|
|
ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΟΥΣ τῆς Νέας Ὑόρκης, ἀνάμεσα
σὲ ἀλιγάτορες καὶ κροκόδειλους ἐξοικειωμένους στὸ ἀέναο σκότος
καὶ στὶς ὑγρασίες, ζεῖ, τὸν 20ο αἰώνα, ἡ ὀμορφότερη ἀπὸ τὶς σειρῆνες.
Γέννημα μιᾶς μυθολογίας στὴν ὁποία ἡ ἰσχύς, ἡ δράση καὶ ἡ περιπέτεια
παίζουν πολὺ σημαντικὸ ρόλο, ἡ μαύρη σειρήνα σκάβει στὰ βάθη τῆς σιωπῆς
τῆς πολιτείας. Τὰ μάτια της ἀκτινοβολοῦν μελαγχολία καὶ οἱ γοφοί
της ἀφήνουν μετέωρη τὴ θέρμη κάποιας ἀνέφικτης θωπείας. Ὁμοίως μὲ
τὶς ἀδελφές τους στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἔχουν στὴ διάθεσή τους ἄσμα αἰσθησιακό,
λίαν πειστικό, τὸ ὁποῖο προσελκύει τοὺς μοναχικοὺς σὲ κωνικὲς παγίδες,
σὰν κι αὐτὲς ποὺ φτιάχνουν τὰ μυρμήγκια τοῦ γένους Pheidole megacephala.
Μόλις ἐκπληρωθεῖ τὸ τελετουργικὸ τοῦ θανάτου, τὰ ὄντα αὐτὰ βγάζουν
κραυγὲς ἀπελπισίας καὶ τρέλας, λέξεις φαινομενικὰ ἀσύνδετες οἱ ὁποῖες
μιλοῦν, ἀναμφίβολα, γιὰ ἕνα φεγγάρι ποὺ αὐτὲς ποτὲ δὲν θὰ τὸ δοῦν, γιὰ
κάποιον μακρινὸ πλανήτη ὁ ὁποῖος στρέφει τὶς στιγμὲς τοῦ ἔρωτα πρὸς
ὅσους τὸν ἀτενίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου