του Νίκου Μυλωνά
Για την κοινωνική και οικονομική κατάσταση στο νησί μας.
Αν
και το ενδιαφέρον για την τοπική πολιτική ιστορία χάνεται μέσα στην σημερινή ζοφερή
πραγματικότητα, με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων απουσίας της Συμπαράταξης
Ελπίδας Κω, θα πούμε 2 λόγια για το πρόγραμμα, τις διαδικασίες και τις
πρωτοβουλίες της, που είναι ‘’ελλείποντα
στοιχεία’’ στον τρέχοντα δημόσιο λόγο.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Τον Απρίλιο (του μακρινού;) 2002 μορφοποιήθηκε
η δημοτική κίνηση Συμπαράταξη Ελπίδας (Σ.Ε.) σαν ενωτική
κίνηση του χώρου της αριστεράς και της οικολογίας με στόχο την επανα-εκπροσώπηση
του χώρου στο Δημοτικό συμβούλιο Κω. Η πρώτη 10-ετία του 21ου αιώνα ήταν
περίοδος ευφορίας με μεγάλα λόγια και μεγάλα έργα: βιολογικός, μαρίνα,
συνεδριακά κέντρα, ιαματικά λουτρά, S.P.A., θαλασσοθεραπείες, γκολφ, ξενοδοχεία
1000 κλινών, πολλά ιδιωτικά έργα, ολυμπιακά έργα κλπ. Μια πολύ δύσκολη περίοδος
για την αριστερά και την οικολογία, στην οποία η Σ.Ε. έπαιξε ρόλο
αναδεικνύοντας σημαντικά θεματα και πολιτικές. Από το 1990 ο χώρος αριστερά του
ΠΑΣΟΚ βρέθηκε εκτός ΔΣ σαν αποτέλεσμα τοπικών λαθεμένων επιλογών (προσωπικές
πολιτικές, διασπάσεις, αποχωρήσεις, συνεργασία με συντηρητικές δυνάμεις κλπ)
και της κατάρρευσης ‘’του υπαρκτού σοσιαλισμού’’. Η Σ.Ε. στις δημοτικές εκλογές-Οκτώβρης
2002- πήρε 6,34% και για μόλις 50 ψήφους
δεν πέτυχε τον πολιτικό της στόχο να ‘’μπει’’ στο Δημοτικό συμβούλιο. Συνέχισε
και ήταν παρούσα για 15 χρόνια έχοντας μια ταραχώδη διαδρομή λόγω του κομματικού
ανταγωνισμού, των προσωπικών πολιτικών και του παραγοντισμού που δυστυχώς ευδοκιμούν
και στον χώρο της αριστεράς και οικολογίας. Η Συμπαράταξη παρήγαγε ‘’συλλογική’’ πολιτική ‘’με ‘’λογική
για την προκοπή’’ μέχρι τον Μάη 2014 που ο ανερχόμενος εκλογικά τότε ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας
την ‘’πολύ αριστερή’’ την οδήγησε ‘’με δημοκρατικές πλειοψηφίες’’ στην απόσυρση
πριν από τις τοπικές εκλογές του 2014.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ Σ.Ε. Η πολιτική της δεν στηρίχθηκε
τόσο στις στενές κομματικές αναλύσεις για την τοπική αυτοδιοίκηση όσο σε αναλύσεις
για την τοπική ανάπτυξη κινηματικών και επιστημονικών αναζητήσεων εκείνης της εποχής, προσαρμοσμένες στην Κωακή
πραγματικότητα
--
-Η πρώτη ανάλυση αντιμετώπιζε την σχέση ευημερίας και εισοδημάτων στις αναπτυσσόμενες τοπικές κοινωνίες: «Το σημείο ύστερα από το οποίο μεταβάλλεται η ισόρροπη αύξηση του πλούτου και της ευτυχίας στον ανεπτυγμένο κόσμο καθορίζεται γύρω στις 10.000 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα. Η Ελλάδα (2002) με κατά κεφαλήν εισόδημα γύρω στις 11.000 δολάρια βρίσκεται στην εισοδηματική ζώνη που κάθε νέα προσθήκη πλούτου προσθέτει όλο και λιγότερη ευτυχία.» Το συμπέρασμα ήταν ότι το κυνηγητό της μεγέθυνσης και του «άλογου πλουτισμού», που τότε κυριαρχούσε στο νησί μας, δεν αποδίδει και το τοπικό πολιτικό σχέδιο ανάπτυξης πρέπει να απαντά στην ανάγκη κοινωνικής και περιβαλλοντικής ισορροπίας. Τότε υπολογίσαμε το κατά κεφαλήν εισόδημα στην ΚΩ 16.000 δολάρια καθιστώντας επιζήμια-προβληματική την επεκταση στον μαζικό τουρισμό.---Η δεύτερη ανάλυση (τμήμα οικονομικής
