Ανεμογεννήτριες και δεν συμμαζεύονται

 

Του Γιάννη Σχίζα

από το Δρόμο της Αριστεράς

Μέσα σε ενάμισι χρόνο έγιναν  δυο μεγάλες συγκεντρώσεις κατά των ανεμογεννητριών στην Αθήνα και μάλιστα σε πολύ δυσμενείς περιστάσεις  - η μία  υπό  κατακλυσμιαία βροχή με άφθονους κεραυνούς, η άλλη μέσα σε συνθήκες καύσωνα. Λαμβανομένων υπόψη αυτών των συνθηκών, οι δυο συγκεντρώσεις υπήρξαν επιτυχείς. Μάλιστα  στη συγκέντρωση της 26/6/21 εντυπωσίασε η παρουσία του Πέτρου Φιλίππου, δημάρχου Σαρωνικού, που δήλωσε ότι μαζί με 32 άλλους δημάρχους θα προσφύγουν στα δικαστήρια της  ΕΕ   για την αιολική ενέργεια…

 

 Η κατακραυγή εναντίον των α/γ σε όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη  έως την Εύβοια, την Οίτη, το Νυμφαίο, το Βέρμιο και  τα Άγραφα, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Tην ίδια  στιγμή    διάφοροι οικολογίζοντες, απτόητοι μετά την πρώτη αποτυχία τους και την μερική απορρόφησή τους  από τον ΣΥΡΙΖΑ,   αναζητούν εκ των υστέρων λύσεις. Αναζητούν τους λόγους που τους κράτησαν – τόσα χρόνια ! – μακριά από το μεγάλο αίτημα αισθητικής και λειτουργικότητας της ελληνικής κοινωνίας.

 

Δεν νομίζω ότι  οι συγκεντρωθέντες την 26/6/21 συμμερίζονταν κοινές αξίες, όμως υπάρχει ένα πρόγραμμα που αντιστοιχεί στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής φύσης. Κατ’ αυτό το πρόγραμμα  πρέπει  να αποκλειστεί η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα πιο ψηλά σημεία της ελλάδας, σε υψόμετρα π.χ. άνω των 700 μέτρων. Πρέπει  να αποκλειστεί  σε νησιά και ιδιαίτερα αυτά που αποτελούν τα γκαλαπάγκος της χώρας , σε περιοχές Νατούρα και σε περιοχές  αρχαιολογικής και αισθητικής  αξίας. Είναι 4 στόχοι ιδιαίτερα φιλικοί , που αφήνουν μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης του τουρισμού και ιδιαίτερα των οικολογικών εκδοχών του.

Εάν μάλιστα σε αυτά προσθέσουμε και την πρακτική της τροποποιημένης γης, όπως αυτή εκτίθεται για την προστασία της βιοποικιλότητας από τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, υπάρχει και παραϋπάρχει πεδίο για την ανάπτυξη των ΑΠΕ χωρίς περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα.

Όταν μιλάμε για όλα αυτά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη  τις διαστάσεις της ελληνικής επικράτειας. Να θυμόμαστε  ότι αυτή είναι περίπου  131 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, ότι έχει χωρικά ύδατα 6 μιλίων στο Αιγαίο και 12 μιλίων στο Ιόνιο, ότι το μήκος της ακτογραμμής της υπολογίζεται στα 16.000 χιλιόμετρα περίπου, ότι το 1/3  του ελληνικού εδάφους  βρίσκεται κάτω  των 200 μέτρων,  ότι το Νατούρα είναι το 19% της χώρας .  Όμως οι αεριτζήδες προτιμούν τις υψηλές κορυφές και παράλληλα την «φιλική προσέγγιση»  των ορεινών πληθυσμών, γιατί έχουν πολύ καλά γνώση ότι οι περιοχές αυτές είναι  αραιοκατοικημένες και  ότι μπορεί να τους ανταγωνιστoύν κυρίως  ομάδες ορειβατών και φίλων της φύσης. Το συμφέρον τους είναι η εγκατάσταση α/γ καθ’ ομάδες, γιατί κατ’ αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζουν καλύτερα  τα έξοδα του «οδικού δικτύου» που χαράσσουν καθώς και τα έξοδα διορθωτικών παρεμβάσεων – από τις οποίες πρέπει να αποκλείσουμε την απόσυρση των α/γ μετά εικοσαετία….

 

 Αφήνουμε κατά μέρος ότι η άντληση αιολικής ενέργειας μπορεί να προέλθει από περιοχές παράκτιες ή και πεδινές ακόμη – όπως δείχνει η εμπειρία της Απουλίας στη γειτονική  Ιταλία – και παίρνουμε υπόψη  τούτο : Ότι η άντληση αιολικής ενέργειας  μπορεί να είναι  επιθαλάσσια ,  ότι οι άνεμοι που πνέουν στα πελάγη είναι κατά κανόνα  πιο ισχυροί και ότι έχουν μικρότερη μεταβλητότητα από ό,τι στη στεριά. Σε πρόσφατο ρεπορτάζ της Μαρίας Τζάννε («Οι ανεμογεννήτριες πάνε στη θάλασσα», 7.3.21,New Money) γίνεται η εκτίμηση  με βάση πρόσφατη  μελέτη στο χώρο της ΕΕ, ότι στη χώρα μας  το διαθέσιμο θαλάσσιο δυναμικό για πλωτά αιολικά  είναι 263 GW. Το μεγάλο βάθος των ελληνικών θαλασσών είναι αναμφισβήτητα εμπόδιο, όμως η μεγάλη διαθέσιμη έκταση  είναι ένα προτέρημα που μπορεί δεόντως να αξιοποιηθεί.

Όλα αυτά σημαίνουν κάτι – σημαίνουν πρωτίστως ότι η θάλασσα έχει οικονομική και πολιτική αξία. Ότι οι ανταγωνισμοί που πλέκονται γύρω από αυτήν δεν είναι αναίτιοι. Ότι εν τέλει το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του!