­γός; Συμ­βαί­νει κά­τι στὴν ἐ­πι­φά­νεια τοῦ ἔρ­γου, ἢ ἀ­πὸ κά­τω της; Τί ἀ­να­δύ­ε­ται μέ­σα ἀ­πὸ τὸν πί­να­κα; Δὲν στα­μα­τῶ στὰ ἀ­φη­ρη­μέ­να ἔρ­γα, κα­θὼς τὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἐξ αὐ­τῶν προ­ϋ­πο­θέ­τουν κά­ποι­α πρό­τε­ρη γνώ­ση προ­κει­μέ­νου νὰ κα­τα­λά­βῃ κα­νεὶς τὶς ἀ­να­φο­ρὲς στὶς ὁ­ποῖ­ες βα­σί­ζε­ται ὁ ἑ­κά­στο­τε πί­να­κας. Μὲ τὸν ἴ­διο ἀ­κρι­βῶς τρό­πο, ἡ ἀν­τί­λη­ψη καὶ ἡ ἐ­κτί­μη­ση τῆς στά­σε­ως τοῦ συγ­γρα­φέ­α, τοῦ ἐ­λέγ­χου ποὺ αὐ­τὸς ἀ­σκεῖ στὴ σύν­τα­ξη, στὸν ρυθ­μό, ἢ στὶς ἀ­να­φο­ρές του, βο­η­θᾷ στὴν ἐ­ξα­γω­γη συμ­πε­ρα­σμά­των σχε­τι­κὰ μὲ τὸ πῶς στά­θη­κε ἀ­πέ­ναν­τι στὸ ἔρ­γο του, ἐ­νι­σχύ­ον­τας ἔ­τσι τὴν ἀ­πό­λαυ­ση τῆς μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας.

Πορ­τραῖ­τα : Μυ­θο­πλα­σί­α :: Σχέ­δια : Προ­τά­σεις

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ

 

Τεύχος 153-154, Ιούλιος-Δεκέμβριος 2021

 

Στο νέο διπλό τεύχος #153-154 των Σύγχρονων Θεμάτων, με εξώφυλλο που φιλοτέχνησε η Τέτη Καμούτση, στη στήλη «Έπεα Πτερόεντα», ο Χρίστος Κανελλόπουλος γράφει για την προεδρία Μπάιντεν, ο Βαγγέλης Κουμαριανός για το νέο ασφαλιστικό και η Αθηνά Πεγκλίδου για τις γυναικοκτονίες στην πανδημία.

Στον Φάκελο «Η τέχνη στον γύψο: Η λογοκρισία στη δικτατορία των συνταγματαρχών», που επιμελείται η Πηνελόπη Πετσίνη, ο Γιάννης Γκλαβίνας ανατρέχει στο αρχείο της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών για να εξετάσει την προληπτική λογοκρισία στο τραγούδι κατά τη δικτατορία, η Ελένη Κούκη φωτίζει τις πολλαπλές, αν και αφανείς, όψεις της λογοκρισίας των εικαστικών, η Ηρώ Κατσιώτη και η Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη συνομιλούν γύρω από τη λογοκρισία στο θέατρο με σκοπό να συμβάλουν στη σχετική ιστοριογραφική έρευνα, ο Σπύρος Κακουριώτης εστιάζει στο Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας του Πέτερ Βάις ως περίπτωση που αναδεικνύει τόσο τα όρια της λογοκρισίας κατά την περίοδο της ελεγχόμενης «φιλελευθεροποίησης» της χούντας όσο και τους τρόπους παράκαμψης του λογοκριτικού μηχανισμού, και η Μαρία Χάλκου συγκρίνει διεξοδικά το κατατεθειμένο στην επιτροπή λογοκρισίας (1973) σενάριο του Θιάσου του Θόδωρου Αγγελόπουλου με την ίδια την ταινία αλλά και με το σενάριο που δημοσιεύτηκε το 1975.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΓΚΗ

 

Του Γιάννη Σχίζα

ΠΟΝΤΙΚΙ 29.12.2021
 

 

 μηδὲ ἃ νεωτέρῳ καὶ μᾶλλον ἐρρωμένῳ ὄντι ἔδοτε, πρεσβύτερον καὶ ἀσθενέστερον γιγνόμενον ἀφέλησθε

(Και μη μου στερήσετε τώρα που γίνομαι πρεσβύτερος και ασθενέστερος αυτά που μου δώσατε όταν ήμουν νεώτερος και δυνατότερος)

 

