Τὸ παρὰ φύσιν καὶ λόγον καὶ τὸ «ἔξω τοῦ πράγματος λέγειν» καὶ πράττειν

 

 

Νὰ νοσταλγῇς τὸν τόπο σου ζῶντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό!

                                                                                                             Γ. Σεφέρης

 

  Τοῦ κ. Κων. Ἰ. Δάλκου, Φιλολόγου,

ἐπιτ. Δ/ντοῦ τοῦ 3^ου Λυκ. Αἰγάλεω

 

   Φίλε ἀναγνώστη, αἰσθάνομαι πὼς περισσότερον ἴσως ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ εἶναι ἐπίκαιρος σήμερα ὁ λόγος τοῦ Σεφέρη, τὸν ὁποῖον ἔθεσα ὡς προμετωπίδα στὸ παρὸν σημείωμα. Διότι εἶναι πλέον κοινὴ συνείδηση ὅτι αὐτὴ ἡ γενικευμένη ἀνομία, ὅσα δηλαδὴ φρικτὰ ἐκφυλιστικὰ καὶ παράλογα παραμορφώνουν καὶ ἐκχυδαΐζουν τὴν εἰκόνα τοῦ τόπου μας, εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ παρατεινόμενου ἤδη ἐπὶ ἔτη πολλὰ κλονισμοῦ ἢ τῆς καταρρεύσεως καθιερωμένων ἀξιῶν, θεσμῶν καὶ προτύπων. Μέσα λοιπὸν σ’ αὐτὸ τὸ ἁπτὸ κοινωνικὸ χάος τῆς ἀποδομήσεως τῶν πάντων καὶ μάλιστα πρὸ τοῦ ἀχαλίνωτου ὑπερδικαιωματισμοῦ καὶ τοῦ πανσεξουαλισμοῦ ποὺ ὑποσκάπτουν τοὺς οἰκογενειακοὺς δεσμοὺς καὶ ἀσφαλῶς ἐπιδεινώνουν τὸ ἤδη ἀπελπιστικὸ δημογραφικό μας ἔλλειμμα, θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι τὸ «προοδευτικό» μας Κουβέρνο θὰ ἔσπευδε νὰ κατοχυρώσῃ μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο τὸν θεμελιώδη πολυλειτουργικὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ἡ ὁποία, ὅταν λειτουργῇ σωστά, εἶναι κοινότητα στοργῆς, ἠθικῆς, τιμῆς, ἀγωγῆς, ἀλλὰ καὶ οἰκονομίας. Διότι, ὑποθέτω, δὲν ἔχει λησμονηθῆ μὲ πόσες θυσίες ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἐπροστάτευσε, καὶ οἰκονομικῶς, τὰ νεώτερα κυρίως μέλη της, ὅταν, ὄχι πρὸ πολλῶν ἐτῶν, οἱ πολιτικοί μας καὶ ἡ «ἀγορὰ» προσέφυγαν στὴν κοινωνία, γιὰ νὰ «πληρώσῃ τὰ σπασμένα» τῶν πεπραγμένων τους.

   Δυστυχῶς ὅμως τὸ Κουβέρνο μας, ἀντὶ νὰ προσπαθήσῃ, ἔστω, νὰ θέσῃ ἕναν φραγμό, ἕνα ἐμπόδιο τέλος πάντων, σ’αὐτοῦ τοῦ μεγάλου κακοῦ τὴν σκάλα, οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ἀπεφάσισε νὰ κατοχυρώσῃ καὶ διὰ νόμου τὴν κατρακύλα αὐτὴ καὶ νὰ τὴν ὀνομάσῃ πρόοδο! Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, φίλε ἀναγνώστη, ἐχρησιμοποιοῦσαν μιὰ χαρακτηριστικὴ παροιμία.Γιὰ νὰ δηλώσουν π.χ. ὅτι κάποιος βλάπτει τὴν πόλη ἀρχίζοντας τὴν ζημιὰ ἀπὸ τὸ ἱερώτερο μέρος της, ἔλεγαν «ἀφ’ ἑστίας ἄρχεται κακουργεῖν τὴν πόλιν», Δηλαδὴ ἐγκληματεῖ κατὰ τῆς πόλεως ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ ἱερώτερο σημεῖο της, ποὺ ἦταν ὁ βωμὸς τῆς Ἑστίας.Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἐπιχειρεῖ δυστυχῶς καὶ ἡ Κυβέρνησή μας μὲ τὸν ὑπὸ ψήφιση νόμο ποὺ παραχαράσσει, ὑπονομεύει καὶ μολύνει τοὺς ἱεροὺς θεσμοὺς τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας (τῆς οἰκογενειακῆς ἑστίας) παρεισάγοντας καὶ θεσμοποιῶντας ἀφύσικες καὶ ἄγονες μίξεις.

