Όποιος βιάζεται

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 10.2.24

Θυμάμαι προ 20ετίας, όταν ήταν υπό έγκριση  το σχέδιο Ανάν, κάποιοι μεγαλοπαράγοντες της ΕΕ προσδιόριζαν ακόμη και  το χρόνο της ψήφισής του, σε ένα ρεκόρ  βιασύνης  και περιφρόνησης της λαϊκής ψήφου. Όμως τα ρεκόρ υπάρχουν για να σπάνε, γι αυτό  κι εμείς βρεθήκαμε στη «σπαστική»  θέση:  Να συζητάμε  για τα ζευγάρια νέου τύπου μη αρκούμενοι στο Σύμφωνο Συμβίωσης, καθώς επίσης   να αποδεχόμαστε προς συζήτηση και  την υιοθεσία από αυτά, που μετατρέπει κάποιες  γυναίκες σε μηχανή αναπαραγωγής. Να φτάνουμε  στο σημείο να παρακολουθούμε απλώς τη συζήτηση  με  τους αγρότες  για τα μέτρα  που πρέπει να ληφθούν, για τις πλημμύρες που ακόμη περιμένουν την αντιμετώπισή τους , για τον πληθωρισμό  των τιμών των αγροτικών και όχι μόνο προϊόντων που έχει εμφανιστεί και τείνει να μετατραπεί  σε μόνιμο  α-λα-Τουρκία. 

Παράλληλα να  αφήνουμε   καθ’ ολοκληρίαν στην άκρη ένα θέμα ουσιαστικό όπως είναι τα τρόφιμα και οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί (ΓΤΟ)– οπότε  εάν εγκριθεί η  πρόταση της Επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα εξαλειφθεί η διαφάνεια, θα εξαλειφθούν τα κατάλληλα μέτρα διαχωρισμού και οι απαιτήσεις σήμανσης για νέους ΓΤΟ, θέτοντας σε κίνδυνο την παραγωγή τροφίμων χωρίς ΓΤΟ καθώς και  την αναπτυσσόμενη αγορά βιολογικών  προϊόντων. Κοντά σ’ αυτά έρχεται η συζήτηση  για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια , όταν είναι διαπιστωμένη  η αποτυχία τους σε πολλές χώρες, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι μια απλή  βελτίωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης θα μπορούσε να  περισώσει πόρους και  εξαγώγιμο (σήμερα τουλάχιστον) επιστημονικό δυναμικό της χώρας. Επί πλέον δεν  ανάγουμε σε θέμα μακρόχρονου πανεθνικού διαλόγου τη  δημόσια ασφάλεια  και ιδιαίτερα τις γυναικοκτονίες,  το χαμό που γίνεται με τις εκτελέσεις ανθρώπων του υποκόσμου, το όργιο που παρατηρείται καθημερινά  από την   εγκληματικότητα και παραβατικότητα της  εφηβικής  ηλικίας. Αντίθετα,  αρκούμαστε σε  ανώδυνα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ...

Η βιασύνη κυριαρχεί σε αυτή τη χώρα – ή μήπως είναι κάτι άλλο;  Μήπως είναι η ανάγκη του  κοινωνικού συστήματος  εξουσίας  να κρατηθεί , να δείξει ότι μπορεί να αντέξει και να σχηματίσει μια εικόνα κολακευτική για το ίδιο;

Πάντως το θέμα δεν είναι να ψυχαναλύσουμε την εξουσία – το θέμα είναι ότι με πράξεις ή παραλείψεις, με το ύποπτο ενδιαφέρον ή την αδιαφορία μας,  θα είναι  εντός του Φεβρουαρίου ένα νέο καθεστώς στην πολιτική και στην κοινωνία.