Τα μαγαζιά της πόλης μας

 

TOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ   Πάνε κάποια χρόνια είναι η αλήθεια, που έκανα μια από τις τακτικές μου επισκέψεις μου στο ζαχαροπλαστείο ενός φίλου στο κέντρο της Αθήνας. Αναπόφευκτα, η συζήτηση μας ήταν, για μια ακόμα φορά, για τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Η δική του έννοια ήταν η, μεγάλη πράγματι, αξία των επιχειρήσεων αυτών, όπως αποτυπώνονταν στις μελέτες της ΓΣΕΒΕΕ. Επιχειρήσεις που, όπως μου έλεγε, αποτελούσαν την μεγαλύτερη πηγή απασχόλησης, αλλά και εγχώριου προϊόντος. Ένας αναντικατάστατος μοχλός οικονομικής και κοινωνικής μας ανάπτυξης. Δικός μου καημός να του επισημαίνω ότι χτυπάει ανοιχτές πόρτες, αλλά και να επαναλαμβάνω το χιλιοειπωμένο “η οικονομία στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι το αντίθετο”. Στην πραγματικότητα, ο καθένας έλεγε με δικά του λόγια και από την δική του οπτική γωνία το ίδιο: ότι η στήριξη και αναγνώριση του ρόλου της επιχειρηματικότητας αποτελούσε στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ μιας ελληνικής αναπτυξιακής στρατηγικής. Φεύγοντας από τη συνάντηση, αισθάνθηκα καλά ως οικονομολόγος, έχοντας διαπιστώσει ότι ένα, επιστημονικά στέρεο, διάβημα μου, ήταν αποδεκτό από τον κόσμο του επιχειρείν. Και ενώ περπατούσα γεμάτος αυταρέσκεια επιστρέφοντας σπίτι μου, οι εικόνες από τις βιτρίνες των καταστημάτων δεν ομόρφαιναν (ή όχι) απλώς τον περίπατό μου. Έχτιζαν (ή και γκρέμιζαν) τις ζωές στα ισόγεια των πολυκατοικιών της πόλης. Ήταν και είναι αυτές οι εικόνες αποδείξεις ότι οι μικρές επιχειρήσεις (καφενεία, φωτογραφεία, μπακάλικα, κάβες, συνεργεία, περίπτερα, καταστήματα ένδυσης, ψιλικά, βιβλιοχαρτοπωλεία) δεν είναι μόνο οικονομικές μονάδες. Είναι επίσης ο φωτισμός, η ασφάλεια, το δίχτυ κοινωνικής προστασίας, η καθαριότητα στις συνοικίες μας. Και όπου μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν χωρίς να αντικαθίστανται από νεότερες, βλέποντας και μόνο τα κλειστά καταστήματα, νιώθει κανείς την εγκατάλειψη, τον φόβο και την απομόνωση. Συνειδητοποίησα ότι πέφτουμε πολλές φορές στο λάθος να συζητάμε για τα μαγαζιά αυτά, ως οικονομικές μονάδες και μόνο. Να στενεύουμε την θεώρηση μας στην οικονομική τους διάσταση και μόνο. Δίνοντας έμφαση σε, αναμφισβήτητα ακριβή, δεδομένα: με το 99,34% των επιχειρήσεων στη χώρα μας να είναι πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες και το 82,96% των εργαζομένων να απασχολούνται σε αυτές. Και με την θετικότατη αυτή οικονομική τους συμβολή, να παραγνωρίζουμε το, εξ ίσου θετικό, κοινωνικό τους αποτύπωμα. Αυτό ακριβώς που φωτίστηκε όσο ποτέ πριν, στην βόλτα μου πριν μερικά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Μπορούμε άραγε να κρατήσουμε τις επιχειρήσεις μας και μαζί τους τις ζωές, δικές μας και των άλλων, καθώς και το μέλλον της πόλης και των παιδιών μας στα χέρια μας με θάρρος; Προσωπικά πιστεύω πώς ναι, και μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε για αυτό. Από την απάντησή που θα δώσουμε συλλογικά ως κοινωνία κρίνονται πάρα πολλά.