Γιὰ τὸ δελφίνι καὶ τὴ φάλαινα,
εὐτυχία εἶναι νὰ ὑπάρχεις.
Ζὰκ Κουστώ
ΑΠ’ ΤΟΝ ΣΑΡΩΤΙΚΟ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ, ποὺ ἀφάνισε ὅλα
τὰ ὄντα στὴ γῆ, ἐπέζησε μοναχὰ ἕνας ἄνθρωπος. Τὸν εἶχε καταπιεῖ μιὰ
φάλαινα. Παρέμεινε στὸ στομάχι της, ὥσπου τράβηξαν τὰ νερὰ καὶ στέγνωσε
ἡ γῆ· κι ἄρχισαν πάλι νὰ φεγγοβολοῦν τὰ βουνά, τὰ λιβάδια κι οἱ ἀκρογιαλιές.
Τὸ πελώριο πλάσμα κουβαλοῦσε τὰ γονίδια τῆς εἰρήνης, τῆς βοήθειας
καὶ τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τὸ ἀνθρώπινο εἶδος. Ποτὲ δὲν λησμόνησε τὴ θρυλικὴ
ἱστορία τῶν προγόνων του μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν προφήτη Γιούνους.*
Πλησίασε τὴ στεριά, ἔβγαλε ἀπὸ μέσα του τὸν ἐπιζῶντα καὶ τὸν ἀκούμπησε
ἁπαλὰ σὲ μιὰ ζεστὴ ἀμμουδιά. Ἦταν λὲς καὶ εἶχε ξαναγεννηθεῖ.
Ὕστερα
ἀπὸ μιὰ βδομάδα, ὁ ἄνθρωπος ἀποφάσισε νὰ πλεύσει στὸ πέλαγος. Κατασκεύασε
ἕνα κανὸ καὶ πῆγε νὰ κυνηγήσει τὰ γιγάντια κήτη. Χρειαζόταν λάδι
γιὰ τὶς λάμπες του, κρέας ζωτικὴ πηγὴ πρωτεϊνῶν καὶ δέρμα γιὰ νὰ φτιάξει
μ’ αὐτὸ ροῦχα καὶ παπούτσια.
* Γιούνους: τὸ ὄνομα τοῦ προφήτη
Ἰωνὰ στὰ ἀραβικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου