Οίκοι «Ευγηρίας»

 

του Γιάννη Σχίζα

Η  μητέρα μου είχε  πάει σε έναν «οίκο ευγηρίας»,  λίγο  πριν το θάνατό της. Όταν την επισκεπτόμουν  είχα παρατηρήσει ότι μόλις άνοιγα την πόρτα του οίκου   έβγαινε  μια οσμή  που δεν θα μπορούσα να ονομάσω μυρωδιά:      Ήταν αυθεντική  μπόχα  απορρυπαντικών, βαρειάς οσμής ανθρώπων, ιδρώτα  και ούρων και δεν ξέρω τι άλλο.  Μέσα η κατάσταση δεν φαινόταν καλύτερη , πολλοί άνθρωποι ήταν   σε κατάσταση αποσύνθεσης, ήταν  ανθρώπινα ναυάγια. Ευτυχώς, η μητέρα μου δεν έμεινε εκεί  ούτε ένα μήνα.

Λένε πως οι οίκοι ευγηρίας – που είναι  μεταγλώττιση του όρου «γηροκομείο» - αποβλέπουν στην φροντίδα της τρίτης ηλικίας. Όμως  η τρίτη ηλικία εξακολουθεί να είναι  παραγωγική ηλικία και θα μπορούσε να εισφέρει πολλά σε μια κοινωνία των υπηρεσιών. Επομένως, το ζητούμενο είναι η τέταρτη ηλικία, αυτή που αποτελεί  προστάδιο   του θανάτου. Μέχρι όμως να φτάσει εκεί ο άνθρωπος, μπαίνουν διάφορα κρίσιμα ερωτήματα : Ποια είναι τα δικαιώματά του; Ποιος φροντίζει γι αυτά; Τι ρόλο παίζει το κράτος;

Από τις τρέχουσες  περιπτώσεις  βέβαια μαθαίνουμε ότι οι άνθρωποι των γηροκομείων δεν έχουν  δικαίωμα (!) να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Επίσης μάθαμε ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις ήταν τόσο ανοχύρωτοι, ώστε κατέληξαν να προσβληθούν  μαζικά από τον κορονοϊό :  Η πρώτη έγινε φέτος στο Περιστέρι, με 32 κρούσματα,  η δεύτερη στο Ασβεστοχώρι της Θεσσαλονίκης, με 36 κρούσματα,  για τα οποία ζητήθηκε από τον εισαγγελέα  η διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με βάση το άρθρο  «περί παραβίασης των μέτρων για να αποτραπεί η διάδοση μιας μεταδοτικής ασθένειας».

Μια  δικηγορική εταιρεία (η BCLA) κατέθετε πρόσφατα ότι 9 στους 10 ηλικιωμένους κακοποιούνται. Σύμφωνα   με το επιστημονικό έντυπο Plos One που επιτελεί  έρευνα του αγγλικού πανεπιστημίου UCL με επικεφαλής την καθηγήτρια ψυχιατρικής Dr Claudia Cooper, σε χρόνια κρίσης αυξάνεται και η κακή συμπεριφορά του προσωπικού στους ασθενείς. Λέει το BCLA : «Συχνό φαινόμενο είναι να κατηγορείται το θύμα ότι δεν έχει σώας τα φρένας λόγω ηλικίας ή ασθένειας. Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζεται ο κακοποιημένος υπερήλικας ως μεγάλος άνθρωπος με “παραξενιές”»!

Ο Ιμαμούρα  στη περίφημη «Μπαλάντα του Ναραγιάμα»  μνημονεύει μια περίπτωση εθελοντικού θανάτου ηλικιωμένης, για να αποφευχθεί η επιβάρυνση της κοινότητας…

Νομίζω ότι είμαστε εκεί κοντά , με ολίγη κρατική αδιαφορία  θα πλησιάσουμε αυτό το επίπεδο…