|
|
ΥΠΑΡΧΟΥΝ γυναῖκες στὴ Νέα Ὑόρκη ποὺ
μοιάζουν ἀκριβῶς μὲ αὐτὲς ποὺ βλέπεις στὶς ταινίες. Ὄμορφες, αἰθέριες,
φιλήδονες, ἐκφραστικές. Τὶς βλέπω ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ λεωφορείου.
Μιλᾶνε στὰ τηλέφωνά τους ἢ σέρνουν ἀπὸ τὸ χερούλι μικρὲς βαλίτσες
πίσω τους ἢ ψάχνουν μὲ τὰ μάτια τους στὴ λεωφόρο μήπως δοῦν τὸ ταξὶ
Uber ποὺ ἔρχεται νὰ τὶς πάρει μακριά. Τὶς βλέπω καὶ καταλαβαίνω γιατὶ
οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ ζήσουν στὴ Νέα Ὑόρκη, οἱ ἄντρες τουλάχιστον. Ἔρχονται
γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς ὄμορφες γυναῖκες, τὶς ὄμορφες γυναῖκες ποὺ μοιάζουν
μὲ ἐκεῖνες τὶς ὄμορφες γυναῖκες ποὺ ἐρωτεύτηκαν στὶς ταινίες. Μερικὲς
ἀπὸ αὐτές, εἶναι ἀναμφίβολα οἱ ὄμορφες γυναῖκες ποὺ ἐρωτεύτηκαν
στὶς ταινίες.
Κάποτε, σὲ ἕνα στούντιο γιόγκα στὸ κάτω Μανχάταν, ἄλλαξα τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσα καὶ ἔβαλα ἕνα σόρτς στὰ ἴδια ἀποδυτήρια μὲ τὴν Γκουίνεθ Πάλτροου. Συνέβη πρὶν ἐκείνη κερδίσει τὸ Ὄσκαρ, πρὶν τὴ σειρὰ Goop Lab, προτοῦ γίνει ἡ χαζοβιόλα ποὺ ζεῖ προστατευμένη μέσα στὴ φούσκα της, αὐτὴ ποὺ ὅλοι λατρεύουν νὰ μισοῦν μὲ τὸ παιδὶ ποὺ ἔχει ὀνομάσει Ἄπλ. Τὸ νὰ βρίσκομαι σ’ ἐκεῖνο τὸν χῶρο μαζί της, νὰ παρακολουθῶ, ἐνῶ προσπαθοῦσα νὰ μὴν τὸ κάνω, τὸν ἀπολύτως φυσικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἔβγαζε τὸ φανελάκι της πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι της… θέλω νὰ πῶ, μπορεῖς νὰ φανταστεῖς. Κι ἂν εἶχε συμβεῖ τὸν καιρὸ τῶν iPhone, δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ φανταστεῖς, θὰ κοιτοῦσες τώρα μιὰ φωτογραφία. Μέσα στὸ μυαλό μου, κι ἐγὼ κοιτάζω μιὰ φωτογραφία – τὸ ἁπαλὸ ψηλόλιγνο χρυσαφένιο ἄψογο σῶμα της μὲ τὰ συνεσταλμένα στήθη (ποὺ νομίζω πὼς τὰ ρουφοῦσε ὁ Μπὲν Ἄφλεκ ἐκεῖνο τὸν καιρό), χαραγμένο, ὅπως ἦταν τότε, στὸν ἀμφιβληστροειδῆ τοῦ μυαλοῦ μου. Ἡ γιόγκα ὑποτίθεται πὼς τότε θὰ κατεύναζε τὶς λάγνες ματιές μου. Ἦταν χρόνια πρὶν ξεσπάσουν τὰ σκάνδαλα μὲ τὸν Τζὸν Φρέντ, τὸν Παντάμπι Τζόις καὶ τὸν Μπίκραμ Τσουντούρι, ποὺ τίναζαν τὰ πουλιά τους σὲ διάφορες κοιλότητες, στὴ διάρκεια τῆς οὐτανασάνα.
Μιὰ ἄλλη φορά, εἶδα τὴν Γουαϊνόνα Ράιντερ στὸ βιβλιοπωλεῖο
Στράντ, κάνα-δυὸ χρόνια μετὰ τὴν καταδίκη της γιὰ κλοπὴ ἀπὸ κατάστημα.
Δὲν τὴν ἀκολούθησα ἐπὶ τούτου, ἀλλὰ προσπάθησα νὰ δῶ ποιά βιβλία τῆς
τραβοῦσαν τὴν προσοχὴ (δύο θυμᾶμαι, Τὸ
Κορίτσι ποὺ Ἔπαιζε μὲ τὴ Φωτιά καὶ τὸ Κατάρρευση). Μὲ κατάλαβε
ποὺ τὴν κοιτοῦσα καὶ εἶπε, «Εἶσαι στὴν ἀσφάλεια τοῦ καταστήματος ἢ κάποιος
τυχαῖος ἀνώμαλος;». Αὐτὸ μὲ ἔκανε νὰ νιώσω ἄσχημα γιὰ τὴ Γουαϊνόνα
Ράιντερ. Χριστέ μου, τί συνέβη στὴ συνείδησή της καὶ ἔγινε τόσο παρανοϊκή,
τόσο ἐπιθετική;
Αὐτὲς τὶς μέρες, δὲν ξέρω κὰν ποιός εἶναι διάσημος. Πηγαίνω στὴ
Νέα Ὑόρκη μὲ ἕνα λεωφορεῖο ποὺ εὔχομαι νὰ ἔφευγε ἀπὸ τὴ Νέα Ὑόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου