Αμερικανοί ποιητές στην επανάσταση του 1821

  

Του  Γιάννη Σχίζα

 

Η γενιά που αντρώθηκε με αντιαμερικανικά συνθήματα, με μια ετήσια πορεία  προς την αμερικανική πρεσβεία και με το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθεί ότι της παρούσας Αμερικής προϋπήρξε μια άλλη Αμερική , με φιλελεύθερο πνεύμα. Ότι πριν από τον ιμπεριαλιστικό 19^ο και 20^ο αιώνα προηγήθηκε μια άλλη εποχή, οπότε οι Αμερικανοί λόγιοι  έτρεφαν αισθήματα φιλίας και ισοτιμίας με τους άλλους  λαούς. Όπου δεν υπήρχε ο «Αμερικανισμός» ως  σύμπλεγμα στρατιωτικής και βιομηχανικής εξουσίας, με  1000 και πλέον  διεθνείς βάσεις και   «ορκισμένους αμερικανόφιλους»  διατεθειμένους να διεκπεραιώσουν την πολιτική του.

Κι  όμως ,  σ’ αυτή την  διαλεκτική  της ιστορίας που φέρνει τα πάνω κάτω και διεγείρει ή αντίθετα «θάβει» πολιτικές, θα πρέπει να θυμόμαστε την αφετηρία και τους τρόπους μετασχηματισμού του κάθε λαού : Η Αμερική με τους  μεγάλους αγώνες που διεξήγαγε εναντίον των Άγγλων το 1775-1783 προηγήθηκε της  γαλλικής επανάστασης , που ξέσπασε το 1789 . Η Αμερική  διατύπωσε  δια χειρός  Τόμας Τζέφερσον για πρώτη φορά το Declaration of Independece(Διακήρυξη της  Ανεξαρτησίας»)-   που ήταν ένα ντοκουμέντο χειραφέτησης  εμπνευσμένο από το πνεύμα του διαφωτισμού:  « Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας», έλεγε η διακήρυξη  που συντάχθηκε το 1776 και εγκρίθηκε από 13 Πολιτείες.

Στη συνέχεια η Αμερική θα πολεμήσει εναντίον της αποικιοκρατικής  Αγγλίας  για δεύτερη φορά το 1812 , ενώ  το 1823 με το Δόγμα Μονρόε θα επιχειρήσει να ορθώσει  ένα τείχος στα ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα των Ευρωπαίων. «Οφείλουμε στο όνομα της ειλικρίνειας και των φιλικών μας σχέσεων με τις (ευρωπαϊκές) δυνάμεις να δηλώσουμε ότι θα θεωρήσουμε κάθε απόπειρά τους για επέκταση του συστήματός τους σε οποιοδήποτε μέρος αυτού του ημισφαιρίου ως επικίνδυνη για την ειρήνη και την ασφάλειά μας», λέει ο Μονρόε, διαβλέποντας τις τάσεις για  ιμπεριαλιστική επέκταση των Ευρωπαίων προς κάθε κατεύθυνση.  

Ο Μονρόε(1758-1831) στο ετήσιο διάγγελμά του τον Δεκέμβριο του 1822 θα αναφερθεί   στην ελληνική επανάσταση και θα υποστηρίξει το αίτημα της  αυτοδιάθεσης των εθνών. Εμβαθύνοντας στο μήνυμα του αμερικανού προέδρου ο Δανιήλ Γουέμπστερ εισηγείται  στο Κογκρέσο την αποστολή διπλωματικού εκπροσώπου στην Ελλάδα. Γράφει η Αννίτα Πρασσά : «Η ομιλία του αποτελεί υπόδειγμα φιλελευθερισμού και εντονότατης διαμαρτυρίας κατά του δεσποτισμού της Ιεράς Συμμαχίας, που είναι «μια συμμαχία των στεμμάτων εναντίον των λαών». Ο Γουέμπστερ, διαπνεόμενος από έντονα φιλελληνικά αισθήματα, τονίζει ότι  «το χρέος του πολιτισμένου κόσμου προς τη γη της επιστήμης, της ελευθερίας, των τεχνών, είναι ένα χρέος που δεν μπορεί ποτέ να εξοφληθεί».

