Μια χρονιά αγώνα για το Πάρκο Αγρινίου

 ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Β. ΓΕΡΟΝΙΚΟΥ 

Τις ημέρες που διανύουμε ολοκληρώνεται ένα έτος από την έναρξη της καταστροφικής «ανάπλασης» του Πάρκου Αγρινίου.  Ήταν τέλη του Αυγούστου του 2013 όταν εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των πολιτών που ήταν αυτόπτες μάρτυρες, οι μπουλντόζες της «ανάπλασης» του πάρκου. Ογκώδη και εχθρικά μηχανήματα για την οικολογική ισορροπία ενός πάρκου, με τη συνδρομή συνεργείων εργολάβων, δημοτικών υπαλλήλων και αστυνομικών δυνάμεων, ανέλαβαν να καταστρέψουν το τελευταίο στολίδι και πνεύμονα της πόλης του Αγρινίου. 

Με την αριθμ. 42/2012 απόφαση το προηγούμενο δημοτικό συμβούλιο (με συμβούλους προερχόμενους από ΠΑΣΟΚ -ΔΗΜΑΡ, ΝΔ και ΚΚΕ) είχε εγκρίνει ομόφωνα την υλοποίηση του έργου. Η απελθούσα πλέον δημοτική αρχή χρησιμοποιώντας ως επικοινωνιακό εργαλείο την ομόφωνη απόφαση, προχωρούσε σε μία σχιζοφρενική επιθετική ενέργεια καταστροφής, βασιζόμενη σε μια μελέτη επιστημονικά αστήρικτη, αφού προερχόταν από ορισμένους απαίδευτους υπαλλήλους των υπηρεσιών του Δήμου.

Το τραγικό, ειρωνικό στοιχείο, είναι ότι πολλοί από τους δημοτικούς συμβούλους εκείνης της εποχής όπως προφορικά έχουν δηλώσει, δεν είχαν γνώση των λεπτομερειών του περιεχομένου της προαναφερόμενης «μελέτης». Όλα αυτά στο όνομα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης κι ενάντια στους κανόνες της τέχνης και της τεχνικής διαχείρισης των Πάρκων όπως εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον κόσμο.

  

Το Αγρίνιο, όπου η εφαρμογή των στυγνών μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει ως συνέπεια μια ανθρωπιστική κρίση ορατή δια γυμνού οφθαλμού, στροβιλίζεται έκτοτε στις φρενήρεις εικόνες του ευρωπαϊκού συγχρηματοδοτούμενου έργου της «ανάπλασης» του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου. Ο δήμος, όπως προέκυψε μετά την υλοποίηση του προγράμματος Καλλικράτη το 2010, εμφανίζει συνολικό πληθυσμό 102.000 ανθρώπων.

Εκείνην την εποχή, συγκροτήθηκε ανοιχτή συνέλευση από ενεργούς πολίτες, με σκοπό την προστασία και την αναζωογόνηση του πάρκου. Κατά τη διάρκεια όλου αυτού του χρονικού διαστήματος, υπήρξε καθημερινός αγώνας προστασίας της βιοποικιλότητας του πάρκου με επιστημονική ανάδειξη της επικίνδυνης ακαταλληλότητας της μελέτης «ανάπλασης» για το ευαίσθητο οικοσύστημα του πάρκου. Παράλληλα, ο ενδελεχής έλεγχος των σχετικών κατατεθειμένων εγγράφων του έργου, έφερε στην επιφάνεια σημαντικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν γεωτεχνικά και νομικά, τον παράλογο χαρακτήρα της προαναφερόμενης μελέτης.

Τότε, ένας ανηλεής επικοινωνιακός πόλεμος μεθοδεύτηκε ενάντια στους συμμετέχοντες/-ουσες στην ανοιχτή συνέλευση. Εκτοξεύτηκαν ψευδείς χαρακτηρισμοί όπως «πρεζόνια», «περιθωριακοί», «γραφικοί», αλλά και λέξεις όπως, «αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και αριστεριστές με… ενισχύσεις από το Μεσολόγγγι, τη Ναύπακτο και την Πάτρα (!)»,  κ.τ.λ.. Όλα αυτά για να συκοφαντήσουν ένα σύνολο ανθρώπων με ηλικίες από 20 εως 70 ετών! 

