Θεατρικά και άλλα τινά

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 22/10.22

Στην Ελλάδα ήταν παράδοση το σνομπάρισμα πολλών και  διαφόρων δημιουργημάτων , ο δε χαρακτηρισμός «ελληνικό έργο» ήταν εξ αρχής καταδικαστικός για τα περισσότερα  φιλμ που είχαν ελληνική υπογραφή. Έτσι ήταν δυνατό μια ταινία   του Παντελή Βούλγαρη όπως το «Ακροπόλ» να πιάνει μόνο 32.000 εισιτήρια, παρά το γεγονός ότι επιστράτευε  πλειάδα  καλών ηθοποιών και εμπεριείχε μια σκηνή ασύλληπτου βάθους  χάρις στο  ζεϊμπέκικο  με τον αείμνηστο Λευτέρη Βογιατζή ,που θα άξιζε να τη δει κάποιος χιλιάδες φορές .

Τώρα τα πράγματα έχουν μερικώς αλλάξει στο κινηματογράφο, που δεν διαθέτει μόνο ελληνικές ταινίες προς κατανάλωση από το λαουτζίκο ! Μας βοηθάνε γι αυτό  σκηνοθέτες όπως ο Σωτήρης Γκορίτσας, ο οποίος αξιοποιεί ένα βιβλίο του Χρίστου Κυθρεώτη για να πλέξει μια υπόθεση  αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο Γκορίτσας μάλιστα αναφέρεται στην ελληνική λογοτεχνία της οποίας είναι φανατικός αναγνώστης, λέγοντας ότι βασικό πρόβλημα των ελληνικών ταινιών είναι το σενάριο και ότι η τέχνη της αφήγησης είναι πολύ πιο εξελιγμένη στη λογοτεχνία απ’ ότι στον κινηματογράφο.

Όταν πηγαίνουμε στο θέατρο τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.

Οι  θεατές έχουν δει  τόσες  (παρ)ερμηνείες στο θεωρούμενο ως καλό θέατρο, που πραγματικά δυσκολεύονται να το πλησιάσουν. Το να βλέπεις τον Μενέλαο της Σπάρτης  με στολή σύγχρονου λοχαγού να εισέρχεται  πανηγυρικά σε μια σκηνή ενώ ταυτόχρονα να   ακούγεται   το γνωστό εμβατήριο της σημαίας, δεν είναι κάτι που μπορεί να σε κάνει να εστιάσεις τη προσοχή σου στις Τρωάδες , κι ας το έχει σκηνοθετήσει ο Γιάννης Τσαρούχης. Πάντως τα πράγματα δεν είναι οπωσδήποτε χάλια, ιδιαίτερα μάλιστα όταν  βοηθούν στην προσέγγιση του θεατρικού λόγου άνθρωποι  όπως ο Λέανδρος Πολενάκης : Ο Πολενάκης με ένα προσεγμένο και καθόλου εριστικό  αν και κριτικό λόγο,  μας προσγειώνει στα νοήματα που πραγματικά ενυπάρχουν στα διάφορα έργα.. Πχ στο έργο του Λόρκα, ασχολείται με την κατεδάφιση του μύθου ότι  ο Φεντερίκο Λόρκα είναι ένας λυρικός τραγουδοποιός ερωτικών ασμάτων και αντίθετα με  αυτόν ορθώνει μια άλλη ερμηνεία όπως αυτή του απελπισμένου ποιητή , που προβάλλει τη «μοίρα όλων των ανυπεράσπιστων πλασμάτων της γης».

Κοντολογίς το έργο του Πολενάκη    είναι απομυθοποιητικό,  κριτικό απέναντι στη προσποιητή και επιτηδευμένη, ουσιαστικά αμίλητη από τους ανθρώπους γλώσσα !  Το βιβλίο του «Κόκκινο φεγγάρι»(Εκδόσεις Νίκας)  αντικατοπτρίζει  αυτές τις ιδέες.