|
|
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ἄγνωστη στοὺς χάρτες ποὺ
οἱ κάτοικοί της, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀγαποῦν πάρα πολὺ τὰ μπαλόνια.
Ποτὲ δὲ βγαίνουν βόλτα χωρὶς μπαλόνι. Τὰ κουβαλοῦν σὰν νά ’ναι ἱπτάμενα
σκυλάκια. Στὸ σχολεῖο ὅλα τὰ παιδιά, ἔχουν τουλάχιστον ἕνα, δεμένο
στὸ θρανίο τους. Οἱ μεγάλοι τὰ παίρνουν στὴ δουλειά τους. Καὶ παντοῦ, σὲ
γραφεῖα, καταστήματα, ἰατρεῖα καὶ ἐργοστάσια ὑπάρχει ἡ Σάλα τῶν
Μπαλονιῶν, γιὰ νὰ τὰ βάζουν ἐκεῖ οἱ ἐργαζόμενοι μέχρι νὰ τελειώσουν
τὸ ὡράριό τους.
Σὲ ὅλη τὴν πολιτεία ὑπῆρχαν μόνο ἕνα κορίτσι καὶ ἕνα ἀγόρι
ποὺ δὲν εἶχαν οὔτε ἕνα μπαλόνι. Κάθε φορὰ ποὺ ἔπιαναν μπαλόνι στὰ χέρια
τους αὐτὸ ἔσκαγε καὶ ἀκουγόταν ἕνα ἀργὸ φσστ, μέχρι ποὺ ἔμενε ἕνα
μικρὸ πλαστικὸ κομμάτι, γυμνὸ ἀπὸ ἀέρα.
Κανένας δὲ θυμόταν τὸ ὄνομά τους γιατί ὅλοι ὅσοι τοὺς ἤξεραν τοὺς φώναζαν
ἁπλῶς …Φσσστ!
Τὸ κορίτσι καὶ τὸ ἀγόρι δὲ γνωρίζονταν γιατί ἔμεναν στὰ δυὸ ἀντίθετα
ἄκρα τῆς πόλης.
Μιὰ μέρα ὅμως ὁ ἀέρας ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ κοριτσιοῦ φυσοῦσε δυτικὰ καὶ
ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀγοριοῦ ἀνατολικὰ καὶ ἔτσι ἡ Φσσστ καὶ ὁ Φσσστ συναντήθηκαν
στὴ μέση ἑνὸς δρόμου.
Κοιτάχτηκαν καὶ ἦταν σὰν νὰ ἀγαπιόνταν ἀπὸ πάντα. Ἄρχισαν νὰ ζοῦν
μαζὶ καὶ δὲ χωρίστηκαν ποτέ. Ἀπὸ ἐκείνη τὴ μέρα δὲν ξανάσκασε μπαλόνι
στὰ χέρια τους.
Συχνὰ πυκνὰ οἱ κάτοικοι τῆς πολιτείας μὲ τὰ μπαλόνια ἔβλεπαν τὸν κύριο
καὶ τὴν κυρία Φσσστ νὰ βγάζουν βόλτα τὰ μπαλόνια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου