Οταν το σινεμά ερωτεύτηκε την αρχιτεκτονική

Του Δημήτρη Ρηγόπουλου*

Ισως ακούγεται πολύ λακωνικός ο τίτλος «Σινεμά και Αρχιτεκτονική», αλλά οι άνθρωποι του περιοδικού «Σινεμά» κυριολεκτούν. Το αφιέρωμα που ετοιμάζουν για το 20ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, γνωστό ως «Νύχτες Πρεμιέρας» (17 - 28 Σεπτεμβρίου), εστιάζει στη βαθιά και σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη (στην Ελλάδα, τουλάχιστον) σχέση ανάμεσα στο σινεμά και την αρχιτεκτονική.

Τρεις ταινίες μεγάλου και οκτώ μικρού μήκους επιστρατεύονται για να φέρουν σε ένα ευρύτερο κοινό παραγωγές που μιλούν απευθείας για αρχιτεκτονική. Επίσης σημειώστε μια ανοικτή συζήτηση περί «ειδικών κτιρίων». Την επιμέλεια του αφιερώματος έχει η καθηγήτρια Αννα Σκιαδά, που μας υπενθυμίζει κάτι που είχε πει ένας διάσημος αρχιτέκτονας, ο Ζαν Ντουβέλ: «Η αρχιτεκτονική υφίσταται, όπως και ο κινηματογράφος, μέσα από τη διάσταση του χρόνου και της κίνησης».

Τι θα δούμε στην ενότητα της Αρχιτεκτονικής στις φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας»: στο πρώτο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους του αείμνηστου Σίντνεϊ Πόλακ ξετυλίγεται ένα κομμάτι της φιλίας του με τον αρχιτέκτονα - σταρ Φρανκ Γκέρι. Με φόντο την αγάπη του Γκέρι για τα σκίτσα, αλλά και μεγαλειώδεις δημιουργίες του πρώτου, γινόμαστε μάρτυρες στιγμών έμπνευσης και δημιουργίας.

Το ντοκιμαντέρ «Cathedrals of Culture» (Καθεδρικοί του Πολιτισμού) μας ξεναγεί σε έξι διαφορετικά κτίρια μέσα από μια συναρπαστική τρισδιάστατη εμπειρία: η Φιλαρμονική του Βερολίνου, η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ρωσίας, η φυλακή Χάλντεν, το Ινστιτούτο Σαλκ, η Οπερα του Οσλο και το Πομπιντού κινηματογραφούνται από έξι σπουδαίους σκηνοθέτες (ανάμεσά τους και ο Βιμ Βέντερς).

Η θεματική της σειράς ντοκιμαντέρ «Architectures» δεν είναι πολύ διαφορετική: τοποθετεί τον θεατή, κάθε φορά, μπροστά σε ένα κτίριο και τον προκαλεί να παρατηρήσει τη μορφή του, τις όψεις, την υφή των τοίχων, τη διαφάνεια της πρόσοψης, το εσωτερικό του και το παιχνίδισμα του φωτός και της σκιάς στο ευρύτερο περιβάλλον όπου εντάσσεται. Η επιλεγμένη θεματική στρέφεται γύρω από εμβληματικά κτίρια πολιτιστικών λειτουργιών, σύμβολα κύρους και ανάπτυξης, αναδυόμενους μητροπολιτικούς μαγνήτες.

Οσο για την ταινία «My Architect», είχε προβληθεί πριν από λίγους χειμώνες σε κανονική διανομή, αλλά τώρα της δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία: πρόκειται για ένα φορτισμένο συναισθηματικά οδοιπορικό του Ναθάνιελ Καν, γιου του διάσημου αρχιτέκτονα Λούις Καν (1901 -1974). Ο Καν έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του την σύζυγό του και μία κόρη. Κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξη του γιου του και η ταινία αφηγείται ένα (όχι εύκολο) ταξίδι συμφιλίωσης και κάθαρσης με φόντο εμβληματικές κατασκευές ενός μεγάλου μοντερνιστή.

ΠΗΓΗ :  kathimerini.gr