Αὐτὸ τὸ προκλητικό, κυνικὸ καὶ ἀναίσχυντο νομοθέτημα, ποὺ κατοχυρώνει ὡς κανονικότητα τὴν παρέκκλιση, ἀδιαφορεῖ ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν προφανῆ ἀντίφαση πρὸς τὴν λέξη «οἰκογένεια», ποὺ σαφῶς περιλαμβάνει τὴν ἔννοια τοῦ γένους καὶ τῆς γονιμότητας.Διότι εἶναι φανερὸν ὅτι ἀναιδῶς θεσμοθετεῖ κίβδηλες «συζυγίες» χωρὶς πατρότητα, μητρότητα, ἀδελφότητα καὶ ἐξ αἵματος συγγένεια.

   Ἐπειδὴ ὅμως νομίζω πὼς ὑποτιμᾷ τὴν νοημοσύνη μας ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν κυβερνητικὴ σοφιστικὴ ποὺ ἀναιδῶς βαπτίζει τὸμαῦρο ἄσπρο καὶ τὸ διάστροφο κανονικό, θὰ παραθέσω ἐδῶ,τὴν σχετικὴ ἀνακοίνωση τῆςἘκκλησίας τῆς Ἀλβανίας λόγῳ τῆς συντομίας, τῆς σαφήνειας καὶ τοῦ παγκόσμιου κύρους τοῦ ἀνθρώπου ποὺ προφανῶς τὴν διετύπωσε:

 

«Σχετικὰ μὲ τὴν διὰ νόμου ἀνύψωση τῆς συμβιώσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων εἰς γάμον ἡ Ὀρθόδοξος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας δηλώνει:

   Εἶναι πασίγνωστο ὅτι ἡ διαιώνιση τῆς ἀνθρωπότητας ἔχει στηριχθῆ στὴν ὕπαρξη δύο φύλων καὶ στὴν ἕνωσή τους.

   Κανεὶς πολιτισμός, θρησκεία ἢ σύστημα νόμων (Σόλων, Πλάτων κλπ.)δὲν θεσμοθέτησε τὴν συμβίωση τῶν ὁμοφύλων ὡς γάμο.

Τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίσταται κατὰ φύσιν μὲ νομικὲς διατάξεις.

Ἀντίθετα ἕνας τέτοιος νόμος προσβάλλει τὴν δημιουργία.

   Δὲν ἀποτελεῖ κοινωνικὴ πρόοδο, ἀλλὰ σύγκρουση μὲ τὴν φυσικὴ τάξη, κατήφορο.

   Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διατυπώνῃ μὲ σαφήνεια τὴν ἔννοια καὶ τὴν ἀξία τοῦ γάμου, τὴν σημασία τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς τεκνογονίας σύμφωνα μὲ τὰ ἱερὰ κείμενά της καὶ τὴν κατὰ τοὺς αἰῶνας παράδοσή της...».

 

   Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ τὸ Κουβέρνο μας διαφημίζει ὡς κοινωνικὴ πρόοδο, ὁ σεπτὸς καὶ σοφὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κύριος Ἀναστάσιος τὸ ὀνομάζει κατήφορο. Ἡ λέξη ὅμως «κατήφορος» ἀσφαλῶς ἐπισημαίνει καὶ τὸ προφανὲς καὶ ἤδη συζητούμενον, ὅτι δηλαδὴ μὲ τὸν νόμον αὐτὸν καὶ μὲ τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα ποὺ ὑποτίθεται τὸν στηρίζουν ἀνοίγουν οἱ «ἀσκοὶ τοῦ Αἰόλου» γιὰ ἕναν περαιτέρωἀνεξέλεγκτον κοινωνικὸν ἐκτροχιασμὸ καὶ ἐκφυλισμό, γιὰ μιὰ δηλαδὴχωρὶς ὅρια κατάντια καὶ ἐξαχρείωση τῶν θεσμῶν τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, ὅπως π.χ. οἱ διάφορες μορφὲς πολυγαμίας καὶ ἄλλα πολλά, «περὶ ὧν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν».Ὀφείλω λοιπὸν νὰ ὁμολογήσω ὅτι κάθε φορὰ ποὺ γίνεται λόγος γιὰ τὰ περιβόητα «φροντιστήρια», μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιχειρεῖται νὰ πεισθοῦν οἱ βουλευτὲς τῆς Ν. Δ. νὰ ὑπερψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο, ἔρχεται στὸ νοῦ μου ἡ ξεκαρδιστικὴ «ἀτάκα» τοῦ μακαρίτη Νίκου Φέρμα στὴν ταινία «Καλῶς ἦρθε τὸ δολλάριο», ὅταν προσπαθῇ νὰ πείσῃ τὸν ἀπένταρο καθηγητὴ τῆς Ἀγγλικῆς, ποὺ ὑποδύεται ὁ Γιῶργος Κωνσταντίνου, νὰ ἐργασθῇ σὲ καμπαρὲ τῆς Τρούμπας :

    -Τί τὸ ἠθικώτερον! 

 Διότι ἐδῶ προφανῶς ἁρμόζει ἀπολύτως ἡ Γραφικὴἀπειλή : «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν»!