κοινωνικής ανάπτυξης ΟΗΕ 2000) προσέγγιζε το πρόβλημα της σχέσης της ανάπτυξης του
μαζικού τουρισμού με τις τοπικές κοινωνίες στην μεσογειακή λεκάνη. Το συμπέρασμα
της ήταν ότι ένα μικρό μόνο ποσοστό 10-15% του τουριστικού κέρδους παραμένει
και διανέμεται στις τοπικές κοινωνίας, γιατί οι αλυσίδες των μεγάλων ξενοδοχείων
συμπεριφέρονται όπως οι κλειστές αγορές, με πλήρη εκμετάλλευση των προϊόντων
τους, χωρίς την συμμετοχή των τοπικών παραγωγών. Όπως οι βιομηχανικές επιχειρήσεις
μετακομίζουν σε περιοχές φθηνού εργατικού και φθηνών πρώτων υλών, έτσι δρουν και
οι τουριστικές επιχειρήσεις στα νησιά μας.
---Η τρίτη ανάλυση της ICAP
μελετούσε
το πρόβλημα της φέρουσας ικανότητας στον μαζικό τουρισμό του νησιών του Αιγαίου και ειδικότερα της Κω
που μιλούσε για υπερανάπτυξη και την ανάγκη να περιορισμών που διασφαλίζουν την
βιωσιμότητα και την αειφόρα των ευαίσθητων νησιωτικών χώρων.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ Σ.Ε. Αυτές οι αναλύσεις μετασχηματίστηκαν
σε αιτήματα για τον τοπικό σχεδιασμό της ανάπτυξης, σεβασμού των φυσικών πόρων
(νερό, παραλίες, γη, πολιτιστικά αγαθά) και αλλαγής των κρατικών αναπτυξιακών
νόμων. Βασικός μοχλός αλλαγής είναι η Δημοτική εξουσία αν αντί να παρακολουθεί την ανάπτυξη φροντίζοντας μόνο να διευκολύνει
με κάθε τρόπο τους ‘’επενδυτές-επιχειρηματίες’’ επιδιώξει άλλου τύπου προοπτική
ερχόμενη σε ρήξη με το τοπικό-κυβερνητικό σύστημα εξουσίας. Η Σ.Ε. με κανόνες
δημοκρατικής εσωτερικής λειτουργίας συνεχείς παρεμβάσεις, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις με θεματικές αναλύσεις (ένας
πόλεμος θέσεων 15 χρόνων) ήταν και είναι η παρακαταθήκη της Σ.Ε στην τοπική
πολιτική ιστορία. Με πολύ δουλειά των μελών της Σ.Ε. παράχθηκε ένα σαφές τοπικό
πρόγραμμα δημοτικής πολιτικής από το γενικό που είναι πρότυπο ανάπτυξης (περιβαλλοντικής
επιβάρυνσης, συγκέντρωσης πλούτου) στο μερικό της διαχείρισης της τρέχουσας
καθημερινότητας. Απέδειξε πως ο Δήμος Κω ακολουθεί πολιτική πελατειακών λογικών
και δουλικότητας στις μεγάλες επιχειρήσεις και δεν ακολουθεί πολιτική περιοχικής
τοπικής ανάπτυξης. Άγεται και φέρεται και σήμερα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Δυστυχώς η κατάσταση στο νησί μας και
στον Δήμο μας είναι χειρότερη από το 2002. Η Σ.Ε. δεν
υπάρχει. Η απουσία της είναι αισθητή. Τα τοπικά θέματα που υπηρέτησε έχουν
οξυνθεί.
Η ζωή θα γεννήσει μια
πιο ώριμη πρόταση. Απλά χρειάζεται χρόνος.
Νικος Μυλωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου