Του Γιάννη Σχίζα
Αυγή 15/10/22
Για ένα πεύκο στη Θεσσαλονίκη στη περιοχή του Επταπυργίου,
έγινε ολόκληρη κινητοποίηση. Το πεύκο δεν ήτανε καθόλου τυχαίο, είχε ζήσει 130
χρόνια, κάτω από τη σκιά του είχαν περάσει χριστιανοί, μουσουλμάνοι και
εβραίοι, είχαν περάσει ιππήλατες άμαξες και στη συνέχεια αυτοκίνητα, είχαν
περάσει φρικιά – δηλαδή μορφές αποκλίνουσες από τα καθιερωμένα - και τσινάρια – όρος ο οποίος απέδιδε περιπαικτικά νεανίες που κατανάλωναν το Τσινάρ , δηλαδή
αλκοόλ στη μορφή λικέρ…Το δένδρο προσπάθησαν να το σώσουν τόσο η Εφορεία
Αρχαιοτήτων της Θεσσαλονίκης όσο και το Δασαρχείο της πόλης, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε τρόπος αντιμετώπισης της σήψης του
κορμού και της προσβολής του από
ξυλοφάγα έντομα.
Και αυτά μεν διαδραματίζονταν στη Θεσσαλονίκη, ενώ στην Αθήνα έχουμε μια περίεργη συμπεριφορά έναντι της βλάστησης. Στην ελληνική πρωτεύουσα έχουμε την υποστήριξη των δασών και των δένδρων στην ολότητά τους, έχουμε τους ανθρώπους που εκφράζουν με κάθε ευκαιρία τη θλίψη τους μπροστά στην μαζική καταστροφή τους, μόνο που στα επί μέρους δένδρα η στάση των Αθηναίων είναι περίεργη έως διφορούμενη. Απέναντι στα δένδρα που αναπτύσσονται στα πεζοδρόμια, ο «φιλόδενδρος» Αθηναίος απαιτεί τα πάντα, απαιτεί να μην αφήνουν ίχνη επί του εδάφους και φύλλα, να μην είναι εμπόδιο στη κίνηση, να μην κλείνουν τον αέρα και να μην παρεμποδίζουν την θέαση των καταστημάτων από το καταναλωτικό κοινό, να μην προκαλούν προβλήματα με το μέγεθός τους.
Έχω υπόψη μου πολλά παραδείγματα αυτής της συμπεριφοράς, που αφήνει άδειες λακούβες στη θέση των εύρωστων δένδρων. Πρόσφατα έχω υπόψη και μια περίπτωση επιχείρησης κοπής ευκαλύπτου που έγινε στο Παλαιό Φάληρο – όχι για τίποτε άλλο, παρά μόνο γιατί το δένδρο φόβιζε με τα φύλλα και με την ανάπτυξή του κάποιους περιοίκους. Να δούμε πως θα αντιδράσει το κοινό, εάν επεκταθεί η ασθένεια που κατατρώει τις μουριές σε πολλά σημεία της «τέως διοικήσεως πρωτευούσης» και που ακόμη δεν έχει αντιμετωπισθεί από τους ειδικούς..Θυμάμαι το σπίτι του Μανώλη Γλέζου στο Ψυχικό, όταν αποφάσισε να μετατοπισθεί από την οδό Τενέδου. Λοιπόν, υπήρχε εκεί ένα πεύκο, το οποίο είχε μεγαλώσει αρκετά και όταν έφτασε στον πρώτο όροφο, τότε ανοίχθηκε μια τρύπα στο μπετόν(!) και συνεχίσθηκε η ανάπτυξή του ! Αυτά ήταν τα παραδείγματα που μας άφηναν οι άνθρωποι, σαν το Γλέζο…
Τσινάρ είναι το πλατάνι στα τούρκικα. Στα δυτικά του λιμανιού της Θεσσαλονίκης υπήρξε (σήμερα η περιοχή είναι μπαζωμένη) παραλία ονομαζόμενη Μπεχ Τσινάρ η πέντε πλατάνια στα τουρκικά. Η λέξη ελληνοποιημένη χρησιμοποιήθηκε από τον Τσιτσάνη στα τραγούδι του "Μπαξέ τσιφλίκι" "και από κει στο Μπεξινάρι σε φίνο ακρογιάλι".
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτή είναι μια ερμηνεία του Τσινάρ. Η άλλη προέρχεται από την αγκινάρα, που βγάζει το ηδύποτο εξ ου και τα "τσινάρια¨', όρος απαξιωτικός
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΣτην περιοχή Διοικητηρίου Θεσσαλονίκης, υπήρχε μαρμάρινη τουρκική βρύση, το τσινάρι, προφανώς λόγω ύπαρξης κάποιου πλατάνου. Κάτοικους της περιοχής και γενικώτερα της άνω πόλης, τους ονομάζαμε περιπαικτικά τσινάρια λόγω της κτυπητής και άγουστης περιβολής τους.....
ΔιαγραφήTo παιχνίδι ανάμεσα στα φρικιά και στα τσινάρια (που δεν ήταν απλώς παιχνίδι, αλλά εμπεριείχε και σύγκρουση) έγινε γνωστό στο πανελλήνιο
ΑπάντησηΔιαγραφή