Η «Μαγεία στο σεληνόφως»
(«Magic in the Moonlight») του Γούντυ Άλλεν
λέει πολλά για τη μεταφυσική – ως διάρρηξη των περιορισμών που εισάγει ο
χρόνος, ο θάνατος, η αλλότρια ζωή. Μια γυναίκα - μέντιουμ που υποθετικά εισέρχεται
στον μέλλοντα ή παρελθόντα χρόνο, που επικοινωνεί με νεκρούς
και με τη βαθύτερη ύπαρξη «άλλων ανθρώπων»
, είναι κάτι θαυμαστό, τόσο ώστε να συμπλέει με την επιθυμία των πολλών. Από την άλλη πλευρά ένας άνδρας απολύτως πραγματιστής αν και επαγγελματίας παραγωγός «μαγικών κόλπων», μπορεί
να εκπροσωπεί τη στυγνή νομοτέλεια της ύπαρξης, το dura lex sed lex – «σκληρός ο νόμος αλλά νόμος» -
όμως μεταξύ αυτών των δυο, μεταξύ της σικέ υπέρβασης της πραγματικότητας και του πραγματισμού, υπάρχει ως ενδιάμεσο η
μαγεία της ερωτικής έλξης…Και τελικά η αποκάλυψη της μιας και η γελοιοποίηση
του άλλου δεν αποτρέπει το
τυπικό « ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αυτό το καλοκαίρι
του Σωτηρίου έτους 2014….
Μήπως όμως η
ταινία δεν είναι τόσο «περίπλοκη» αλλά πολύ περιπλοκότερη ;
Γιατί η παγίδα που
στήνεται στον πρωταγωνιστή από ένα συνεργάτη και «φίλο», με στόχο τη γελοιοποίησή
του , εκφράζει ένα ενδόμυχο και αβυσσαλέο φθόνο του ενός προς τον άλλο… Ο
μετρίως επιτυχημένος στήνει παγίδα εις βάρος του άκρως επιτυχημένου, θυμίζοντας
τον συνθέτη Σαλιέρι στην ταινία «Βόλφανγκ
Αμαντέους Μότσαρτ» : Ο οποίος Σαλιέρι , μη μπορώντας να συμβιώσει με την εμπνευσμένη μορφή του Μότσαρτ, μη μπορώντας
να ανεχθεί τον δευτεροκλασάτο χαρακτήρα της δικής του ύπαρξής , οργανώνει την αργή δολοφονία του μεγάλου συνθέτη.
Ιδού η άλλη διάσταση
της «μαγείας του σεληνόφωτος» : Σε
αντιπαράθεση με τη μαγεία του έρωτα (που θεραπεύει την καψούρα της εξαπάτησης
και του πεσιμιστικού πραγματισμού), έρχεται ο φθόνος. Και η διαλεκτική σύγκρουση
μαγείας και φθόνου ξεπερνιέται με τη
συγγνώμη……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου