|
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται,
διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδείλι,
πόνους παλιοὺς ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται...
ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ τῆς λήθης ἀπόδωσε: ποτέ, ποτὲ
μὴ θυμηθοῦν τίποτα ἀπὸ τὴ χώρα τῆς κατάρας ὅπου γεννήθηκαν καὶ ἔζησαν
ἀνίδεοι ὅπως οἱ προηγούμενοι, ὥσπου νὰ λεηλατηθεῖ ἐπιτηδείως τῶν
ὀστῶν τους καὶ ἡ ἔσχατη στάχτη. Ποτέ, ποτὲ μὴ θυμηθοῦν κανέναν ἀπ' ὅσους
παντὶ τρόπω τοὺς διέφθειραν, τοὺς ἐξαχρείωσαν καὶ τοὺς ξεπούλησαν
κάθε στιγμή, ὡς καὶ αὐτὴν τοῦ μαρτυρίου τους.
Πρῶτα τὴ Δικαιοσύνη τῆς Λήθης. Κι ὕστερα τάξον αὐτοὺς σταῖς χλόαις,
σταῖς δρόσους, σταῖς παντοῖες ἀναψυχαῖς ἐν Τόπω Ἀναψύξεως πάλι καὶ
πάλι!
Νὰ σβήσει τῆς ἐκπύρωσης τὴν ἀγωνιώδη ἀπορία, τὴ φρικώδη τους τήξη
στὸ ἀκαριαῖο ἐκεῖ: τῆς Λακωνίας, τῆς Ἠλείας, τῆς Μάνης, τῆς Εὐβοίας,
ἁπανταχοῦ, ὅταν πὼς τελειωτικά τοὺς πρόλαβε κατάλαβαν μαζὶ μ' ὅλη
τὴ φλογισμένη ματαιότητα τῶν κραυγῶν: ἀγάπη μου! τὰ παιδιά μου! οἱ ἄλλοι.., ποῦ... μάνα
μου! γιατί; ἄν; καὶ ἅπαντα τοῦ πρότερον βίου καθολικὰ ἐγκαύματα
τῆς Ἱστορίας, ὁριστικὰ νὰ σβήσει μιὰ Ἀνάψυξις, δὲ φτάνει.
Τὸν ὕπνο τῶν ἀδίκων, τὸν καταραμένο μας ὕπνο νὰ στοιχειώνουν ὅμως!
Ὥσπου οἱ θηριωδῶς ἀδιάφοροι, οἱ ἀμελεῖς, οἱ ἀμνήμονες οἱ δῆθεν ἐν
ἀγνοία, οἱ νωθροί, οἱ ψεῦτες, οἱ δειλοί, οἱ ἀγνώμονες, οἱ παντοῖοι εὐπώλητοι,
πτωματοφάγοι ἄπληστοι, γλεῖφτες κάθε ἀχρειότατης ἐξουσίας, ἄυπνοι
στὸν αἰώνα νὰ λειώσουμε
στῆς Ἔνοχης
τὴν Πυρωμένη Φάκα
27/8/2007
Πηγή: Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἐξόριστες Φωνές Στοχασμοί καί Ἱστορίες, Ἐκδ. Ἁρμός, 2013. ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ
Νατάσα Κεσμέτη (Ἀθήνα, 1947): Πεζογράφος. Σπούδασε Νομικὰ καὶ Ἀγγλικὴ Λογοτεχνία. Πρωτοεμφανίστηκε μὲ τὴν συλλογὴ διηγημάτων: Τὰ 7 τῆς Ἄρκτου (1972). Τελευταῖο της βιβλίο: Ἐξόριστες φωνές. Στοχασμοὶ καὶ ἱστορίες 2006-2012.
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου