Δη­μή­τρης Τού­λιος : Οἱ παν­τό­φλες τῆς μά­νας

 

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ εἶ­ναι ἀ­λάν­θα­στο. Τὸ κοι­τᾶς καὶ σοῦ λέ­ει τί συμ­βαί­νει. Ὄ­χι μό­νο μέ­σα της.

Τὰ μά­γου­λά της ἔ­χουν χα­ρα­χτεῖ, λές, κι ἀ­πὸ ἕ­να πο­τά­μι δα­κρύ­ων ποὺ κύ­λα­γε πα­λιά, ἀλ­λὰ τώ­ρα στέ­ρε­ψε. Ἄ­φη­σε τὸ δέρ­μα ἄ­νυ­δρο.

        Ἦλ­θε ὁ ξά­δελ­φος καὶ ἀ­νι­ψιὸς νὰ συλ­λυ­πη­θεῖ τὰ δυ­ὸ γε­ρόν­τια καὶ τὸν ἐ­να­πο­μεί­ναν­τα γιό. Σταλ­μέ­νος τοῦ πα­ρά­πο­νου κι αὐ­τός. Ἡ ἀ­πώ­λεια τῆς κό­ρης ὑ­πῆρ­ξε ἡ ἀ­φορ­μή.

       Ὡ­ραῖ­ος ὁ ξά­δελ­φος. Μὲ ἕ­να χι­οῦ­μορ σταλ­μέ­νο ἀ­πὸ τὴ βα­θιά του λύ­πη καὶ τὴν ἀρ­ρώ­στια του. Τὴν ἴ­δια ἀρ­ρώ­στια ποὺ ἔ­δι­ω­ξε καὶ τὸ κο­ρί­τσι ἀ­πὸ τὸν πά­νω κό­σμο.

      

Προ­σχη­μα­τι­κά τὰ γέ­λια. Φου­σκω­μέ­να τὰ βλέ­φα­ρα τοῦ πα­τέ­ρα ἀ­πὸ τὴν ὑ­περ­χεί­λι­ση. Δά­κρυ­α δὲν ἔ­χει. Ὕ­στε­ρα στέ­γνω­σαν καὶ οἱ λέ­ξεις, τε­λεί­ω­σαν καὶ οἱ ἱ­στο­ρί­ες τοῦ ξα­δέλ­φου καὶ ἀ­νι­ψιοῦ.

       «Νὰ φτιά­ξω κα­φέ;» ἦρ­θε νὰ σπά­σει τὴ σι­ω­πὴ ἡ πρό­τα­ση τῆς μά­νας. Τὰ δόν­τια μου συγ­κρα­τοῦ­σαν τὴ λύ­πη δαγ­κώ­νον­τας κά­τι κυ­μα­τι­στὸ ποὺ κο­λυμ­ποῦ­σε στὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα. Ὁ ξά­δελ­φος ἔ­γνε­ψε «ναί».

       «Μα­κα­ρί­α ἡ ὁ­δός», μά­να, σή­με­ρα, σα­λο­νά­κι-κου­ζί­να-ντου­λα­πά­κι-μπρί­κι. Οἱ παν­τό­φλες σου ποὺ σέρ­νον­ται στὸ χα­λά­κι δι­α­δρα­μα­τί­ζουν ἕ­ναν μο­νό­λο­γο. Μά­να, ὑ­πάρ­χουν καὶ γλῶσ­σες ποὺ δὲν ξέ­ρου­με ἀ­κό­μα. Καὶ τὶς μι­λᾶς ἄ­πται­στα πιά.

       Τὸν κα­φὲ ὅ­μως μά­να, μᾶς τὸν ὀ­φεί­λεις.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 

Δη­μή­τρης Τού­λιος (Πά­τρα, 1966). Ἐρ­γά­ζεται ὡς ἐκ­παι­δευ­τι­κός.Ἔ­χει συμ­με­τάσχει σὲ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα ποί­η­σης καὶ δι­η­γή­μα­τος. Πρῶτο του βι­βλίο Πα­θη­τι­κὸ κά­θι­σμα (ποίηση, Χαραμάδα, 2018).