Με όχημα την ποίηση

 

Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός

 

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

       (1910-1985)

 

 

 

Ύμνος δοξαστικός για τις

γυναίκες π’αγαπούμε

 

είν’ οι γυναίκες π’αγαπούμε δάση

το κάθε δέντρο τους είν’ κι’ένα μήνυμα του πάθους

σαν μεσ’ σ’ αυτά τα δάση

μας πλανέψουνε

τα βήματά μας

και χαθούμε

τότες είν’

ακριβώς

που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας

και ζούμε

κι’όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες

ή και μας φέρνει

ο άνεμος

τις μουσικές και τους θορύβους

της γιορτής

ή τις φλογέρες του κινδύνου

τίποτε – φυσικά – δεν μπορεί πια να μας φοβίση

ως οι πυκνές οι φυλλωσιές

ασφαλώς μας προστατεύουν

μια που οι γυναίκες π’αγαπούμε είναι σα δάση.

 

είν’ οι γυναίκες π’αγαπούμε σαν λιμάνια

(μόνος σκοπός

προορισμός

των ωραίων καραβιών μας)

τα μάτια τους

είν’ οι κυματοθραύστες

οι ώμοι τους είν’ ο σηματοφόρος

της χαράς

οι μηροί τους

σειρά αμφορείς στις προκυμαίες

τα πόδια τους

οι στοργικοί

μας

φάροι

– Οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α–

είναι τα κύματά τους

οι υπέροχες θωπείες

οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν

μόνε

μας

δείχνουνε το δρόμο

– φιλικές –

προς τα λιμάνια: τις γυναίκες π’αγαπούμε

 

έχουνε οι γυναίκες π’αγαπούμε θεία την ουσία

κι’ όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας

τις κρατούμε

με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι

στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι

τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίση

με τα λευκά τους χέρια

αυτές

γύρω μας γαντζώνουν

κι’ έρχονται όλοι οι λαοί

τα έθνη

και μας προσκυνούνε

φωνάζουν

αθάνατο

στους αιώνες

τ’ όνομά μας

γιατί οι γυναίκες π’αγαπούμε

την μεταδίνουν

και σ’ εμάς

αυτή

τη θεία τους

ουσία