Λυσίου,  ο υπέρ αδυνάτου λόγος

Τώρα που μπαίνουμε  σε καινούριο χρόνο, με όλες τις σκοτούρες να μας γυροφέρνουν , καιρός να σκεφθούμε για την ηλικία που έχει τις μεγαλύτερες σκοτούρες . Καιρός  να σκεφθούμε για την τρίτη ηλικία  γιατί είναι παρατηρημένο πως  τα προβλήματά της απλώς ξεχνιούνται και περνάνε στο περιθώριο της ζωής, σε πείσμα του χρόνου που αμείλικτα κυλάει…Κατά τα άλλα, σε πείσμα ενός τύπου  κοινής γνώμης  που βλέπει ανθρωποφάγα τις ζωές των υπερηλίκων  , που βλέπει τις συντάξεις ως υστέρηση από τις μεγάλες πτήσεις στον ουρανό της δικής τους  ευτυχίας,  αξίζει να θυμίσουμε ότι : Οι συντάξεις δεν είναι παροχή, δεν είναι ένα δώσιμο χάριν φιλανθρωπίας, αλλά επιστροφή χρέους  !    Επιστροφή χρέους που δημιουργήθηκε επί δεκαετίες με κρατήσεις επί των μισθών, που το λαμβάνουμε εμείς οι συνταξιούχοι , ελάχιστα ή καθόλου ανατοκισμένο .

Όμως δεν είναι μόνο αυτό οι συντάξεις. Για πολλούς από εμάς ο ελεύθερος χρόνος της συνταξιοδοτικής ηλικίας «γεμίζει» με την ενίσχυση που κάνουμε στις διγονεϊκές και μονογονεϊκές οικογένειες, κρατώντας τα παιδιά των παιδιών μας, φροντίζοντας την μόρφωσή τους,  φτιάχνοντας φαγητό κλπ. Άλλοι πάλι από μας τροφοδοτούν  άνεργα ή υπό εκπαίδευση νεαρά άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος, και γι αυτό το λόγο η σύνταξη  αποτελεί στην ουσία ένα άδηλο επίδομα ανεργίας.

 

Οι Ζαν Φοσέ και Λεό Λορενζί , δυο συνδικαλιστές της Αριστεράς με εξέχουσα θέση στα ζητήματα των εργαζομένων,  επιγράφουν το 4^ο κεφάλαιο του βιβλίου των για τον «Ελεύθερο χρόνο : καιρός για αλλιώτικες διακοπές» : «Ο χρόνος είναι πρώτη ανάγκη του ανθρώπου»…

Αθήνα, 200 χρόνια, 200 κτίρια

 

Η Έκθεση με θέμα "Αθήνα 200 χρόνια 200 κτίρια" πραγματοποιήθηκε στον ειδικά διαμορφωμένο για την παρουσίαση του λευκώματος χώρο του Πύργου των Βιβλίων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από την Πέμπτη 9 έως την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2021

Η έκθεση ήταν βασισμένη στο βιβλίο-λεύκωμα "Αθήνα 200 χρόνια 200 κτίρια" το οποίο εκδόθηκε από το gradreview σε επιμέλεια Μανώλη Αναστασάκη.

Λουκά Αξελού, "Κοινοβούλιο ή Δικτατορία"

 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ /ΔΟΚΙΜΙΟ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Σεραφείμ Μάξιμος

ΤΙΤΛΟΣ: Κοινοβούλιο ή Δικτατορία;

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Λουκάς Αξελός

 

ISBN 978-960-303-277-9

ΣΕΛΙΔΕΣ: 322

ΤΙΜΗ: 16 Ευρώ

 

 

 

Τ

Το Κοινοβούλιο ή Δικτατορία;, γραμμένο από ένα από τα πιο φωτεινά και κριτικά πνεύματα της ελληνικής Αριστεράς, τον Σεραφείμ Μάξιμο, παραμένει ακόμα και σήμερα ένα οδόσημο πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης, για τέσσερεις, βασικούς λόγους:

   Πρώτον: Διότι φέρνει στο φως για πρώτη φορά στην Ελλάδα με φιλόδοξους και απαιτητικούς όρους τις αντιλήψεις των κλασικών του μαρξισμού. Δεύτερον: Διότι κάνει μια συστηματική ανάλυση των συνθηκών της τότε νεοελληνικής πολιτικής σκηνής, έτσι που τα συμπεράσματα της θεωρίας να μπορούν να συνδέονται με την συγκεκριμένη πραγματικότητα. Τρίτον: Διότι κατορθώνει να εξαγάγει, τα προκύπτοντα συμπεράσματα με διαλεκτικό και επαγωγικό τρόπο, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό η ζωή επαλήθευσε στην συνέχεια. Κυρίως ότι στην περίοδο του ιμπεριαλισμού η γενική πορεία προς τον αυταρχισμό και τον περιορισμό της αντιπροσωπευτικότητας και της οργανικής λαϊκής συμμετοχής, είναι η κύρια τάση του συστήματος, ανεξάρτητα από τις επιμέρους αναδιπλώσεις. Τέλος, τέταρτον, διότι κατορθώνει να εμπλουτίσει τον προβληματισμό μας σε μια κατεύθυνση πιο πολύπλοκη και πιο διεισδυτική στην αποκάλυψη των βασικών στοιχείων που συγκροτούν οι πολιτικές συμπεριφορές των συγκρουόμενων τάξεων.