Πάντως κανεὶς, νομίζω, δὲν ἔχειἐπαρκῶς κατανοήσει ποιοί εἶναι ἐπὶ τέλουςοἱ, κατὰ τεκμήριον, σοβαρώτατοιλόγοι ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχουν, καὶ τοὺς ὁποίους ἀξιολογῶντας ἡ κυβερνῶσα συντηρητική, ὑποτίθεται,παράταξη, ἀπεφάσισε νὰ ἔλθῃ σὲ σύγκρουση μὲ τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν, ὅπως ὑποκριτικῶς λέγει, «σέβεται», ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῆς κοινωνίας, τὴν ὁποίαν, ὅπως, ἐπίσης ὑποκριτικῶς,ἰσχυρίζεται, δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ διχάσῃ.Διότι κατ’ ἀρχὴν ἔχει ἀπολύτως διευκρινισθῆ ὅτι κατὰ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Δικαιωμάτων τοῦ Ἀθρώπου, δὲν ὑποχρεοῦνται τὰ κράτη νὰ θεσπίσουν γάμο ὁμόφυλων ζευγαριῶν. Δεύτερον, ἔχουν πλήρως καταπέσει, ὡς ψευδεῖς, οἱ ἰσχυρισμοὶ ὅτι ὑπάρχουν προβλήματα, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ ἐπιλυθοῦν  ἐντὸς τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος νομικοῦ πλαισίου.Ἐξ ἄλλου γνωστὸς κυβερνητικὸς βουλευτὴς ἀφοπλιστικῶς ἐδήλωσε ὅτι «στὰ νομικὰ δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα», ὅταν προφανῶς ὑπάρχει ἡ σχετικὴ πολιτικὴ βούληση. Ἐπ’ αὐτοῦ βέβαια δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, διότι π.χ. εἶναι κατ’ ἐξοχὴν διδακτικὸς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον «τὰ νομικὰ» δὲν ἐδίστασαν πρὸ τῶν τελευταίων ἔκλογῶν», ἔστω ἐπωφελῶς, νὰ «παίξουν» στὰ ὅριαμᾶλλοντοῦ Συντάγματος ἐφαρμόζοντας τὸν γνωστὸν «ἠθικὸν» κανόνα «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα».

   Ἐκτὸς αὐτῶν ἔχει διαψευσθῆ, καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ποὺ δὲν ἀνέμεναν οἱ κρατοῦντες, αὐτὸ ποὺ ἄφηναν νὰ ὑπονοῆται, ὅτι τάχα ὑπάρχει κάποιος πιεστικὰ μεγάλος ἀριθμὸς ὁμοφυλόφιλων ζευγαριῶν ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ υἱοθετήσουν κάποια παιδιά, τὰ ὁποῖα ταλαιπωροῦνται στὰ ἱδρύματα.Ἡ διάψευση λοιπὸνἦρθε πράγματι ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὴν περίμεναν καὶ δὲν μποροῦσε πλέον νὰ φιμωθῇ. Διότι κατ’ ἀρχὴν ὁ γνωστὸς κ. Λάκης Γαβαλᾶς αὐθορμήτως εἶπε τὸ αὐτονόητο : «Τρελλαίνομαι ποὺ ξαφνικὰ ὅλοι λέμε ὅτι θέλουμε παιδιά. Τὸ παιδὶ χρειάζεται μάνα καὶ πατέρα»! Τὸ δεύτερο «καρφὶ» γιὰ τὶς ἀδιάντροπες αὐτὲς ψευδολογίες ὀφείλεται στὴν πολὺ γνωστὴ ἠθοποιὸ κ. Ἄννα Φόνσου, ἡ ὁποία ἐδήλωσε τὰ ἑξῆς: «Οἱ φίλοι μου εἶναι ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι, Εἶναι ἴσως αὐτοὶποὺ δὲν θέλουν νὰ υἱοθετήσουν οὔτε νὰ παντρευτοῦν. Πῶς τοὺς διάλεξα; Πιστεύω ἕνα παιδί, ὅταν γεννηθῇ, πρέπει νὰ ἔχῃ τὴν μάνα του καὶ τὸν πατέρα του»! Τὸ τελευταῖο καὶ τελειωτικὸ χτύπημα σ’ αὐτὴ τὴν προπαγάνδα τὸ ἔδωσε μιὰ σύντομη εἴδηση ποὺ πρὸ ἡμερῶν ἐκυκλοφόρησε χωρὶς νὰ διαψευσθῇ. Σύμφωνα λοιπὸν μ’ αὐτήν, στὴν χώρα μας ὑπάρχουν συνολικὰ πρὸς υἱοθεσίαν μόνον 149 παιδιά, ἐνῶ οἱ σχετικὲς αἰτήσεις κανονικῶν ζευγαριῶν ὑπερβαίνουν τὶς 2500!

   Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ ὅμως τῶν δηλώσεων αὐτῶν ποὺ κατέληξαν στὴν ἀπαραίτητη, καὶ ὄχι μόνον γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία τοῦ παιδιοῦ, σχέση μὲ τὴν μητέρα του, θὰ παραθέσω ἐδῶ τὴν ἄποψη τῆς Παιδαγωγικῆς μέσῳ τῶν λόγων τοῦ πασίγνωστου μεγάλου Ἑλβετοῦ παιδαγωγοῦ Pestalozzi : «Ἡ μητέρα εἶναι ὁ καλύτερος παιδαγωγός, διότι κατὰ ἕναν μοναδικὸν τρόπο ζῇ τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ της, ὅσον κανένας ἄλλος. Αὐτὴ ἔχει ἔμφυτη μιὰν ἐνορατικὴ ἀντίληψη τῆς καταστάσεώς του, τῶν ἀναγκῶν του καὶ τῆς βοήθειας ποὺ χρειάζεται, γιὰ νὰ ἐξελιχθῇ». Οἱ  λόγοι αὐτοὶ ποὺ εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ἐκφράζουν μόνον τὴν ἄποψη ἑνὸςκορυφαίου παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπὸ αἰώνων ἑδραιωμένη πεποίθηση τῆς Παιδαγωγικῆς, παρατίθενται ἐδῶ ὡς ἀπάντησησὲ μιὰν ἐπὶ τοῦ ζητήματος πρόσφατη δήλωση τοῦ Πρωθυπουργοῦ μας: «Οἱ ὁμόφυλοι γονεῖς, εἶπε, μποροῦν νὰ κοιμοῦνται ἥσυχοι· ἀναφερόμαστε σὲ ἐπιλογὲς τῆς Πολιτείας καὶ ὄχι σὲ θεολογικὲς πεποιθήσεις». Οἱ πολιτικοί μας λοιπόν, οἱ ὁποῖοι ἀγερώχως δὲν λαμβάνουνὑπ’ ὄψιν τους τὶς θεολογικὲς πεποιθήσεις,μήπως θὰ ἔπρεπε, πλὴν τῆς ἠρεμίας τοῦ ὕπνου τῶν ὁμοφυλοφίλων, νὰ λάβουν ἐν προκειμένῳὑπ’ ὄψιν τους τὶς πεποιθήσεις τῆς Παιδαγωγικῆς, ἀλλὰ καὶτὴν κοινὴ ἐμπειρία, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν γνωστὴ παροιμία ποὺ διδάσκειὅτιτὸ πιὸ ἀτίθασο ἄλογο εἶναι τὸ καλάμι;

   Ἀσφαλῶς, φίλε ἀναγνώστη, θὰ ἔχῃς ἀντιληφθῆ ὅτι ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖαπαρὰ τὴν φύση, τὴν λογικὴ καὶ τὴν βούλησή μαςἐπιχειροῦνται αὐταρχικῶς σήμερα, ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἐπιμελῶςσχεδιασθῆ σὲ πλανητικὸ ἐπίπεδο ἀπὸ οἰκονομικῶς καὶ πολιτικῶς πανίσχυρες μειοψηφίες, οἱ ὁποῖες ἐλέγχουν ἐν πολλοῖς τὰ ΜΜΕ καὶ ὑπαγορεύουν κρατικὲς ἀποφάσεις. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα ποὺ περιέλαβε στὴν πρόσφατη εἰσήγησή του ἐνώπιον τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κύριος Νικόλαος. Οἱ ἐνταξιακὲς λοιπὸν διαπραγματεύσεις τῆς Σερβίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καθυστεροῦσαν, ἐπειδὴ ἡ Κυβέρνησή της εἶχε ἀπαγορεύσει τὶς «παρελάσεις ὑπερηφάνειας» (δηλ. τὸ γνωστὸ τσίρκοGayPride). Οἱ διαπραγματεύσεις ξανάρχισαν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2014, ὅταναὐτὲς ἐπετράπησαν!Μετὰ τὸ ἐντυπωσιακὸαὐτὸ παράδειγμα στὴν ἐν λόγῳ εἰσήγηση ἀκολουθεῖ ἡ φράση : «Γιὰ τὰ ἐν Ἑλλάδι συμβαίνοντα παρέλκει κάθε σχολιασμός». Διότι πράγματιὅλοι οἱ ἐδῶ παροικοῦντες ἔχουν προφανῶς ἀντιληφθῆ αὐτὴν τὴν πλήμμυρα τῆς ἐπιθετικῆς προπαγάνδαςποὺ ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν κατακλύζει κυρίως τοὺς τηλεοπτικοὺς καὶ διαδικτυακούς μας δρόμους, μέσῳ ποικίλων ἐκπομπῶν, μυθοπλασιῶν καὶ ἐπιλεγμένων προσώπων, ἐνῶ κάθε ἄλλη φωνὴ φιμώνεται ἢ ἀπαξιώνεται μέσῳ εἰρωνικῶν κρίσεων, χαχανητῶν καὶ τῶν προχείρων χαρακτηρισμῶν τοῦ ὁμοφοβικοῦ, τοῦ σκοταδιστῆ ἢτοῦ φασίστα! Προσωπικῶς, καὶ ὄχι λίγες φορές, παρακολουθῶντας αὐτὴ τὴν ἐκπεμπόμενη πλύση τῶν ἐγκεφάλων, ἔχω τὴν αἴσθησηπὼς ἀκούω νὰ χτυποῦνοἱ καμπάνες ἐκεῖνες τῶνσατιρικῶν Σολωμικῶν στίχων :

Οἱ καμπάνες πλερωμένες

                                                      ἔκαναν σὰ βουρλισμένες.

Τὸ γεγονὸς ἐπίσης ὅτι οἱ μειοψηφίες αὐτὲς διαθέτουν τὴν πολιτικὴ δύναμη νὰ ὑπαγορεύουν τὶς πιὸ δύσκολες κυβερνητικὲς ἀποφάσειςἔχει ἐπίσηςἀποδειχθῆ πρὸ πολλοῦ. Ὁ ἀναγνώστης θὰ ἐνθυμῆται π.χ. τὴν εὐκολία μὲ τὴν ὁποίαν, ἐντὸς μιᾶς ἀδρανοῦς κοινωνίας, εἰσέβαλε στὸν κατ’ ἐξοχὴν συντηρητικὸ θεσμὸ τῆς βασικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἡ διδασκαλία περὶ «ἐμφύλων ταυτοτήτων»,περὶ «βιολογικοῦ καὶ κοινωνικοῦ φύλου», περὶ «ὁμοφοβίας καὶ τρανσφοβίας» καὶ ἄλλων ἐπικίνδυνων ἀνοησιῶν, τῶν ὁποίων τὰ ἐπίχειρα εἰσπράττουμε ἤδη. Μόλις πρὸ ἡμερῶν π.χ. εἶδα στὸ Διαδίκτυο τὴν δήλωση μιᾶς ἄγνωστης, τοὐλάχιστον εἰς ἐμέ, νεαρῆς τραγουδίστριας ποὺ προσφάτως μάλιστα ἔχει γίνει μητέρα. Ἐδήλωσε λοιπὸν τὰ ἑξῆς: «Ἄνδρας ἢ γυναίκα εἶναι λέξεις ποὺ ὁρίσαμε ἐμεῑς. Εἴμαστε ὄντα· ἐγὼ σήμερα μπορεῖ νὰ εἶμαι straight, αὔριο lesbian»!Θλίβεται κανεὶς βαθύτατα γι’αὐτὴ  τὴν προφανῆ διάλυση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καὶ διερωτᾶται ἄν ἔχει προβληματισθῆ ὁ κ. Μητσοτάκηςγιὰ τήν, πέραν τῶν ἄλλων, ρευστὴ βάση αὐτῆς τῆς παρὰ φύσιν καὶ λόγον «οἰκογένειας» ποὺ ἐπιμένει νὰ θεσμοθετήσῃ.

   Φίλε ἀναγνώστη, ὅλη αὐτὴ ἡ διδασκόμενη καὶ θεσμοθετούμενη παράνοια εἶναι μιὰ μορφὴ ἀκραίας καὶ ἐπιθετικῆς σοφιστικῆς ποὺ ἐκφράζεται θεωρητικῶς μέσῳ τοῦ ὀντολογικοῦ, ἠθικοῦ καὶ γνωσιολογικοῦ μηδενισμοῦ, αὐτοῦ ποὺ ἀποκαλεῖται «πολιτικῶς ὀρθόν». Ἡ ἐπικίνδυνη αὐτὴ θεωρία, ἀρνούμενη γενικῶς τὴν ὕπαρξη ἀντικειμενικῆς ἀλήθειας, μηδενίζει ἀρχὲς καὶ ἀξίες καὶ διδάσκει τὴν ἠθικὴ τοῦ «ὅ,τι μοῦ γουστάρει», τὸν παρόντα δηλαδὴ ἀνεύθυνον ὑπερδικαιωματισμό, τὸν ὁποῖον, παρὰ τὶς ἤδη προφανεῖς ἀρνητικὲς κοινωνικὲς ἐπιπτώσεις του, ἐπιμένεινὰ θεσμοποιήσῃ στὴν πιὸ ἀκραία ἐκδοχήτουὁ ἐπίδικος νόμος. Ἀνεξαρτήτως ὅμωςτῶν ἔξωθεν ἢ ἔσωθεν τοῦ κυβερνῶντος κόμματος ἀσκουμένων ἴσως ἢ προφανῶς παντὸς εἴδους πιέσεων, ὑποσχέσεων, προειδοποιήσεων ἐντολῶν ἢ καὶ ἐκβιασμῶν, ὅπως τὸ παράδειγμα τῆς Σερβίας διδάσκει, δὲν παύει νὰ ὑφίσταται ἡ εὐθύνη ἐκείνων ποὺ λαμβάνουν τελικῶς τὴν ἀπόφαση τοῦ τελικοῦ «ναὶ» ἢ τοῦ «ὄχι» καὶ ἐν προκειμένῳ τοῦ κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος, ὅπως λέγεται ἀνέλαβε τὴν ψήφιση τοῦ ἐν λόγῳ νόμου ὡς «στοίχημα» προσωπικό!

   Δὲν γνωρίζω ἂν εἶναι θεμιτὸ ἡ χώρα μας νὰ κυβερνᾶται βάσει προσωπικῶν «στοιχημάτων» οὔτε θέλω νὰ ἀναφερθῶ στὶς ποικίλες εἰκασίες ποὺ ἔχουν περὶ αὐτοῦ ἐκφρασθῇ, διότι νομίζω πὼς εἶναι ἱκανοποιητικὴ ἡ ἑρμηνεία στὴν ὁποίαν κατέληξε μετὰ ἀπὸ σκέψη πολλὴ τὸ 74 π.Χ. ὁ Καβαφικὸς ποιητὴς Φερνάζης ἀναλύοντας τὰ αἰσθήματα «ποὺ θὰ εἶχεν ὁ Δαρεῖος», ὅταν «παρέλαβε τὴν βασιλεία τῶν Περσῶν» :

Τὸ πιθανώτερο εἶναι, βέβαια, ὑπεροψίαν καὶ μέθην·

ὑπεροψίαν καὶ μέθην θὰ εἶχεν ὁ Δαρεῖος.

Αὐτὴ ἡ «ὑπεροψία καὶ μέθη» τοῦ «στοιχήματος» νομίζω πὼςἐπιχειρεῖται νὰ καλυφθῇ μὲ τὸν τρόπο τῶν σοφιστῶν, τῶν ὁποίων, κατὰ τὸν Πλούταρχο, «αἱ διαλέξεις τοῖς ὀνόμασι παραπετάσμασι χρῶνται τῶν νοημάτων», δηλαδὴ χρησιμοποιοῦν τὶς λέξεις σὰν παραπετάσματα, γιὰ νὰ καλύπτουν πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς πραγματικές των προθέσεις. Ἔτσι ἀκριβῶς λειτουργεῖ καὶ ἡ σύγχρονη ἀπάτη τοῦ «πολιτικῶς ὀρθοῦ», ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στὸν ἔλεγχο τῶν συνειδήσεων μέσῳ τοῦ ἐλέγχου τῶν λέξεων. Στὴν ἐντύπωση αὐτὴ κατέληξα κρίνοντας ἐκ τῶν ὑστέρων ὅσα εἶπε ὁ κ. Μητσοτάκης στὴν συνέντευξη ποὺ παρεχώρησε στὸν καλὸ δημοσιογράφο τῆς ΕΡΤ κ. Γ. Κουβαρᾶ. Ἐκεῖ λοιπὸν προσπαθῶντας νὰ χρυσώσῃ τὸ χάπι ὑπεσχέθη ὅτι δὲν θὰ μεταβάλῃ τὸ ἰσχύον πλαίσιο περὶ «παρένθετης μητέρας» καὶ θὰ ἀποκλείσῃ γιὰ τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια τοὺς χαρακτηρισμοὺς «γονέας 1 καὶ γονέας 2». Τὴν ἑπομένην ὅμως πρῶτος, νομίζω, ὁ γνωστὸς κ. Γρ. Βαλλιανᾶτος πανηγυρίζων ἐδήλωσε, καὶ ἀργότερα ἄλλοι τὸ ἐπιβεβαίωσαν, ὅτι μετὰ τὴν κατοχύρωση τοῦ βασικοῦ δικαιώματος καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἐξαιρέσεις θὰ καταπέσουν μὲ μιὰν ἁπλῆ προσφυγὴ στὰ ἑλληνικὰ ἢ εὐρωπαϊκὰ δικαστήρια! Εἶπεν ἐπίσης ὁ Πρωθυπουργὸς ὅτι ἐν τέλει ἐπείσθη νὰ θεσμοθετήσῃ τὸν γάμο τῶν ὁμοφύλων καὶ ἀπὸ τὸ δρᾶμα ἐνὸς παιδιοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ καταλήξῃ σὲ κάποιο Ἱδρυμα, ἀφοῦ ἡ φυσικὴ μητέρα του πάσχει ἀπὸ καρκίνο καὶ ἡ σύντροφός της δὲν θὰ ἔχῃ ἐπ’ αὐτοῦ κανένα δικαίωμα. Βεβαίως καὶ ὁ πλέον ἀφελὴς θὰ ἀναζητοῦσε τὸν φυσικό πατέρα ἢ τοὺς συγγενεῖς ἐξ αἵματος ἀπὸ τὴν πατρικὴ ἢ μητρική του οἰκογένεια. Ἐν τέλει ὅμως ἀπεδείχθη ὅτι καὶ οἱ ἐλάχιστες αὐτὲςπεριπτώσεις μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν δι’ ἑνὸς ἁπλοῦ νόμου, στὸ πλαίσιο τοῦ «συμφώνου συμβιώσεως» ποὺ ἤδη ὑπάρχει!

   Τὸ τελευταῖοὅμως αὐτὸ ἐπιχείρημα, μὲ τὸ ὁποῖον ὑποτίθεται ὅτι ἐπείσθη ὁ κ. πρωθυπουργὸς καὶ θέλησε νὰ πείσῃ ὅσους παρακολουθοῦσαν τὴν συνέντευξη, εἶναι ἀπαράδεκτο κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, διότι «τὰ τοιαῦτα πάθη τῆς ψυχῆς οὐ περὶ τοῦ πράγματός ἐστιν» καὶ «ὁ νόμος κωλύει ἔξω τοῦ πράγματος λέγειν». Δηλαδὴ ὁ νόμος ἀπηγόρευε τότε στὸν συνήγορο νὰ ἀγορεύῃ ἀπευθυνόμενος στὸ συναίσθημα τῶν δικαστῶν, καὶ ἐν προκειμένῳ, τῶν τηλεθεατῶν, διότι θεωροῦσε τὶς ἀγορεύσεις αὐτὲς «ἔξω τοῦ πράγματος», δηλαδὴ ἐκτὸς ὑποθέσεως. Καὶ ἀποτελεῖ σήμερα αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ προσπάθεια σαφῆ, νομίζω,ἔνδειξη ὅτι δὲν ὑπάρχουν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα, ἀλλ’ ἀντιθέτωςὅσα περὶ ἀγαπης καὶ οἴκτου καὶ  ἰσότητας λέγονται ἐνθυμίζουν τὴν συνήθη προσπάθεια τῶν δικηγόρων, ὅταν ἔχῃ πλέον ἀποδειχθῆ ἡ ἐνοχὴ τῶν πελατῶν τους, νὰ συγκινήσουν τοὺς ἐνόρκους μὲ δακρύβρεκτους λόγους.

   Ἐν τέλει ὅμως, φίλε ἀναγνώστη, εἶναι φανερὸν ὅτι ὁ Πρωθυπουργός μας ἐπισπεύδει τὴν διαδικασία μετατροπῆςτοῦ προσωπικοῦ του «στοιχήματος»  σὲ νόμο τοῦ κράτους, διότι, προφανῶς βλέπει πὼς μὲ τὴν πάροδο τῶν ἡμερῶν καὶ ὁ πλέον ἀφελὴς ἀντιλαμβάνεται ὅτι «ὁ βασιλεὺς» δὲν εἶναι μόνον «γυμνὸς» ἀπὸ ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη διαδικασία κινεῖται ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ «πράγματος» ποὺ λέγεται Δημοκρατία. Διότι ἀναμφιβόλως εἶναι σαφὲς δεῖγμα αὐταρχισμοῦ καὶ πολιτικῆς αὐθαιρεσίαςἡ προσπάθεια νὰ ψηφισθῇ ἐρήμην τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, ὡς νομοθετικὴ παρωνυχίς, μὲ τυπικὲς διαδικασίες καὶ μεθοδευμένες, καὶ ὅμως «ἀξιοπρεπεῖς», κατὰ τὸν Πρωθυπουργό μας, ἀποχές, ἕνα νομοθέτημα ποὺ ὄχιμόνον ἀρνεῖται τὴν φύση, ἀλλὰ πλήττει συγχρόνως καὶ θεμελιώδεις κοινωνικοὺς θεσμούς. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ κ. Μητσοτάκης, ὁ ὁποῖος, ἔστω κατ’ ἀνάγκην, ὅπως ἐξ ἄλλου καὶ οἱ προηγούμενοί του, ἐκυβέρνησε καὶ κυβερνᾷ, μὲ καλπονοθευτικὰ «bonus»,γνωρίζει ἀσφαλῶς ὅτι στὸ προκείμενο ζήτημα δὲν ἐκφράζει παρὰ ἕνα ἄκρως μειοψηφικὸ τμῆμα τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, ἂν μάλιστα ὑπολογίσῃ τὴν ἀποχὴ τῶν τελευταίων ἐκλογῶν καὶ τὴν ἐν προκειμένῳ σαφῶς ἀρνητικὴ γνώμη τῆς κομματικῆς του βάσεως. Δὲν νομίζω λοιπὸν ὅτι συμφέρει ὄχι μόνον τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐν γένει πολιτικὸ σύστημα ἡ τόσον προφανὴς καὶ κατ’ οὐσίαν περιφρόνηση τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας ποὺ εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ πολιτεύματος σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμα. Ὑποθέτω ἑπομένως ὅτι μεταξὺ τῶν καθηκόντων τοῦ ἑκάστοτε πρωθυπουργοῦ πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ συνειδητὴ προσπάθεια νὰ μὴν ἐπιβεβαιώνῃ τὰ ὄχι ἀναιτίως λεγόμενα, μετὰ μάλιστα τὴν συνταγματικὴ ἀναθεώρηση τοῦ 1986,περὶ τῆς μορφῆς τοῦ πολιτεύματόςμαςὡς ἔργῳ πρωθυπουργικῆς δικτατορίας ἢ «ἐκλόγιμης μοναρχίας».

   Δὲν εἶμαι βέβαια αἰσιόδοξος. Ἤδη ἡ Κυβέρνηση ἔχει ἀπορρίψει τὴν πρόταση διενεργείας δημοψηφίσματος, ἑνὸς δηλαδὴ θεσμοῦ ἄμεσης Δημοκρατίας, καὶ προφανῶς, παραβλέποντας τὴν οὐσία τοῦ πολιτεύματος, θὰ χρησιμοποιήσῃ ὅλες τὶς τυπικὲς δυνατότητες παρακάμψεως καὶ αὐτῆς τῆς «ἐλεύθερης ἐντολῆς» τῆς ἔμμεσης Δημοκρατίας π.χ. μέσῳ πιέσεων, «φροντιστηρίων», νομικισμῶν καὶ «ἀξιοπρεπῶν» ἀποχῶν. Παρὰ ταῦτα ἀκούονται πλέον κάποιες φωνὲς ποὺ ὑπενθυμίζουν, καθ’ ὅσον τοὐλάχιστον νομίζω, ὅτι δὲν πρέπει νὰ παρορᾶται σὲ τόσο σοβαρὰ θέματαἡ λεγόμενη «ἐπιτακτικὴ ἢ δεμευτικὴ ἐντολὴ» τῆς ἄμεσης Δημοκρατίας ποὺ στηρίζεται ἐπίσης σὲ περισσότερα ἄρθρα τοῦ Συντάγματος.Ἡ εἰσαγγελέαςπ.χ. τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Γεωργία Ἀδελίνη ἔθεσε σαφῶς τὸ ἐρώτημα μέχρι ποίου σημείου μπορεῖ νὰ σύρῃ τὴν κοινωνία ὁ νομοθέτης!Ἐξ ἄλλου, καὶ πρὸς τιμήν του, ὁ ὑπουργὸς Ἐπικρατείας κ. Βορίδης ἔθεσε ζήτημα ἀντισυνταγματικότητος τοῦ νόμου, μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι, «γιὰ νὰ περάσῃ ὁ νόμος χρειάζεται ἔναν διαφορετικὸν ὁρισμὸ τῆς οἰκογένειας» ἀπὸ αὐτόν, προφανῶς, ποὺ έξάγεται ἀπὸ τὴνπαράγραφο 1 τοῦ ἄρθρου 21, τοῦ Συντάγματος. Γιὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὴ ἡ ἔνσταση, παραθέτω τὴν παράγραφο αὐτή : «Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ κράτους»! Ὑποθέτω ὅτι τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, στὸ ὁποῖο θὰ ἀνατεθῇ κάποτε ἡ κρίση γιὰ τὴν συνταγματικότητα τοῦ νόμου, δὲν θὰ ἀναγνωρίσῃ τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτὰ στὸν ὑπὸ θεσμοθέτηση γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων.

   Φίλε ἀναγνώστη, πέραν ὅλων αὐτῶν τῶν θλιβερῶν ἐξελίξεων, θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω τὸν ἄμεσο κίνδυνο ποὺ συνιστᾷ ἡ ἀπάθεια τῆς κοινωνίας πρὸ  τοῦ προκλητικοῦ αὐτοῦ αὐταρχισμοῦ τῆς πολιτικῆς, διότι πολὺ φοβοῦμαι πὼς δὲν εἶναι πολὺ μακριὰ ἡ ὥρα ποὺ κάποιος ἄλλος ἴσως ἐπιφανὴς πολιτικὸς μὲ ἕνα ἄλλο,ἐπίσης «μοντέρνο» καὶ τυπικῶς ὄχι ἀντισυνταγματικὸ κείμενο νόμου, θὰ ἐπιχειρήσῃ, «ἀντιστάσεως μὴ οὔσης», νὰ ἐκχωρήσῃ π.χ. τὴν ἐλευθερία μας στὴν πλήρη ἀδιαφάνεια καὶ τὸν νεοταξικὸ πολιτιστικὸ ἰμπεριαλισμὸ τῶν ἀλγορίθμων.

Κλείνοντας ὅμως τὸ σημείωμα αὐτὸ δὲν ἀντέχω στὸν πειρασμὸ νὰ παραθέσω  τὸ «ἐπιχείρημα», μὲ τὸ ὁποῖον ὁ λαλίστατος ἐπὶ τῆς Ὑγείας Ὑπουργός μας ὑπεστήριξε τὸ ἐπίδικο νομοθέτημα :«Τὸ Νομοσχέδιο, εἶπε, ἑνώνει τὴν Ἑλλάδα μὲ χῶρες τῆς Δύσης»!Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ πολλὰθὰ ἀπαντοῦσαν ἐπ’ αὐτοῦ, ἀπὸ τοῦ Μακρυγιάννη μέχρι τοῦ Ἐλύτη, θὰ δώσω τὸν λόγο σὲ ἕναν Ἰνδιάνο, τὸν ἐπίσκοπο Ἄσσου Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ στὴν μακρινὴ Κολομβία:

- Ἐγώ, ἕνας Ἰνδιάνος, κοιτάζω πρὸς τοὺς Ἕλληνες. Οἱ Ἕλληνες πρὸς τὰ ποῦ κοιτάζουν;

 

 

   Ἐδημοσιεύθη τὴν 31^ην Ἰανουαρίου 2024 στὴν ἑβδομαδιαία τοπικὴ ἐφημερίδα «Αἰγάλεω, ἡ Πόλη μας»,