Αργή τροφή

 

Του Γιάννη Σχίζα

ΑΥΓΗ 3.2.24

Τώρα που μας θύμισαν  οι κινητοποιήσεις των αγροτών και των κτηνοτρόφων  από πού  προέρχεται η τροφή, καιρός να σκεφθούμε για μια πρακτική που άνθισε  κάποτε  αλλά μετά ξεχάσθηκε, θύμα των νέων προσανατολισμών της παγκοσμιοποίησης. Ήταν μια  πρακτική  ποιοτικού φαγητού, ήτανε το Slow food – αργή τροφή -  που στην Ελλάδα  εμφανίστηκε με τον αξέχαστο Γιάννη Καλαϊτζή, αλλά γρήγορα εξέπνευσε.

Ο Γιάννης Καλαϊτζης (1945-2016), γελοιογράφος και  κειμενογράφος ,   που   είχε την ικανότητα  να πιάνει και να διακωμωδεί την επικαιρότητα, ήταν γεμάτος ιδέες και πρωτοποριακές αντιλήψεις. Πίστευε ιδιαίτερα στην  «δευτεροβάθμια διαχείριση»(μαγείρεμα !) του αγροτικού προϊόντος αλλά νοιάζονταν παράλληλα για τα πρωτοβάθμια στοιχεία που συνδυάζονταν και κατέληγαν σ’ αυτήν : Νοιάζονταν  για τη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, ακόμη ενδιαφέρονταν για τα μεταλλαγμένα και τη διαδρομή τους. Ήταν βέβαια οπαδός του χαμηλού κόστους διατροφής, όπως είναι και οι σημερινοί αγρότες, αλλά πρότασσε την ανάγκη  ποιοτικής διατροφής με τα κατάλληλα υγιεινά υλικά.

Οι ιδέες αυτές  δεν ήταν αποκλειστικά εγχώριες . Στο περιοδικό   Highlights τεύχος 13 του 2003 υπήρχε μια εκτεταμένη  αναφορά στο θέμα από τον Ιταλό Κάρλο Πετρίνι υπό τον τίτλο : Slow food 2.

O Πετρίνι ξεκίνησε αυτή τη δραστηριότητα το 1986, βλέποντας την αντίσταση  μικρών παραγωγών και καταναλωτών    στα μεγάλα τραστ της παγκοσμιοποίησης. Ήταν  η εποχή της πορνοστάρ Τσιτσιολίνας, κατά κόσμον Ιλόνας Στάλερ, μια εποχή τολμηρών νεωτερισμών που συνδέθηκαν με το Ριζοσπαστικό Κόμμα, που έκαναν τον  Περτίνι  να ασχοληθεί  με τη  διατροφική επιμόρφωση και  με τη διαφορά των βιοτόπων, που  προσδιορίζουν  το είδος της τροφής.  Πήρε μάλιστα  κρατική άδεια και ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Γεύσης στη χώρα του, πιστεύοντας ότι ο πολιτισμός περνάει και μέσα από τη γαστρονομία. Οι ιδέες του Περτίνι για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα ήταν  άκρως ενδιαφέρουσες :  Κατήγγελλε τις εταιρείες που παράγουν αυτά τα τρόφιμα ως κάποιες που στην «προηγούμενη ζωή τους» παρήγαγαν φυτοφάρμακα και λιπάσματα, κατήγγελλε   την υπερπαραγωγή τροφίμων που κάνει τη γη «να μην αντέχει αυτό το στρες»….

Προ πάντων όμως κατήγγελλε  ότι ξεχάσαμε την ευχάριστη ουσία του φαγητού, το γεγονός ότι η τροφή μας δένει και μας κοινωνικοποιεί όσο λίγα πράγματα. Η σλόου φουντ όπως την εννοούσε επανέφερε το δικαίωμα να μασάμε χωρίς άγχος , θέτοντας  τους όρους για μια ηδονική διαδικασία διατροφής.