του Τάκη Σπετσιώτη
Δίπλα στο σπίτι μας, που ακούγαμε Μαρούδα και Γιοβάννα, κατοικούσε με νοίκι μια γειτόνισσα, η κυρία Φωτούλα, νέα γυναίκα, τριάντα κάτι, τότε, στα χρόνια του '60. Δεν διάβαζε την ποιοτική ''Γυναίκα'' του Τερζόπουλου όπως η μάνα μου (απ' όπου ''έκλεβα'' πληροφορίες για συγγραφείς, κείμενά τους ή και συνεντεύξεις), αλλά το λαϊκό ''Ντομινό'', γεμάτο σινερομάντζα τύπου '' Η ψυχοκόρη του Μοναστηριού'', διαγωνισμούς λαϊκού τραγουδιού για το χρυσό μικρόφωνο, βιογραφίες τραγουδιστών όπως της ''βασίλισσας του λαϊκού τραγουδιού'' Καίτης Γκρέϋ σε επιμέλεια Μίνας Σημηριώτη.
Μ' άρεσε όλη αυτή η λαϊκή παρακουλτούρα, με ξεκούραζε απ' το φορτίο του ανυπόφορου σνομπ μικρομέγαλου που -ήδη- τα ενδιαφέροντά μου είχαν ρίξει στις πλάτες μου - ήμουν π.χ. ο πρώτος σ' εκείνη την μικρή πόλη που είχε διαβάσει το ''Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ'' του Ουάϊλντ κιόλας στα 13-, γιατί λοιπόν όχι και λίγη Καίτη Γκρέϋ; Στο κάτω- κάτω την κατηφόρα είχε πάρει ο Ντόριαν, την κατηφόρα τραγουδούσε και η Καίτη: ''Την κατηφόρα θα πάρω τώρα που έχεις πάψει να μ' αγαπάς...'' ΄Ηταν κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής που βοηθούσε αυτό τον ερωτικό αλλά και κοινωνικό λυγμό:
λαϊκά τραγούδια έπαιζαν τα τζούκ μπόξ της παραλίας της Ερμιόνης, τους τραγουδιστές τους έδειχναν οι ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, πολλοί κάτοικοι μετανάστευαν στη Γερμανία, παλληκάρια μπάρκαραν με τα καράβια, αρραβωνιαστικές με τη βέρα στ' αριστερό χέρι καρτερούσαν να πάει η βέρα στο δεξί. Δίπλωνα προσεκτικά κάτω απ' τη μασχάλη μου το ''Ντομινό'' για να το μεταφέρω στο σπίτι - αλλοίμονό μου αν μ' έπιαναν να διαβάζω αυτό, και όχι τα σχολικά μαθήματα! - ή, δανεικό πάντα από την κυρία Φωτούλα, το έμπαζα παράνομα στο δωμάτιό μου απ' το περβάζι του παραθύρου, στο βορινό, το πίσω μέρος του σπιτιού.Βλέποντας την ''Μάνα κουράγιο'' του Παναγιώτη Κωνσταντίνου, όπου η Πόλυ Πάνου τραγουδούσε τα ''Λιμάνια'' του Τσιτσάνη, πρωϊ και βράδυ, ξεροστάλιαζα στην κυρία Φωτούλα η οποία, ναι μεν, ήταν θαυμάστρια της Πόλυς, αλλά και κάθετη όσον αφορούσε την Καίτη: ''Ναι αλλά όταν τραγουδάει κι η Γκρέϋ τρίζει, Τάκη μου, το ραδιόφωνο!'' - σα να την ακούω. Τι θέλω τώρα απ' την παλιά μου τούτη ανάρτηση ''Τι Ντόριαν Γκρέϋ, τι Καίτη Γκρέϋ..'' και την ξαναδημοσιεύω; - αναρωτήθηκα. Και δεν γράφω κάτι πιο επίκαιρο, π.χ. για τον Κόκοτα, που εμφανίστηκε αργότερα, και που με αφορμή τον θάνατό του γράφουν όλοι γι αυτόν; Τίποτα. Σκέφτομαι μόνο πόσο δυνατές ήταν οι ρίζες της παρακουλτούρας που μας συγκινούσαν παιδιά, πριν εξελιχθούμε σε σνομπ ενήλικες, διανοούμενους κλπ. Και που, κάποιες στιγμές, εξακολουθούν ακόμη να μας συγκινούν : ένας Ταρζάν, ένας Ζορό, ένα κιτς εξώφυλλο του ''Ντομινό'', ένας Δράκουλας, μια παραμυθατζού κυρία Φωτούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου