Ο δικός μας δημόσιος χώρος

 

του Δημήτρη Οικονόμου  Πολλές μέρες, όταν με το καλό κάθομαι στον καναπέ στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να έχω κρατήσει σημειώσεις. Ένα ημερολόγιο συμβάντων στην πραγματικότητα, ένα πρόπλασμα χρονογραφήματος με τίτλο «Τα πρώτα χρόνια του γιού μου, του Παντελή, στη πόλη μας». Συνήθως είναι αλήθεια αυτή η σκέψη έρχεται τις ημέρες που κάτι έχει στραβώσει, κάποιο πεζοδρόμιο έχει καταληφθεί από οχήματα, ένας μανιώδης «κορναριστής» έχει κατσικωθεί κάτω από το σπίτι μου, αναστατώνοντας όλη την γειτονιά, ένας νέος βανδαλισμός έχει χτυπήσει την παιδική μας χαρά. Την προηγούμενη εβδομάδα, μετά από μια τέτοια μέρα, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά πώς θα πήγαινε η γραφή ενός τέτοιου πονήματος. Καθώς λοιπόν ξεδιπλωνόταν στη σκέψη μου ο σκελετός και οι σελίδες περνούσαν η μια μετά την άλλη από το μυαλό μου, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα είχα στο μυαλό μου μια περιγραφή του δημόσιου χώρου της Αθήνας. Μια ιστορία καταλήψεων, ιδιωτικής αυθαιρεσίας, δημόσιας εγκατάλειψης και κοινωνικής αδιαφορίας για τον κοινό μας χώρο. Και από την άλλη ένα οδοιπορικό σε μια πανέμορφη πόλη, με τους γνωστούς, όσο και τους κρυμμένους θησαυρούς της. Την Αθήνα που σε προσκαλεί να βγεις από το σπίτι ακόμα και κατάκοπος, ακόμα και φορτωμένος με χιλιάδες μπελάδες από την καθημερινότητα, για να εξερευνήσεις κάθε σπιθαμή της. Μια γοητεία που κάνει οποιαδήποτε ασχήμια δίπλα της να φαντάζει τόσο παράταιρη! Ακριβώς για τον λόγο αυτό, για την δική μας καθημερινότητα, για το καθημερινό παιχνίδι των παιδιών μας, πρέπει να δούμε αλλιώς τον δημόσιο χώρο, να τον αισθανθούμε πραγματικά σαν μια προέκταση των σπιτιών μας, σαν ζώνη συνάντησης, κοινωνικοποίησης, αναψυχής και ομορφιάς. Κάθε γωνιά της πόλης, οι πλατείες μας, τα πεζοδρόμια μας, τα πάρκα μας, οι παιδικές μας χαρές να γεμίσουν φωνές, μπάλες και χαμόγελα. Με δικαίωμα και στην θαλπωρή του διαμερίσματος μας, αλλά και στην συναναστροφή μας στην όμορφη πόλη μας. Κανένα από όλα αυτά τα καλά που σκέπτομαι για μένα και τον Παντελή -και εγώ και πολλοί άλλοι για τα παιδιά τους, είμαι βέβαιος- δεν θα γίνουν πραγματικότητα είτε με ευχές, είτε με κατάρες, είτε με παρέμβαση του «από μηχανής Θεού». Δεν φτάνει καν να περιοριζόμαστε στην συζήτησή τους. Το απαραίτητο για να γίνουν πραγματικότητα όσα επιθυμούμε είναι να τα πιστέψουμε, να τα διεκδικήσουμε και βέβαια να αναδείξουμε ως εκπροσώπους μας συμπολίτες που να θέλουν και να μπορούν να τα φέρουν σε πέρας. Είναι τελικά στο χέρι μας!