Σταύρος Δάλκος: Βράδυ Ανάστασης

 

 

Το ξέρω καλά πως είναι γραφτό μας

ένα βράδυ Ανάστασης, Πάσχα, να τρέξουμε οι δυο μας

σε μια ξένη γη, γιατί είσαι η μόνη

που σπρώχνει την πέτρα απ' το στήθος μου που με πλακώνει

 

Κι όλοι γύρω μας θα σαστίζουνε, όταν κόψουμε το νήμα

σαν στρατιώτες που αντικρίζουνε τ' άδειο μνήμα

 

Θα 'ρθεις να με βρεις με μια ροζ λαμπάδα,

να ρίξεις κερί στις πληγές μου να κλείσουν για πάντα

Το ξέρεις κι εσύ πως θα 'μαι δικός σου

Σαν αδέσποτος σκύλος θα τρέχω προς τ' άγιο το φως σου

 

Κι όλοι γύρω μας θα σαστίζουνε, όταν κόψουμε το νήμα

σαν στρατιώτες που αντικρίζουνε τ' άδειο μνήμα

 

Θα 'χουν γιορτή και οι νεκροί...