ΛΕΓΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 2.3.24

Από τις πρώτες γραμμές της εμπλοκής μου στην υπόθεση των ανεμογεννητριών  έλεγα ότι το   κίνημα δεν μπορεί να πέσει στην παγίδα του Λεγκαλισμού : Δηλαδή στην θεώρηση ότι μπορεί να διεκδικήσει τα αιτήματά του με την  αποκλειστική επίκληση νόμων ή διοικητικών διατάξεων. Ότι δεν αρκούσαν οι δικηγόροι, το  ψύρισμα των διατάξεων αυτού ή του άλλου τύπου, η έκθεση  θέσεων  υψηλά ιστάμενων προσώπων στο χώρο της νομικής επιστήμης. Αυτό που προείχε ήταν η  διεκδίκηση αλλαγών στη κοινωνική συνείδηση και  η εμπέδωση ενός κινήματος διαμαρτυρίας .

Σε αντίθεση όμως με αυτά το αντιαιολικό κίνημα     εξαρτήθηκε  πλήρως από νομομαθείς και δικηγόρους και  κατανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος από  την ζωτική του ενέργεια στο να κάνει ωραία δικόγραφα. Αφήνοντας αναπάντητα  στη κοινωνική συνείδηση διάφορα αντεπιχειρήματα που πρόβαλαν οι ιδιοτελείς οπαδοί των ανεμογεννητριών, χωρίς καν να ασκήσει πάνω σε αυτά τον στοιχειώδη έλεγχο. Χωρίς να αναδείξει τους εναλλακτικούς δρόμους που έπρεπε να πάρει η κοινωνία, χωρίς επιστροφή  στον άνθρακα. Χωρίς να δείξει  την δυνατότητα που υπήρχε σε συνθήκες παρεμφερείς με αυτές του ελληνικού χώρου : Πχ στην επαρχία Απουλίας  της Ιταλίας, όπου η γειτονική χώρα ανέπτυσσε  την εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού πάνω στο έδαφος μιας πεδιάδας.…

Και τώρα, τι γίνεται;  Ενώ εκκρεμεί  μια εγκεκριμένη  επένδυση της κοινοπραξίας Motor Oil με την Πορτογαλική EDPR για αιολικό πάρκο  500 MW στη Εύβοια,  κάποιος συναγωνιστής   μας συνιστά να προσφύγουμε στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια αφού κάνουμε αγωγή κακοδικίας  για το ΣτΕ. Μας συνιστά  δηλαδή έναν λεγκαλισμό ανωτέρου επιπέδου, που πραγματικά φαίνεται σαν η μόνη  διέξοδος. Πάντως  εμείς ας   απευθυνθούμε  παντού για την ελληνική ύπαιθρο και  ας καταγγείλουμε τους  σοφολογιότατους που  την  καταστρέφουν ασυστόλως, γεμίζοντάς την από  δρόμους και  θρειματίζοντάς την «σε μια στοίβα  από σπασμένες εικόνες», κατά πως  έλεγε ο ποιητής Έλιοτ :  Μια  ύπαιθρο  της οποίας η  τουριστική ανάπτυξη όλες τις εποχές  και η διαφύλαξη κάποιου μίνιμουμ πληθυσμού εξαρτάται από την ποιότητά της.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε, είναι η συμμετοχή μας σε μια προτεινόμενη στον τόπο του εγκλήματος,   Πανελλήνια  ορειβατική συνάντηση. Να αφήσουμε  κατά μέρος τους ιδιοτελείς,  όσους  εκβάλλουν   κροκοδείλια δάκρυα, τους «οικολόγους» του  γραφείου που «χτίζουν» την προστασία της βιοποικιλότητας πάνω στα κουρέλια της φύσης. Και να προχωρήσουμε…