Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο έργο του «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» αναφέρεται στη μαρτυρία περιηγητή, που βεβαιώνει ότι τον 18ο αιώνα συνάντησε έναν «γευσιγνώστη νερού», ο οποίος ήξερε να ξεχωρίζει περίπου 50 ποιότητες νερού !
Η ποιότητα «πόσιμο νερό» ήταν πάντοτε επιθυμητή και εθεωρείτο παράγων ευεξίας και υγείας, αν και η αύξηση των υδρευτικών αναγκών προκάλεσε πολύ συχνά επικίνδυνες καταστάσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ πόσιμων και αρδεύσιμων υδάτινων πόρων. Καταθέτω πάντως δυο μαρτυρίες από περιοχές διακριτής διαχείρισης του πόσιμου νερού: Είναι στην Κύθνο (2011), όπου υπήρχε μηχάνημα πώλησης πόσιμου νερού από τον δήμο - που προερχόταν από ελεγμένη πηγή. Είναι στη Λευκωσία (2007), όπου το νερό των ξενοδοχείων δηλωνόταν ως μη πόσιμο ενώ ταυτόχρονα σε δημόσιο χώρο υπήρχε μηχάνημα πώλησης πόσιμου νερού από τις δημοτικές αρχές...
Η ανάκτηση του νερού από τα διάφορα συστήματα ανακύκλωσης αποτελεί οπωσδήποτε μεγάλη πρόκληση. Στην Ελλάδα, η περίπτωση της Ψυττάλειας των 700.000 περίπου κυβικών μέτρων που απορρίπτονταν στη θάλασσα ημερησίως έδωσε τροφή στην πολιτική υποσχεσιολογία τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 2011, επί υπουργίας Μπιρμπίλη, είχε τεθεί το ζήτημα της ανάκτησης 14.000 κ.μ. από τα «υγρά» της Ψυττάλειας ημερησίως για αγροτικές χρήσεις - έκτοτε τα ίχνη του θέματος αγνοούνται...
Υπάρχει η ανάγκη μιας αντίληψης που θα απέχει από τις άκριτες γενικεύσεις μιας άλλης εποχής, όπου το νερό αντιμετωπιζόταν με στενά και ωφελιμιστικά κριτήρια. Πολλοί θεωρούσαν την εκβολή των νερών των ποταμών στη θάλασσα ως «καθαρή απώλεια» - γιατί δεν έπαιρναν υπόψη τις περιβαλλοντικές ισορροπίες που στηρίζονται στη συγκεκριμένη κατάληξη του νερού. Από την άλλη πλευρά, το WWF έλεγε: «Το νερό πρέπει να χάνεται» (!!!), ακριβώς για να δείξει με αυτό τον προκλητικό τρόπο την ανάγκη της συνετής διαχείρισης των υδάτινων πόρων των ποταμών...
Στον αστικό χώρο, παρά τη μικρή σχετικά συμμετοχή του στην κατανάλωση νερού, μπορεί να εφαρμόζεται η αντιστρόφως ανάλογη τιμολόγηση του νερού («περισσότερο νερό - μεγαλύτερη τιμή») έτσι ώστε να περιορίζονται οι τυχόν «πολυτελείς χρήσεις» για την άρδευση γκαζόν... Όμως το κύριο θέμα σήμερα είναι οι δυο μεγάλες προκλήσεις: Από τη μια πλευρά είναι η περιβαλλοντικά καταστρεπτική άντληση με γεωτρήσεις σε μεγάλα βάθη, που φέρνουν στην επιφάνεια νερό υφάλμυρο, ενώ από την άλλη πλευρά είναι το ζήτημα των αφαλατώσεων σε περιοχές υψηλής σπάνιδος του νερού. Στη δεύτερη πάντως περίπτωση είναι ιδιαίτερα σημαντική η χρήση μεταφερόμενων ανεμογεννητριών μικρού μεγέθους, που εισφέρουν ενεργειακά την παραγωγή αφαλατωμένου νερού...
ΑΥΓΗ 2.2.2019
Η ποιότητα «πόσιμο νερό» ήταν πάντοτε επιθυμητή και εθεωρείτο παράγων ευεξίας και υγείας, αν και η αύξηση των υδρευτικών αναγκών προκάλεσε πολύ συχνά επικίνδυνες καταστάσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ πόσιμων και αρδεύσιμων υδάτινων πόρων. Καταθέτω πάντως δυο μαρτυρίες από περιοχές διακριτής διαχείρισης του πόσιμου νερού: Είναι στην Κύθνο (2011), όπου υπήρχε μηχάνημα πώλησης πόσιμου νερού από τον δήμο - που προερχόταν από ελεγμένη πηγή. Είναι στη Λευκωσία (2007), όπου το νερό των ξενοδοχείων δηλωνόταν ως μη πόσιμο ενώ ταυτόχρονα σε δημόσιο χώρο υπήρχε μηχάνημα πώλησης πόσιμου νερού από τις δημοτικές αρχές...
Η ανάκτηση του νερού από τα διάφορα συστήματα ανακύκλωσης αποτελεί οπωσδήποτε μεγάλη πρόκληση. Στην Ελλάδα, η περίπτωση της Ψυττάλειας των 700.000 περίπου κυβικών μέτρων που απορρίπτονταν στη θάλασσα ημερησίως έδωσε τροφή στην πολιτική υποσχεσιολογία τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 2011, επί υπουργίας Μπιρμπίλη, είχε τεθεί το ζήτημα της ανάκτησης 14.000 κ.μ. από τα «υγρά» της Ψυττάλειας ημερησίως για αγροτικές χρήσεις - έκτοτε τα ίχνη του θέματος αγνοούνται...
Υπάρχει η ανάγκη μιας αντίληψης που θα απέχει από τις άκριτες γενικεύσεις μιας άλλης εποχής, όπου το νερό αντιμετωπιζόταν με στενά και ωφελιμιστικά κριτήρια. Πολλοί θεωρούσαν την εκβολή των νερών των ποταμών στη θάλασσα ως «καθαρή απώλεια» - γιατί δεν έπαιρναν υπόψη τις περιβαλλοντικές ισορροπίες που στηρίζονται στη συγκεκριμένη κατάληξη του νερού. Από την άλλη πλευρά, το WWF έλεγε: «Το νερό πρέπει να χάνεται» (!!!), ακριβώς για να δείξει με αυτό τον προκλητικό τρόπο την ανάγκη της συνετής διαχείρισης των υδάτινων πόρων των ποταμών...
Στον αστικό χώρο, παρά τη μικρή σχετικά συμμετοχή του στην κατανάλωση νερού, μπορεί να εφαρμόζεται η αντιστρόφως ανάλογη τιμολόγηση του νερού («περισσότερο νερό - μεγαλύτερη τιμή») έτσι ώστε να περιορίζονται οι τυχόν «πολυτελείς χρήσεις» για την άρδευση γκαζόν... Όμως το κύριο θέμα σήμερα είναι οι δυο μεγάλες προκλήσεις: Από τη μια πλευρά είναι η περιβαλλοντικά καταστρεπτική άντληση με γεωτρήσεις σε μεγάλα βάθη, που φέρνουν στην επιφάνεια νερό υφάλμυρο, ενώ από την άλλη πλευρά είναι το ζήτημα των αφαλατώσεων σε περιοχές υψηλής σπάνιδος του νερού. Στη δεύτερη πάντως περίπτωση είναι ιδιαίτερα σημαντική η χρήση μεταφερόμενων ανεμογεννητριών μικρού μεγέθους, που εισφέρουν ενεργειακά την παραγωγή αφαλατωμένου νερού...
ΑΥΓΗ 2.2.2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου