ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΜΟ ΣΤΟΦΟΡΟΠΟΥΛΟ

 

 

Του Γιάννη Σχίζα

ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,23/7/22

Τώρα που ζούμε έναν «Ιούλιο σκληρό», στις συνθήκες μιας ισχυρής δοκιμασίας του εθνικού μας σχηματισμού αλλά και της διεθνούς τάξης, είναι καιρός να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τον Θέμο Στοφορόπουλο (1940-2020). Πέρασαν  δυο χρόνια από την απώλειά του, και όμως αποτελεί φωτεινό παράδειγμα Έλληνα διανοούμενου και διπλωματικού υπαλλήλου, που εκπροσώπησε  μάλιστα τις ελληνικές θέσεις στην Κύπρο ως πρεσβευτής της Ελλάδας μέχρι να παραιτηθεί ,  διαφωνώντας με τους χειρισμούς της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου .

Γνώρισα τον Θέμο  Στοφορόπουλο πριν πολλά χρόνια, όταν είχε αποστεί μιας λαμπρής διπλωματικής σταδιοδρομίας, μετά τη συμφωνία του Προέδρου της Τουρκίας Οζάλ  με τον Ανδρέα  Παπανδρέου. Ήταν τότε, το 1988, ένα χρόνο μετά τη λαμπρή επιτυχία της «ένοπλης» ελληνικής διπλωματίας (με την υποστήριξη Συρίας και Βουλγαρίας) ενάντια στην τουρκική απειλή, που εκφράστηκε με το «Σεισμίκ» και την απόπειρα να κάνει γεωτρήσεις  στο Αιγαίο για υδρογονάνθρακες.

  Έτρεφα μεγάλη εκτίμηση για το πρόσωπό του και δεν εξεπλάγην καθόλου, όταν το  2004 ήταν από τους ανθρώπους που πολέμησε το  ρατσιστικό  σχέδιο Ανάν : Τα κοινά επιχειρήματά μας τότε  κατευθύνονταν ενάντια σε αυτή την αχρεία σύνθεση των 35.000 λέξεων, που κατέληγε  από πρώτη όψη στην  ακυβερνησία του νησιού και στην υποχρέωση των Ελλήνων να αποζημιώσουν τους Τούρκους εισβολείς ! Ήταν από αυτούς που συντάχθηκαν με τη ρήση του Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου :  ''Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, δεν θα παραδώσω κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα''

 Όμως πιο πολύ απ’ όλα δεν πρόκειται να ξεχάσω μια επίσκεψη που έκανα στο σπίτι του, στην Εκάλη, που βρισκόταν στην «ίδια γειτονιά» με τη βίλα Λάτση.  

Εκείνο μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι σε αντίθεση με τη βίλα, που ο κήπος της βασίζονταν στο γρασίδι, στο γκαζόν, στις ιτιές οι κλαίουσες και στα άλλα συμπαρομαρτούντα του αστισμού, αυτός είχε αφήσει στην αυλή να ανθίσουν όλα τα θυμάρια και τα αγριόχορτα, μέχρι και να υπάρχουν όλες οι προγενέστερες βραχώσεις !  Γιατί το  τοπίο της αυλής του ήταν   Αττικό…

Μια ακόμη  φορά συναντηθήκαμε, για ένα λόγο που ακόμη δεν τον γνώριζα, οπότε  μου είπε I have an interest (έχω συμφέρον)… Τι εννοούσε με  αυτό; Όπως μου εξήγησε, η προέλευση της  φράσης ερχόταν  από την Αγγλική Βουλή των Κοινοτήτων, όπου κάθε πρόσωπο που εμπλέκονταν στη συζήτηση μιας υπόθεσης και είχε προσωπικό συμφέρον από την έκβασή της, ήταν υποχρεωμένο να το δηλώσει. Αυτός με τη φράση του δήλωνε, ότι είχε ένα εξοχικό σπίτι στη Πάρο και ότι επρόκειτο  να γίνει  μεταφορά του αεροδρόμιου σε χώρο κοντινό με το σπίτι του, πράγμα που δεν του άρεσε…

 Ως  Ελεγκτής Εναέριας Κυκλοφορίας έψαξα  την υπόθεση,  βρήκα ότι το αεροδρόμιο της Πάρου είχε γίνει επί Γερμανικής κατοχής, με ελάχιστη παρακολούθηση των στοιχείων ανέμου. Προφανώς έπρεπε να μεταφερθεί σε άλλη θέση, με πιο ευνοϊκό άνεμο  κατά μήκος του διαδρόμου προσγείωσης, αλλά προς τι; Αφού  συμφωνούσα μαζί του ότι οι αεροπορικές συνδέσεις των νησιών έπρεπε να είναι περιορισμένες, από τη στιγμή που μπορούσαν να εξυπηρετηθούν με αξιόπιστα ταχύπλοα ή – σε περίπτωση  εξυπηρέτησης ασθενούς – με ελικόπτερα…

Ο  Θέμος Στοφορόπουλος  ακόμη και στα πιο απλά πράγματα, ήταν αυτός που δεν απαιτούσε να έχει μια ολόκληρη βουλή κοινοτήτων για να πει «I have an interest» : Έλεγε αυτό και στην ταπεινότητά μου…

Καταθέτω αυτό το ελάχιστο από τη συμβολή του, για να τον θυμόμαστε όπως του αξίζει…