Οι Βιομηχανικές ΑΠΕ δεν είναι «σύγχρονοι ανεμόμυλοι»!

Του ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΑΠΕ

ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ :Mια μόνο ένσταση ή ερώτηση σχετικά με την υπόθεση του Κεντρικού Ηλεκτρικού Δικτύου, στο οποίο αναφέρεται  το « Παγκρήτιο Δίκτυο»   : Γιατί η ενσωμάτωση των διαφόρων μορφών ενέργειας στο κεντρικό ηλεκτρικό δίκτυο – με όλες τις απώλειες που συνεπάγονται οι μετασχηματισμοί με  τελική κατάληξη τον ηλεκτρισμό – πρέπει να θεωρείται  επιθυμητή  εξέλιξη;

Kατά τα άλλα θυμίζω στους "ανεμοπαρμένους" κάποιας ηλικίας το κινηματογραφικό έργο "ο Γίγας", με τον Τζαίημς Ντην : Όπου η άντληση του πετρελαίου γινόταν με παραδοσιακούς ανεμόμυλους με φτερωτές,  χωρίς ουδεμία  σχέση με το κεντρικό ηλεκτρικό δίκτυο....

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ  ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΥ 
 

Από τα παλιά χρόνια, στις κοινότητες των ανθρώπων, ένα μέρος της παραγωγής ενέργειας προερχόταν από ανεμόμυλους και νερόμυλους.
Με τη βιομηχανική επανάσταση, αναπτύχθηκε μαζικά η παραγωγή ενέργειας από κάρβουνο, πετρέλαιο και υδροηλεκτρικά. Η παραγωγή αυτή οργανώθηκε σε συστήματα που περιλαμβάνουν τα εργοστάσια των παραπάνω τεχνολογιών και τα δίκτυα υψηλής, μέσης και χαμηλής τάσης, με κεντρική διαχείριση κυρίως από το κράτος. Όμως, ακόμα και σήμερα υπάρχουν χώρες ολόκληρες – κυρίως στην Αφρική και στην Ασία - όπου η παραγωγή ενέργειας με κεντρική διαχείριση είτε δεν έγινε καθόλου, είτε δεν κάλυψε το σύνολο των χωρών, με αποτέλεσμα πολλές κοινωνίες να στερούνται εντελώς το ηλεκτρικό ρεύμα. Στην Ελλάδα η δημιουργία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) το 1950 και η επέκταση των δικτύων με δημόσιους πόρους επέτρεψε τον εξηλεκτρισμό όλης της χώρας και την πρόσβαση όλων στο κοινωνικό αγαθό της  ενέργειας.

Όσο αυξανόταν η κατανάλωση, γινόταν φανερό ότι η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να βασίζεται σε πηγές παραγωγής ενέργειας όπως το κάρβουνο ή το πετρέλαιο που κάποτε θα τελείωναν.
Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας θεωρήθηκε ως η πλέον φτηνή και αποδοτική εναλλακτική λύση, παρά την επικινδυνότητα των πυρηνικών αποβλήτων και τον ολοφάνερο κίνδυνο για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων από ένα ατύχημα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Νεκροί στο Τσερνομπίλ και τη Φουκοσίμα, περιοχές κατεστραμμένες από τη ραδιενεργό ρύπανση, αλματώδης αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου.
Στο όνομα της «αειφόρου ανάπτυξης» και της αντιμετώπισης της «κλιματικής αλλαγής» , τα υπερκέρδη και ο ανταγωνισμός στο τομέα της παραγωγής ενέργειας κατεύθυναν την έρευνα στην εκμετάλλευση ανεξάντλητων, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας όπως ο αέρας, ο ήλιος, τα κύματα της θάλασσας, η θερμότητα της γης.
Δελεαστική και από πρώτη άποψη εύκολα πραγματοποιήσιμη ιδέα, αποδείχτηκε ότι μπορούσε να πουλήσει ακόμα και ως υπόσχεση. Χωρίς ουσιαστικά να έχει βρεθεί, μέχρι σήμερα, αποτελεσματικός τρόπος αξιοποίησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ώστε να μπορούν να κλείσουν εργοστάσια που καίνε συμβατικά καύσιμα, (άνθρακα, πετρελαίο και φυσικό αέριο), ξεκίνησε η μαζική προώθηση συστημάτων παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.
Οι εταιρείες και οι υποστηρικτές τους  μας λένε ότι οι εγκαταστάσεις βιομηχανικών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (βΑΠΕ) είναι οι σύγχρονοι ανεμόμυλοι και νερόμυλοι. Όμως, οι βΑΠΕ που καταλαμβάνουν πεδιάδες, βουνά, θάλασσες και προωθούνται από τις ίδιες «πανίσχυρες» εταιρείες που ελέγχουν τις συμβατικές μορφές ενέργειας, δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με την αρχική ιδέα αξιοποίησης του αέρα και του ήλιου, ούτε με τους παλιούς ανεμόμυλους και νερόμυλους, που ήταν σε ανθρώπινη κλίμακα.
Ανανεώσιμες πηγές είναι ο αέρας, ο ήλιος, το νερό και όχι τα βιομηχανικά προϊόντα (βΑΠΕ), που παράγονται με ενέργεια από εργοστάσια που καίνε συμβατικά καύσιμα, έχουν “ημερομηνία λήξης - γήρανσης” (μετά από κάποια χρόνια καταλήγουν σε σκουπιδότοπους), τοποθετούνται παντού και επιδοτούνται κατά προτεραιότητα.
Οι βΑΠΕ είναι έργα με μεγάλο «οικολογικό αποτύπωμα»: Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούν σπάνιες γαίες και για τη θεμελίωση τους απαιτούν τεράστιες ποσότητες μπετόν και σίδερο. Κατακερματίζουν και καταστρέφουν δάση (και φυσικά οικοσυστήματα) με τους γιγάντιους δρόμους πρόσβασης και τις «πλατείες» εγκατάστασης που ανοίγονται. Ζημιώνουν τον τουρισμό. Ενίοτε ρυπαίνουν το έδαφος και τα νερά (επιφανειακά και υπόγεια) με επικίνδυνα χημικά και απαιτούν πολύ νερό για να λειτουργήσουν, (υβριδικά αντλησιοταμιευτικά και ηλιοθερμικά). Οι ανεμογεννήτριες σκοτώνουν σπάνια μεγάλα αρπακτικά και δημιουργούν προβλήματα στην πανίδα και τους ανθρώπους που κατοικούν κοντά με τους υπόηχους που παράγουν.
Συχνά, για την εγκατάστασή τους παραχωρούνται δημόσιες εκτάσεις και με τη βοήθεια του κράτους (μέσω δασικών χαρακτηρισμών) καταπατούνται ιδιωτικές περιουσίες, αλλάζοντας έτσι τη χρήση γης από γεωργική - κτηνοτροφική σε βιομηχανικη. Καταργούν πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας από τις ελάχιστες που προσφέρουν.
 Η ενέργεια που παράγεται από βΑΠΕ, είναι διαλείπουσα και «τυχαία» (εξαρτώμενη από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες, ήλιο και αέρα), ενώ τα συστήματα ηλεκτροδότησης λειτουργούν μόνο όταν υπάρχει ισορροπία στην προσφορά και τη ζήτηση, αλλιώς καταρρέουν (black out). Ετσι, όχι μόνο δεν κλείνουν τα εργοστάσια που καίνε συμβατικά καύσιμα, αλλά αυτά συνεχίζουν, υποχρεωτικά, να λειτουργούν προκειμένου να εξασφαλισθεί η παραγωγή συνεχόμενης σταθερής ενέργειας, όλο το εικοσιτετράωρο, 365 ημέρες το χρόνο.
Οι βΑΠΕ λόγω της ασταθούς ενέργειας που, εκ φύσεως, παράγουν δημιουργούν προβλήματα στην ηλεκτροδότηση και αυξάνουν τις βλάβες και το κόστος παραγωγής ενέργειας στα εργοστάσια που καίνε συμβατικά καύσιμα, αφού αυτά αναγκάζονται συνεχώς να αυξομειώνουν την λειτουργία τους, προκειμένου να διατηρήσουν το σύστημα ενέργειας σε ισορροπία. (Όπως ένα αυτοκίνητο καταναλώνει περισσότερα καύσιμα και παθαίνει περισσότερες ζημιές όταν κινείται μέσα στην πόλη, με στάσεις σε φανάρια και διασταυρώσεις, παρά όταν κινείται με σταθερή ταχύτητα σε ανοικτό δρόμο).
Η όποια διαλείπουσα ενέργεια παράγεται από βΑΠΕ (ελάχιστη σε σχέση με αυτή που μας υπόσχονται) δύσκολα αποθηκεύεται όταν πλεονάζει λόγω ευνοϊκών καιρικών συνθηκών ή μειωμένης κατανάλωσης. Αυτό το μειονέκτημα των βΑΠΕ αποτελεί για τις εταιρείες άλλη μια ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν, με πανάκριβα, επιδοτούμενα, συστήματα αποθήκευσης, κυρίως αντλησιοταμιευτήρες αλλά και ηλιοθερμικά. Πρόκειται για γιγάντια έργα, ακόμα πιο επιβαρυντικά για το περιβάλλον. Καταστρέφουν ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις χωρίς να λύνουν το ενεργειακό πρόβλημα, αφού και αυτά εξαρτώνται από τα εργοστάσια που καίνε συμβατικά καύσιμα για τη διατήρηση της ενεργειακής ισορροπίας. Επιπλέον υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι στοχεύουν και στον έλεγχο των υπόγειων νερών που αντλούν, για την λειτουργία τους, με γεωτρήσεις.
Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε τις μεγάλες καταστροφές που προκαλούν στο περιβάλλον οι συμβατικές μορφές παραγωγής ενέργειας, (κάρβουνο, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, πυρηνική ενέργεια και τα μεγάλα υδροηλεκτρικά φράγματα), προκειμένου να ικανοποιηθεί η αλόγιστη υπερκατανάλωση ενέργειας, που επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.
Επειδή οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι, επιβάλλεται να κατανοήσουμε ότι ουσιαστικά η πιο αποτελεσματική (και πιο σταθερή) «Ανανεώσιμη Πηγή Ενέργειας», είναι η εξοικονόμηση ενέργειας σε κάθε μας δραστηριότητα.
Η χώρα μας, βρίσκεται σήμερα στη δίνη του κυκλώνα ενεργειακών επιδιώξεων.
Ο ήλιος, ο αέρας και το νερό, είναι επιχείρημα για μεγαλύτερη ακόμα κερδοφορία των ενεργειακών κολοσσών καθώς οι κυβερνώντες διαμορφώνουν τη νομοθεσία ώστε οι «επενδυτές» να προηγούνται των συμφερόντων της χώρας και του λαού.
Όποια τεχνολογία παρουσιάζεται ως ΑΠΕ- όσο αναποτελεσματική και επιβαρυντική για το περιβάλλον και αν είναι- επιδοτείται υποχρεωτικά και την επιδότηση αυτή την χρεώνονται οι πολίτες. Αποτέλεσμα: Η τιμή του ρεύματος ακριβαίνει όλο και πιο πολύ, όσο αυξάνονται οι εγκατεστημένες ΑΠΕ.
Παράλληλα, με διεθνείς συμβάσεις, προχωρά η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Με τον πλήρη κατακερματισμό της παραγωγής, της μεταφοράς και της εμπορίας ενέργειας που γινόταν από κρατικά μονοπώλια, με την υποχρεωτική είσοδο ιδιωτών «επενδυτών» και την στήριξη της κερδοφορίας τους με κάθε τρόπο, από τους δημόσιους φορείς διαχείρισης (ΡΑΕ), σε βάρος των καταναλωτών, η ενέργεια παύει να είναι συλλογικό αγαθό στην υπηρεσία των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Αντί για «ενεργειακή επάρκεια» και «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται εταιρείες και κυβερνώντες, αυξάνει το ποσοστό της ενεργειακής φτώχειας. Άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν τις όλο και υψηλότερες τιμές ή κάτοικοι απομακρυσμένων περιοχών, που η ηλεκτροδότησή τους δεν συμφέρει τις εταιρείες, κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.

padyagobape@gmail.com
https://sites.google.com/site/pagkritiodyktioagonakatavape
http://www.facebook.com/pagkritiodyktioagonakatavape