 

 

ΦΙΛΙΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ

Η  Αμερική του 17^ου και 18^ου αιώνα  δεν μοιάζει με την Αμερική του προχωρημένου 19^ου αιώνα. Είναι μια χώρα απέραντη σε έκταση, που δύσκολα καλύπτεται από τα χερσαία  συγκοινωνιακά μέσα της εποχής, που έχει τεράστιες γαίες για εκμετάλλευση. Κυριαρχεί η ατομική ιδιοκτησία της γης, η  μαζική κίνηση  των εποίκων  και  το περιπετειώδες  West είναι σχετικώς  άγνωστα, ενώ   είναι μια χώρα μάλλον  φιλική και ερευνητική  προς τους γηγενείς πληθυσμούς. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος(1706-1790) , ο οποίος  μαζί με τον Τόμας Τζέφερσον ήταν  συντάκτης  της «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας»,  άφησε ένα σοβαρό ντοκουμέντο που έδειχνε τις σχέσεις που είχαν αναπτύξει οι έποικοι  με τους γηγενείς ερυθρόδερμους – τις «Παρατηρήσεις  που αφορούν  τους αγρίους της  Βόρειας Αμερικής»(1784). Εκεί μιλάει «σχετικιστικά»  για τους κανόνες που χαρακτηρίζουν τους «άγριους», μιλάει για την έλλειψη «τεχνητών αναγκών» που τους χαρακτηρίζουν  και για την τάση τους στον εποικοδομητικό διάλογο,  μάλιστα    υπενθυμίζει μια περίπτωση προσφοράς παιδείας  εκ μέρους της Πολιτείας της Πενσυλβανίας προς τους νεαρούς  Ινδιάνους των 6 Εθνών το 1744 – η οποία όμως απορρίφθηκε. Σαν αντάλλαγμα, στις υποτροφίες για 6 νεαρούς ινδιάνους που πρόσφερε η Πενσυλβανία, οι Ινδιάνοι αντιπρότειναν υποτροφίες για ισάριθμους νεαρούς λευκούς ! Όλα αυτά διαδραματίζονται χωρίς ίχνος μίσους !

 Και μια μαύρη σκλάβα , η Phillis Weatley (1753-1784), που έζησε κοντά σε αμερικάνικη οικογένεια μέχρι την απελευθέρωσή της,  συμπληρώνει την επιεική αυτή εικόνα των κοινωνικών σχέσεων που συγκροτούν την Αμερική του 18^ου αιώνα   με το ποίημά της «Έχοντας μεταφερθεί από την Αφρική στην Αμερική» , που περιελήφθηκε μέσα στην Ανθολογία του Νόρτον :    

 

Ήταν η συμπόνοια  που μ’ έφερε από την παγανιστική χώρα

Που δίδαξε την καλόκαρδη ψυχή μου στο να καταλάβει

Ότι υπάρχει ένας θεός, κι επίσης ένας σωτήρας:

Μια φορά λυτρώθηκα χωρίς να το ζητήσω ή να το ξέρω.

Μερικοί κοιτάζουν τη μαύρη μας φυλή με ψόγο

«το χρώμα τους είναι μια διαβολική βαφή».

Θυμηθείτε, Χριστιανοί , τους Νέγρους που είναι μαύροι σαν τον Κάϊν

Να καθαρθούν κι αυτοί μπορούν, και να ακολουθήσουν τον αγγελικό συρμό.

 

Η εκτροπή της γαλλικής επανάστασης σε αυτοκρατορία και η νίκη των συμμάχων στην Ευρώπη κατά του Ναπολέοντα με αποτέλεσμα το  σχηματισμό της Ιερής Συμμαχίας το 1815 ,  ελάχιστα θα επηρεάσει τους Αμερικανούς : Το κύρος της Αρχαίας Ελλάδας είναι ήδη σημαντικό, ο  Θουκιδίδης, ο  Αριστοτέλης και ο Πλάτων αποτελούν πρότυπα γι αυτούς και αποτελούν μέρος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, πολλοί Αμερικανοί επιθυμούν να ταξιδέψουν για να δουν  με τα μάτια τους τις αρχαιότητες. Στην Αμερική  το ρεύμα του Διαφωτισμού και ο λόγος του Ρουσώ  και του Βολταίρου   ασκούν  μεγάλη επιρροή,  η  δε καταστρατήγησή του από την Ναπολεόντεια πρακτική  τους αφήνει μάλλον αδιάφορους.  Η αμερικανική και γαλλική  επανάσταση αποτέλεσαν πρότυπο για τη σκλαβωμένη Ελλάδα, όπως επίσης οι δυο επαναστάσεις ήταν  παράδειγμα για τα πολιτικά δικαιώματα και τις  ελευθερίες που περιέχονται στο Πολίτευμα του Ρήγα Φεραίου.

Η Ελλάδα αποτελεί πρώτης τάξεως ταξιδιωτικό  προορισμό, για τους ανθρώπους που θέλουν να εντρυφήσουν στην Αρχαία παιδεία, που θέλουν να δουν τις  ερειπειώδεις ελληνικές αρχαιότητες και να εμπνευστούν  από τη συνάντηση μαζί τους, που θέλουν να διαπιστώσουν από πρώτο χέρι την καταπίεση που υφίσταται ο αρχαίος αυτός λαός.  Το ρομαντικό κλίμα που κυριαρχεί ανάμεσα στους διανοούμενους του νέου κόσμου  πείθει για τη δυνατότητα μιας αναβίωσης  του αρχαίου πολιτισμού και τους οδηγεί σε  ενθουσιώδη συμπαράταξη με τους αγωνιζόμενους Έλληνες. Η χρονική διάρκεια του ταξιδιού είναι μεγάλη (ίσως 3 μήνες !) και μπορεί να δρα αποτρεπτικά, είναι μια μετακίνηση  που κατά πολύ ξεπερνά ένα σημερινό ταξίδι   στη Σελήνη ((!), όμως  ταυτόχρονα είναι και ελκυστική, γιατί είναι ένα ταξίδι «ως την άκρη του κόσμου» : Εκεί  όπου ο Χριστιανικός κόσμος συναντιέται και συγκρούεται με τον Οθωμανικό, με τις αξίες που αυτός ο τελευταίος  υπηρετεί.

 

 

 

ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ  ΟΡΙΑ

Στις αρχές του 19^ου αιώνα το πνεύμα εξύμνησης της  Ελευθερίας και Δημοκρατίας  δεν θα περιορισθεί στις ΗΠΑ, αλλά θα επεκταθεί σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα μάλιστα θα εμπνεύσει τους διανοούμενους στη περίπτωση της ελληνικής επανάστασης. «Ο Ελληνικός αγώνας ήταν  στο σύνολό του το πιο θαυμαστό θέμα για τον Αμερικανό ποιητή», έγραψε  ο Μάριος Βύρων Ραϊζης (1931-2017 ) .Οι Αμερικανοί ιδρύουν στο τέλος του 1823 τα κομιτάτα της Νέας Υόρκης, της Βοστώνης, της Φιλαδέλφειας και άλλων πόλεων, τα οποία με εράνους συγκεντρώνουν μεγάλα χρηματικά ποσά και στέλνουν πλοία  φορτωμένα με τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα.

 

 

 Ο πρώτος  Αμερικανός περιηγητής που θα ταξιδεύσει στην Ελλάδα είναι ο Nicholas Biddle  από τη Φιλαδέλφεια, ο οποίος είχε τοποθετηθεί το 1804 (σε ηλικία μόλις 18 ετών!) στην Αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι. «Επί τέλους πατάω τα ιερά χώματα της Ελλάδας…Ένοιωθα πως ήμουν ολομόναχος  σε μια ξένη μακρινή χώρα, ανάμεσα σε βαρβάρους που κρατούσαν ακόμα υπόδουλο ένα λαό σπουδαίο για τις πανάρχαιες αρετές του και τα σημερινά του χαλάσματα», γράφει στο ημερολόγιό του. Το 1806 αρχίζει τη περιφορά του δια μέσου των ελληνικών πόλεων : Στη Λιβαδειά σημειώνει πόσο ο λαός μισεί τους δυνάστες του και  ότι  περιμένει μια σπίθα εξωτερικής βοήθειας για να απελευθερωθεί, στη Θήβα διαπιστώνει την άγρια καταπίεση του ελληνικού πληθυσμού από την Οθωμανική εξουσία, στις θάλασσες  βλέπει πως οι πειρατές καταφεύγουν στα λιμάνια που κάποτε υπήρξαν φρούρια της ελευθερίας -   ο  Πειραιάς βουλιάζει σε πικρή σιωπή, εκεί που  αντηχούσαν τα άσματα των Μουσών….

Ο Μάριος Βύρων Ραϊζης μας πληροφορεί  ότι το ξέσπασμα της Επανάστασης χαιρετίσθηκε με ενθουσιασμό από τους  Αμερικανούς λόγιους , μάλιστα δε όταν μαθεύτηκε η τραγωδία της Χίου (1822) γράφτηκαν συγκινητικά ποιήματα από έξη λογοτέχνες.  Από τους  ποιητές ο Τζέϊμς Γκέϊτ Πέρσιβαλ  θα αποτελέσει τον πρωτοπόρο της λογοτεχνικής κίνησης για την υπεράσπιση του ελληνικού αγώνα. Στην «Ωδή στην χειραφέτηση της Ελλάδος» που γράφτηκε πριν την 25^η Ιουλίου 1821  ο πρώτος στίχος αρχίζει με τον στίχο του Ρήγα «Δεύτε παίδες Ελλήνων» . Και συνεχίζει ο ποιητής :

«Στην Ελλάδα ανατέλλει η αυγή

Το σύννεφο που την εκάλυπτε σκορπίζει

Κοίτα πάλι ! η μέρα λαμπυρίζει

Όταν των Περσικών ορδών η φυγή

Στου Μαραθώνα την άνιση την πάλη

Πεταχθήκαν σαν ημίθεοι Αρχαίοι

Εμπνευσμένοι πατριώτες και πάλι

Και λακίσαν, τι αίσχος, οι εχθροί οι σπουδαίοι

Και δόξας στεφάνια τους στέψαν το κεφάλι

Στο  ποίημα «Το όραμα της Ελευθερίας»  ο ποιητής  απευθύνει έκκληση προς τους Αμερικανούς να πάνε να πολεμήσουν  ως εθελοντές με τους Έλληνες … Στον  Πέρσιβαλ δεν απουσιάζει και το πολιτικό αισθητήριο, με αποτέλεσμα να προβεί σε κρίσεις που αμφισβητούν την τάξη  πραγμάτων εκείνης της εποχής : «Ένα μοναδικό θέαμα παρουσιάζεται στον κόσμο : Χριστιανοί συμμαχούν με Τούρκους για να δολοφονήσουν άλλους Χριστιανούς, και αυτό γίνεται για να διατηρηθεί μια θεωρητική κι αφηρημένη ισορροπία δυνάμεων…»   Και  με το ίδιο πνεύμα ο Αμερικανός φιλέλληνας Samuel Gridley Howe θα πει αργότερα, με αφορμή τη πτώση του Μεσολογγίου : «Φοβούμαι ότι ή Χριστιανοσύνη εξαφανίστηκε από τη γη…  επί  δέκα μήνες   παρέμεινε αυτή θεατής των όσων διαδραματίζονταν στο Μεσολόγγι  και  δεν κινήθηκε ούτε ένα δάκτυλο   γ ια την υπεράσπιση των 'Ελλήνων . Μπορείτε να μιλάτε γ ια «εθνική πολιτική » και  για την « ανάγκη διατηρήσεως  τής ουδετερότητας», άλλα θά σάς απαντήσω : κατάρα  σε  τέτοιου   είδους πολιτική , το αίσχος  του αιώνα μας».

 

Υπάρχουν πολλά στιχουργήματα που γράφτηκαν από ιερωμένους εκείνης της εποχής, στα πλαίσια μιας χριστιανικής ευαισθησίας- με πρώτο απ’ όλα  το στιχούργημα του αρχιεπισκόπου Νέας Υερσέης  George Washington Doane ,  που κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο : «Παιδιά των Ελλήνων». Η Αμερικανίδα  Lydia Huntley Sigourney θα γράψει το ποίημα «Ο μάρτυρας της Χίου»  σε 65 ανομοιοκατάληκτους στίχους, όπου πέρα από την ευαισθησία της για την καταστροφή του νησιού  θρηνεί τη θανατική καταδίκη ενός ατόμου που αρνήθηκε να προδώσει τη χριστιανική του πίστη. Η ίδια θα γράψει μεταξύ άλλων  τα εξής ποιήματα : «Οι πνευματικές ανάγκες της Ελλάδος», «Σκηνή στην Αθήνα» και την «Έκκληση για την μόρφωση των γυναικών στην Ελλάδα».

 Σε ένα άλλο έργο «Η καταστροφή της Χίου από τους Τούρκους»  που δημοσιεύτηκε το 1827 ανώνυμα από έναν ελληνιστή του Πανεπιστημίου του  Yale , ο ποιητής καταλήγει θρηνώντας :

«Δεν ζεις πια με τους όμορφους και τους ευλογημένους -  ούτε πια η γνώση σου χαιρετά βωμούς στεφανωμένους –

σαν μαυσωλείο φαίνεται, πέρα απ’ του πελάγου το κύμα, -

 όπου οι δαίμονες του μίσους οργιάζουν μεσ’  το κρίμα».

Στην   ωδή που δημοσιεύτηκε με το ψευδώνυμο  Augusta ο ποιητής τοποθετεί τον εαυτό του  πάνω στα ερείπια και τις στάχτες της περασμένης παλιάς δόξας της Ελλάδας και  οραματίζεται την βασίλισσα των Αθηναίων, την Αθηνά , να κατέρχεται  «με όλο το «πολεμικό μένος της» εκεί :

«'Οπου η Χίος κοκκινίζει μ' αιματοβαφή Χριστιανική -  κι ο άπιστος δαίμονας ουρλιάζει ακόμα γύρω στην ακτή».

Άλλοι ποιητές, στην προσπάθειά τους να αποδώσουν αναλυτικά την γενική  ερήμωση ενός νησιού που η παράδοση αναφέρει ότι κατοικείτο από 120.000 ανθρώπους,  καταπιάνονται μ’ εκτενή έργα  που ωστόσο δεν στερούνται ούτε λογοτεχνικής αξίας, ούτε ιστορικού ενδιαφέροντος. Μια τέτοια χαρακτηριστική σύνθεση με τον τίτλο: «Η καταστροφή της Χίου από τους Τούρκους» γράφτηκε στο New Haven τον Μάρτη του 1827 και δημοσιεύθηκε στο New York Mirror στις 14 Απρίλη του ίδιου χρόνου. Πρόκειται περί μιας  επικής και ταυτόχρονα λυρικής περιγραφής των ωμοτήτων της Χίου :  Εδώ, ο ποιητής σε μια ατμόσφαιρα υπερβατικής πραγματικότητας επικαλείται τα πνεύματα των νεκρών ηρώων, φιλοσόφων και ποιητών προτρέποντάς  τους  να προστατεύσουν το νησί από τον σκληροτράχηλο και αιμοβόρο Οθωμανό.

 

 Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος γράφει : « (οι Αμερικανοί λόγιοι) είδαν και διέκριναν το ψυχικό σθένος και ηρωικό μεγαλείο των μαχομένων Ελλήνων και την μέχρι θανάτου αποφασιστικότητα τους να εκδικηθούν τον Οθωμανό για τη σφαγή της Χίου. Και ο θρήνος τους τότε, γίνεται προτροπή, όπως την εκφράζει ο ανώνυμος ποιητής :

 

«Για τις πόλεις σας που φλέγονται,

 για τα παιδιά σας που μ’ αλυσίδες σέρνονται.

Για το αίμα που τα ακριβό νησί σας έλουσε,

Του μαχαιριού το έργο ποτέ μη σταματήσει.»

 

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ

Οι Αμερικανοί λόγιοι  όμως  δεν θα περιοριστούν μόνο σε μοιρολόγια για τη Χίο. Ο William Cullen Bryant θα συνθέσει ένα πολεμοχαρές τραγούδι υπό τον τίτλο «Η σφαγή της  Χίου» και θα το δημοσιεύσει το 1824 . Η μια στροφή του :

 «Αν και φουσκώνει κοχλαστό  τ’ άλικο αίμα το ποτάμι – ανάμεσα στην πυρκαγιά που ουρανό φωτίζει –

έτοιμος άνδρας ξεπηδά απ’ αυτό για να κάνει –

με τ’ άρματα ό,τι τη λευτεριά ή τη θανή χαρίζει ».

Ο Bryant  θα μιλήσει σε πανεπιστημιακές και κοινωνικές συγκεντρώσεις , θα γράψει επί πλέον τα ποιήματα  «Το τραγούδι της  Ελληνίδας Αμαζόνας» και τον «Έλληνα Παρτιζάνο» το 1825, καθώς επίσης τα ποιήματα «Η συζυγία του Διός και της  Αφροδίτης», «Σ’  ένα σύννεφο» και το «Ελληνόπουλο», το 1828. Ακόμη  θα επισκεφθεί σε προχωρημένη ηλικία  την Ελλάδα το 1866, έχοντας συγκλονισθεί  από τη  θυσία του Αρκαδίου στην Κρήτη.

 

 Ιδιαίτερη θέση  στην Αμερικανική λογοτεχνία  καταλαμβάνει  η θυσία διαφόρων προσωπικοτήτων του απελευθερωτικού αγώνα. Το ποίημα «Μάρκος Μπότσαρης» του Αμερικανού Φιλέλληνα ποιητή Fitz-Greene Halleck (1790-1867), του αποκληθέντος και «Αμερικανού Μπάϋρον»,  που  δημοσιεύτηκε  τον Ιούνιο 1825 ,  έγινε πολύ δημοφιλές στη Νέα Υόρκη : Μεσάνυχτα, μες στην φρουρούμενη σκηνή του

Ο Τούρκος ονειρεύονταν την ώρα

 

Που η Ελλάδα, με λυγισμένα σε ικεσία γόνατα,

 

Θα τρέμει μπροστά στη δύναμή του.

 

Στα όνειρα, με πόλεμο και με πολιτική

 

Μάζευε τα τρόπαια – κατακτητής!

 

Στα όνειρα, άκουγε το τραγούδι του θριάμβου του.

 

Φόραγε το δαχτυλίδι-σφραγίδα του μονάρχη του

 

Και πάταγε τον θρόνο του μονάρχη-βασιλιάς!

 

Έτσι άγριες οι σκέψεις του φτερούγιζαν χαρούμενες

 

Σαν πουλί στον κήπο της Εδέμ.

 

Μεσάνυχτα, μες στου δάσους τις σκιές

 

Ο Μπότσαρης παράταξε τους Σουλιώτες του,

 

Αφοσιωμένους, χαλύβδινους σαν τις δοκιμασμένες τους λεπίδες»…..

 

Και συνεχίζει ο ποιητής :

 

«Μες στις φωνές, τα βογκητά, και τα χτυπήματα με το γιαταγάνι,- Με τις θανατηφόρες βολές να πέφτουν πυκνές και γρήγορες - Σαν αστραπές από το σύννεφο στο βουνό, - Και άκουσε, με φωνή σαν τρομπέτα δυνατή, -Τον Μπότσαρη να ενθαρρύνει τον στρατό του: - «Χτυπάτε! – μέχρι να σβήσει κι ο τελευταίος οπλισμένος εχθρός.-  Χτυπάτε! – υπέρ βωμών και εστιών.» (Μετάφραση Δανάη Κωσταλία)

Ο James Gordon Brooks (1801-1841)ήταν επίσης ένα πνευματικό τέκνο του  Φιλελληνισμού. Η πνευματική παραγωγή του  αρχικά χαρακτηρίζονταν από μελαγχολική διάθεση, όμως στο δεύτερο και μεγάλο έργο του δείχνει μια διαφορετική, αισιόδοξη και ενεργητική  διάθεση :

«Ω Ελλάς! – με την παλικαριά σου την παλιά

  - όταν ζούσε της Σπάρτης και της Μακεδονίας η γενιά

 – πέταξε πέρα τα δεσμά, το αίσχος, την δουλεία  -

Ξύπνα να βρεις λευτεριά, τιμή, και νέα μεγαλεία».

 

Ο Edward Coote Pinkney έγραψε το στιχούργημα «Ιlle, non ego”, o John G. Whittier αναφέρθηκε στον Υψηλάντη στο  «Snow – Bound”, ενώ ο  Prosper Montgomery Wetmore αναλογίζεται τους Έλληνες στο ποίημά του «Η Ρωσική υποχώρηση». O George Groly θα συνθέσει τρια ποιήματα, που ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους : Τα ποιήματα είναι «Ο Λεωνίδας», «Ο θάνατος του Λεωνίδα» και το τελευταίο και πρωτοτυπότερο (!) όλων «Ο Έλλην και ο Τούρκος» : Σ’ αυτό αναφέρεται σε μια φανταστική αντεπίθεση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου κατά του στρατού του Μωάμεθ !

  Ο Ραϊζης γράφει ότι τα μισά περίπου φιλελληνικά ποιήματα  δημοσιεύθηκαν ανώνυμα, με ψευδώνυμο ή με αρχικά !  «Η ανωνυμία έδινε μια πρόσθετη ελευθερίαν στο συγγραφέα να γράψει ό,τι ήθελε», μας ενημερώνει ο ίδιος, πάντως η χρήση των  αρχικών έδειχνε ένα είδος συστολής, που ήταν συνηθισμένο ανάμεσα στις   κυρίες και δεσποινίδες της εποχής.

Από τα  ανώνυμα ποιήματα   ξεχωρίζει ένα που γράφτηκε «από ένα κύριον εκ Μπέρουϊκ της Πενσυλβανίας, εν Ευρώπη το 1826», και το οποίο απευθύνεται  προς τους αδιάφορους Ευρωπαίους :

Καυχάσθε ότι με τη σπάθα εδώσατε

Στην Ευρώπη ελευθερία και ειρήνη;

Ιδού η Ελλάς, να την σώσετε σπεύσατε-

Εμπρός λοιπόν -  πολεμήστε για κείνη !

 

Ο Ραϊζης  κατηγοριοποιεί την φιλελληνική ποίηση  Αμερικανικής προέλευσης σε 5 ομάδες : Η πρώτη αναφέρεται στην αρχαία και τη σύγχρονη Ελλάδα γενικά, η δεύτερη αποτελείται από ποιήματα που απευθύνονται στον αγωνιζόμενο ελληνισμό, η τρίτη αναφέρεται σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα και σε ηγετικές μορφές της επανάστασης. Τέλος η τέταρτη ομάδα αποτελείται από ποιήματα που χαιρετίζουν την επερχόμενη ελληνική ανεξαρτησία , ενώ η Πέμπτη ασχολείται με λιγότερο σημαντικά θέματα – όπως οι απομιμήσεις  νεοελληνικών ασμάτων ή οι έμμετρες εκκλήσεις για εθελοντές.

 

ΜΑΡΙΟΣ ΒΥΡΩΝ ΡΑΪΖΗΣ

 

Ο  Μάριος Βύρων Ραϊζης είναι το πρόσωπο που με την δημιουργική εργασία του εκφράζει  τον  φιλελληνισμό και την ποιητική παραγωγή των Αμερικανών στις αρχές του 19^ου αιώνα. Ο Ραίζης, ο οποίος μας πληροφορεί  ότι πάνω από 100 φιλελληνικά ποιήματα γράφτηκαν από Αμερικανούς ποιητές την περίοδο 1821-1830, ως φιλόλογος  εστίασε ιδιαίτερα στο πνεύμα του Ρομαντισμού του 19ου αιώνα και  πέραν από τους γνωστούς Άγγλους φιλέλληνες ποιητές, (κυρίως τον Βύρωνα και τον Σέλεϋ) ασχολήθηκε με τους Αμερικανούς φιλέλληνες . Το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο ήταν μεγάλο και πολυσχιδές, περιλαμβάνει δε μεταφράσεις εις τα αγγλικά του «Ύμνου εις την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού και άλλων ποιημάτων του εθνικού μας ποιητή. Ο Ραϊζης  ως μεταφραστής διακρίνεται για τον «ευτυχή  συμβιβασμό»  (happy compromise) που επιτυγχάνει στη πορεία μιας μετάφρασης  μεταξύ της ουσίας του κειμένου και της αισθητικής μορφής του  , ελάχιστα προδίδοντας  την λεκτική  απόδοση κειμένων και μεταφέροντας  με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες   το πνεύμα του ποιητή στην «γλώσσα-στόχο» (Target language).  

Το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο  τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, την Διεθνή Βυρωνική Εταιρεία, την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών της Λογοτεχνίας, την εφημερίδα "Εθνικός Κήρυκας" της Νέας Υόρκης και το Ίδρυμα Elma Dangerfield. Το όνομά του ήταν «Μάριος Ραϊζης», αλλά σαν Έλληνας που καταξίωσε τον φιλελληνισμό  πρόσθεσε και το όνομα Βύρων…

 

ΠΗΓΕΣ

Κώστας Λάμπος, «Ο Αμερικανισμός και τα ανοιχτά του μέτωπα», συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη https://www.eleftheria.gr/m/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/item/30242.html

Ροδάνθη Φλώρου Πρόεδρος Βυρωνικής Εταιρείας του  Μεσολογγίου

https://www.messolonghibyronsociety.gr/wp-content/uploads/2019/10/Messolonghi-philhellenism-GR.pdf

 

 

The Norton Anthology of American Literature, Benjamin Franklin “Remarks Concerning thw Savages of North America”,  vol 1, p. 281

 

Κυριάκου Σιμόπουλου, «Οι πρώτοι Αμερικανοί στην Ελλάδα», από τους «Ξένους ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμος Γ1, σελ. 313

 

Μάριος Βύρων Ραϊζης, «Αγγλόφωνη φιλολογία – συγκριτικές μελέτες», Κέδρος, Αθήνα 1981

 

Μάριος Βύρων Ραϊζης, “Greek Poetry Translations”, Efstathiades Group, Αθήνα 1983

Η Επανάσταση του 1821 μέσα από τα μάτια του «Αμερικανού Μπάϋρον»
του Δρ. Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη,   

http://peritexnisologos.blogspot.com/2014/04/fitz-greene-halleck-1790-1867.html

 

Αλεξάνδρου Παπαδόπουλου, https://www.alithia.gr/apopseis/i-sfagi-tis-hioy-stin-poiisi-ton-amerikanon,    «Η Σφαγή της Χίου στην ποίηση των Αμερικανών»

Αννίτα Πρασσά , ιστορικός, «Φιλέλληνες- τα φιλελληνικά κομιτάτα της Αμερικής» https://argolikivivliothiki.gr/2012/01/30/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B1/

Μετεξέλιξη ομότιτλου κειμένου που δημοσιεύτηκε στον «Δρόμο της Αριστεράς» στις 20.2.21