ΑΜΟΙΒΑΊΕΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή
8/10/22

Η συζήτηση για τα Ραφάλ καλά κρατεί, η Τουρκία ευτυχώς είναι μετεξετασταία…. Ο Ερντογκάν κάθε εβδομάδα ανοίγει και μια υπόθεση, σήμερα διαπραγματεύεται με τη μισή Λιβύη για τη παραχώρηση ενός μέρους της Λιβυκής ΑΟΖ, αύριο τα βάζει με τους Σύρους, μεθαύριο δεν ξέρεις με ποιόν… Αυτά έχει η πολεμική συμπεριφορά, παράγει εχθρότητες και μίση, θέτει προβλήματα που εθεωρούντο λυμένα, μιλάει για νησιά που παραδοσιακά  τα θεωρούσαμε δικά μας. Καθαρή διεκδίκηση ζωτικού χώρου, που  είπε κι ο Αδόλφος.

Η κατάσταση είναι απρόβλεπτη, αν και κάποιοι «ειδικοί» ισχυρίζονται  πως μπορούν να προβλέψουν το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είτε αισιόδοξες είτε απαισιόδοξες είναι οι προβλέψεις τους,  είναι βέβαιο πως τα επόμενα χρόνια θα είμαστε καταδικασμένοι να πληρώνουμε τα μαλιοκέφαλά μας σε εξοπλισμούς.  

Πολεμικές προετοιμασίες από δω, προετοιμασίες από κει,  χωρίς κανείς να σκέπτεται πως οι εξοπλισμοί και πολύ περισσότερο ο πόλεμος έχουν επίπτωση στο εγχώριο ΑΕΠ.

Αλλά στην υπόθεση υπάρχει και κάτι χειρότερο . Υπήρχε μια εποχή όχι και πολύ μακριά  από τη δική μας, που η άγνωστη τότε σε πολλούς Κεϊνσιανή σκέψη   εκφρασμένη  με το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» ( βλέπετε, οι διάφορες απλουστεύσεις όπως πχ οι γάτες στην Κίνα   έπαιζαν πολιτικό ρόλο!) διατύπωνε το μέλλον : Με το βούτυρο, οι αριστεροί Κεϊνσιανιστές έλεγαν  ότι με την παραγωγή αγαθών ειρήνης αντιμετωπίζεται η υστέρηση της ζήτησης και παράγεται μέσω κρατικής παρέμβασης η ισορροπία στην αγορά, ενώ με τα κανόνια  οι δεξιοί κεϊνσιανιστές  υποστήριζαν ότι η παραγωγή οπλισμού έδινε την ίδια δυνατότητα ισοφάρισης της ζήτησης με την προσφορά , αλλά αυτή τη φορά με  ένα «δυνάμει» πολεμικό αποτέλεσμα.

Ο Κευνσιανισμός ήταν εκπρόσωπος της ποσοτικής λογικής, αλλά η ποσοτική λογική δεν έφτανε. Γιατί στην περίπτωση που προτιμούσαμε τα κανόνια, αφήναμε έξω από τους υπολογισμούς  μας  τη ρύπανση που προκαλούν τα στρατιωτικά είδη, οι τορπίλες τύπου  τάδε, τα φυσίγγια των όπλων, τα τανκς και τα υποβρύχια. Επίσης δεν γνωρίζαμε τις επιπτώσεις σε επί μέρους φαινόμενα, όπως αυτό του θερμοκηπίου.

Και βαδίζουμε λοιπόν. Βαδίζουμε προς το χειρότερο αν και υπάρχει το χειροτερότερο- ο πυρηνικός πόλεμος. Βαδίζουμε προς το καθεστώς ενός πλανήτη βρώμικου, πλιατσικολογημένου, με τις πόλεις και τα χωριά  κατεστραμμένα. Με τις οικουμενικές διακηρύξεις να έχουν γίνει γράμμα κενό περιεχομένου.