Σκηνική παρουσία …

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 22.5.21

Ο ετήσιος διαγωνισμός του  Eurovision 21  κυλησε  πιο   ομαλά , με την προβολή των τραγουδιστριών και τραγουδιστών   και των λοιπών εμπλεκομένων στην  προσπάθεια  «ανάδειξης της χώρας τους»…. Μόνο που η προσπάθεια  για άλλη μια φορά υπερέβη  τα εσκαμμένα και ξανοίχτηκε  σε μια δύσκολη τέχνη – όπως είναι αυτή της σκηνοθεσίας.  Σε αυτό το πλαίσιο είναι αμφίβολο το κατά πόσο μπορούμε να πούμε ότι μια τραγουδίστρια  εκλύει  το  κατάλληλο είδος φωνής  και ότι δεν προσαρμόζεται στην  επιβαλλόμενη   σκηνική παρουσία. Διαβάζω το πρόγραμμα της Κύπριας  Έλενας Τσαγκρινού και μένω έκθαμβος από τον κατακλυσμό υπερθετικών ,

που αναφέρονται σε κάθε πτυχή της προσπάθειάς της : «  Το «El Diablo» - έτσι λέγεται το σκηνοθετημένο είδος -  που έγραψαν οι παγκοσμίου φήμης δημιουργοί Thomas Stengaard  κλπ. παρουσιάστηκε … μέσα από ένα εντυπωσιακό performance σε καλλιτεχνική επιμέλεια του διεθνώς γνωστού Marvin Dietmann, ενώ τη δυναμική χορογραφία επιμελήθηκε η Chali Jennings. Η Έλενα Τσαγκρινού φόρεσε μία εκθαμβωτική δημιουργία της παγκοσμίου φήμης fashion designer Celia Kritharioti, με μέταλλο, πολύτιμους λίθους και κρύσταλλα».

Παγκοσμίου φήμης, εντυπωσιακό performance,δυναμική χορογραφία, εκθαμβωτική δημιουργία….όλα συνθέτουν ένα δημιούργημα εντυπωσιακό, μπροστά στο οποίο κάθε άλλη άποψη  περιττεύει.

Και όμως, αν ανατρέχαμε κάμποσα χρόνια πριν, θα βλέπαμε δημιουργίες που συνθέτονταν μόνο από τη φωνή του καλλιτέχνη και έβαζαν σε κίνηση μόνο την ευαισθησία  του ακροατή. Πχ  εννοώ κάτι  μπουζουκοτραγουδιστές  που το έπαιζαν  κούροι του τραγουδιού, όντας κι αυτοί και  οι τραγουδίστριες ανέκφραστοι.  Ή ένα συγκρότημα  που τραγούδαγε «μου λένε να μην κλαίω – μα τι να κάνω - αφού σε χάνω»  με ένα πλατύ χαμόγελο. Ή τον Χριστάκη που   θαύμαζα , να τραγουδάει «είναι το κρύο τσουχτερό – να το αντέξω δεν μπορώ – κι αν δεν  ανοίξεις να σε δώ – θα με βρούν στην πόρτα σου νεκρό», και όλο αυτό  να παρουσιάζεται με δεύτερη φωνή  μια γυναίκα που έσπαζε γλόμπους  (έκανε μπαμ, κατά Ζαμπέτα),   και που κι αυτή γελούσε τρισευτυχισμένη…

Τώρα  βέβαια μπήκαμε στον αστερισμό της «σκηνικής παρουσίας» , με μειωμένο το τραγουδιστικό μέρος και αυξημένο το μέρος των σκηνοθετικών και χορευτικών ή  ενδυματολογικών ευρημάτων. Φυσικά δεν  είμαστε αντίθετοι σε κάθε σύνθετη τέχνη που συνδυάζει σκηνές, κοστούμια και  φωνή και τείνει σε μια ολότητα,  αλλά τουλάχιστον ας βρούμε γι αυτήν  άλλο όνομα.