Η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη : "Τα λόγια του ονείρου"

 

 

Αργά-αργά που σεργιανίζει
η μαγεμένη μου αλφαβήτα
μέσα στη λίμνη τ’ ουρανού·
με τα παραθύρια μου ανοιχτά τη νιώθω
στον καθρέφτη της πάνω ν’ ακουμπά
αλλόκοτα και ζωντανά
τα λόγια του ονείρου [...]

Η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη είναι ποιήτρια, δημοσιογράφος και μεταφράστρια. Γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα. Όπως η ίδια μας λέει γράφει ποίηση από το Λύκειο, ωστόσο, ξεκίνησε να εκδίδει τα ποιήματα της από το 2011. Την πρώτη της ποιητική συλλογή το Κόκκινο Φυλαχτό, ακολούθησε μία πάντως πολυγραφότατη ποιητική πορεία και οι συλλογές Ένας Στεναγμός (2012), Ο Κήπος και η Άσφαλτος (2014), Για την Ιθάκη (2015), Της Κάλυμνος Κύματα και Παραμύθια (ποιητικά πεζά, 2017), και Λέξεις Μονάκριβες (2019). Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και Τα λόγια του ονείρου που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν. Με αφορμή το νέο της ποιητικό βιβλίο η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη μας μιλά για την συλλογή, την ποιητική της πορεία, για όσα την επηρέασαν και για την ουσία της ποίησης. 

Έξι ποιητικές συλλογές κι ένα βιβλίο με ποιητικά πεζά από το 2011 έως και σήμερα, που κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή σας "Τα λόγια του ονείρου" από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τι συντηρεί την ορμή σας για ποίηση;

Νομίζω ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ποίηση! Είναι ο πλέον γοητευτικός και δυνατός τρόπος για να εκφράζω τα συναισθήματά μου με τον γραπτό λόγο, με δεδομένους τους δύο βασικούς πόλους από τους οποίους αποτελείται ο κόσμος μας: την σκληρή πραγματικότητα από τη μια πλευρά, και τον κήπο της ψυχής μας με τα όνειρά του από την άλλη. Όπου με την λέξη «όνειρα» εδώ, δεν εννοώ βέβαια τα ενύπνια, αλλά ό,τι όμορφο υπάρχει στη ζωή μας, και το νιώθουμε, ή το επιθυμούμε  βαθιά. Μου αρέσει να γράφω ποιήματα, αισθάνομαι μεγάλη χαρά και δημιουργία όταν το κάνω. Με συνεπαίρνουν… Τα ποιήματά μου είναι τα παιδιά μου.

Ποια είναι... τα λόγια του ονείρου;

Οι ψίθυροι της νύχτας. Τ’ άστρα και το φεγγάρι της. Τ’ αηδόνια. Ο ουράνιος θόλος. Η σιωπή της. Οι εικόνες της. Ο ύπνος της. Ο ύπνος των βρεφών. Και βέβαια τα όνειρα. Τα ενύπνια, με ό,τι απόκοσμο και παράξενο αυτά εμπεριέχουν. Με γοητεύουν πολύ όλ’ αυτά. Πολλά από τα ποιήματα της συλλογής μου είναι εφηβικά ενύπνια, τα οποία είχα σημειώσει πρόχειρα πάνω σε κομματάκια χαρτί, και τα  φύλαγα μέχρι σήμερα. 

Αν έπρεπε να μιλήσετε για τον εαυτό σας με ένα ποίημα από αυτή συλλογή ποιο θα επιλέγατε και γιατί;

Εδώ, θα σας αναφέρω δύο ποιήματα: «Του ήλιου» στη σελίδα 41, και «Τα λόγια του ονείρου ΙΙ», στη σελίδα 46. Και τα δύο βασίζονται σε πραγματικά όνειρα τα οποία είχα καταγράψει. Επρόκειτο για τα ωραιότερα όνειρα που είδα ποτέ στη ζωή μου. Στο πρώτο, έπαιζα με την ροδακινιά μπάλα του ήλιου στο δειλινό, και στο δεύτερο, έκανα κούνια κρεμασμένη από μια πολύχρωμη σελήνη!

Η δουλειά σας είχε πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχέση με τη γραφή. Πότε πήρατε ωστόσο λογοτεχνική ρότα;

Νομίζω ότι η δουλειά μου και η ποίηση πήγαιναν πάντα παράλληλα. Με την ποίηση ασχολούμουν απ’ όταν πήγαινα ακόμη στο λύκειο, αλλά τα ποιήματά μου τότε ήταν πρωτόλεια και άτεχνα, και δεν τα εξέδωσα ποτέ. Όταν άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος, συνέχισα να γράφω ποιήματα, σαν να ανήκα ταυτοχρόνως σε δύο παράλληλους κόσμους, αλλά και πάλι δίσταζα πολύ να τα εκδώσω. Πέρασε πολύς καιρός, και χρειάστηκε πολλή πίεση από συγγενείς και φίλους, για να κάνω αυτό το καθοριστικό βήμα…

Πόσο και με ποιον τρόπο επηρέασε την ποίησή σας η ενασχόλησή σας με την δημοσιογραφία;

Καλή ερώτηση! Ολόκληρο το β’ μέρος της ποιητικής συλλογής μου «Ο κήπος και η άσφαλτος» (εκδόσεις Γαβριηλίδη 2014), συνδέεται άμεσα με την δημοσιογραφία με μιαν απίστευτη γέφυρα: τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας του 1991-95. Ήταν η εποχή οπότε έγραφα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία την εβδομαδιαία στήλη μου «Εδώ είναι Βαλκάνια», και αυτό σήμαινε αποδελτίωση ενός εξαιρετικά μεγάλου όγκου τηλεγραφημάτων που αφορούσαν τον πόλεμο, με όλες του τις  λεπτομέρειες: στρατιωτικές, διπλωματικές και ανθρώπινες. Τότε δεν παίρναμε τις ειδήσεις από τα κομπιούτερ, είχαμε απ’ ευθείας επαφή με το χαρτί. Τόνους χαρτί. Σωρεία τηλεγραφημάτων. Ήταν φοβερά αυτά που διάβαζα, κι ας μην έτυχε να μεταβώ ποτέ στα πεδία των μαχών. Με επηρέαζε πολύ κυρίως η κατάσταση του άμαχου πληθυσμού σε ολόκληρη τη χώρα, είχα πάθει κατάθλιψη. Και παράλληλα με την στήλη μου, έγραφα ποιήματα για τον πόλεμο…

Πώς λειτουργεί η έμπνευση; Πώς καταλήγουν οι σκέψεις σας στο χαρτί;

Δύσκολη ερώτηση. Υπάρχει μια διαδικασία μετουσίωσης των συναισθημάτων σε λέξεις, την οποία όμως δεν μπορώ να εξηγήσω! Εμένα προσωπικά πολλές φορές με εμπνέει η ξένη μουσική, και κυρίως η new age, ενώ ενίοτε η έμπνευση μου έρχεται καλύτερα… τη νύχτα. Μάλιστα! Πέφτω να κοιμηθώ, σκέφτομαι ένα θέμα, και μού ’ρχεται να γράψω! Ανάβω το φως, σηκώνομαι κι αρχίζω! Πράγμα αρκούντως αντιπαραγωγικό από πρακτικής πλευράς βέβαια, διότι έτσι ξενυχτάω, και πώς ξυπνάνε την επομένη το πρωί για τις δουλειές; Επίσης, πρέπει να πω ότι πάντα υπάρχει και η δεύτερη ματιά και η επεξεργασία ενός ποιήματος, έως ότου το τελειοποιήσω όσο περισσότερο γίνεται, από την δική μου οπτική γωνία…

Τι είναι για σας η ποίηση; Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερη ποίηση;

Η ποίηση για μένα είναι ζωή. Είναι ένας από τους ευγενέστερους και ομορφότερους τρόπους όχι μόνο για να εκφραζόμαστε, αλλά και για να ζούμε. Αυτό βέβαια, ισχύει λίγο πολύ για κάθε μορφή τέχνης. Και σίγουρα οι άνθρωποι σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερη ποίηση. Δυστυχώς στις μέρες μας τα βιβλία ποίησης δεν έχουν μεγάλη αναγνωσιμότητα. Οι εποχές είναι πολύ δύσκολες, και εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχουμε, με την πάροδο των χρόνων, αγριέψει… Αντί να καλλιεργούμαστε πνευματικά και να καλυτερεύουμε, εμείς χειροτερεύουμε. Κι αυτό, με στενοχωρεί πολύ…

Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο;

Αυτή την περίοδο, όχι. Βέβαια, πάντα υπάρχουν ανέκδοτα ποιήματα και όρεξη για γράψιμο, αλλά είναι νωρίς ακόμα. Έχουμε καιρό… Για την ώρα, απολαμβάνω την έκδοση από το Βακχικόν της νέας μου συλλογής "Τα λόγια του ονείρου"…