Τα μικροαστικά αντανακλαστικά του τέως δημάρχου (ο οποίος παρεμπιπτόντως αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός) και των αυλικών του, φρόντιζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να διασπείρουν τέτοιου τύπου προπαγάνδα, είτε μέσω ορισμένων τοπικών οικονομικά εξαρτημένων μέσων μαζικής επικοινωνίας είτε στόμα με στόμα μέσα στην κοινωνία. Συμπτώματα τοξικοεξάρτησης με τις καρέκλες της εξουσίας.

Η φυτοκομική και αρχιτεκτονική σύνθεση του συγκεκριμένου πάρκου, που ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο για τα περιβαλλοντικά, ιστορικά και καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε τοΠαπαστράτειο να είναι ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς κήπους στη δυτική Ελλάδα, και ως τέτοιος ακόμα και στην κατάσταση που έχει περιέλθει να αποτελεί μνημείο.

Ένα ιστορικό πάρκο που περικλείει αρχαιολογικά ευρήματα και μπορεί να λειτουργεί ως χώρος περισυλλογής και ανάπαυσης, άθλησης, ψυχαγωγίας και περιβαλλοντολογικής παιδείας. Αυτός ο χαρακτηρισμός του μνημείου δεν περιέχει νομική υπόσταση μόνον, η ίδια η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να ορίσει την ιστορικότητα του χώρου.

Όλες οι επικίνδυνες – σχιζοφρενικές παρεμβάσεις στο Πάρκο, που έχουν πραγματοποιηθεί από τον περσινό Αύγουστο με ευθύνη της προηγούμενης δημοτικής αρχής, έχουν αλλοιώσει όχι μόνον την ιστορική μορφή, φυσιογνωμία και βοτανική σύνθεση του αναφερόμενου ενδιαιτήματος, αλλά επίσης, έχουν λειτουργήσει διαλυτικά για την αειφορία μιας τόσο πολυσύνθετης και ζωντανής βιοκοινότητας.

Διατάραξαν βάναυσα τη φυσιολογική λειτουργία και την πλούσια βιοποικιλότητα ενός τόσο ευαίσθητου οικοσυστήματος. Με την παράλογη τσιμέντωση και αποψίλωση του πάρκου επιχειρήθηκε μια «ανάπλαση» που προσδοκούσε οικονομικά οφέλη εις βάρος των ζωών μας κι ενάντια στο δημόσιο συμφέρον.  Με το στεγνό «οικονομοτεχνικό» τρόπο σκέψης τους, ασέλγησαν επί της αξίας που έχει η σαφής ορθολογική διαχείριση αυτής της όασης για τη βιωσιμότητά της πόλης.

Αδιαμφισβήτητα, μετά τις προαναφερόμενες καταστροφές και την αντιεπιστημονική, εγωκεντρική συμπεριφορά του προηγούμενου δημάρχου, φτάσαμε στο σήμερα, στο χρονικό σημείο δηλαδή, που είναι επείγουσα η ανάγκη για φυτοτεχνικά έργα συντήρησης και προστασίας της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του πάρκου, και συγκεκριμένα έργα υποδομής, προκειμένου να διατεθεί και πάλι στην αστική καθημερινότητα ως λειτουργικός, προσβάσιμος χώρος – ένας ζωντανός πνεύμονας της πόλης.

Η βελτίωση των υποδομών του πάρκου θα μπορούσε να γίνει με πολύ ήπια έργα ακρίβειας χειρουργικών επεμβάσεων, μέσω της σύστασης ειδικής υπηρεσίας συντήρησης, φροντίδας και προστασίας του πάρκου με καταρτισμένο επιστημονικό γεωτεχνικό προσωπικό, με παρκοτέχνες και δασοφύλακες που να εργάζονται με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εργασιών αναζωογόνησης του πάρκου, ώστε να είναι εφικτή η βιώσιμη παραγωγή έργου σε βάθος χρόνου.

Με συντήρηση και αναζωογόνηση της υπάρχουσας βλάστησης που για πολλά χρόνια έχει αφεθεί στην τύχη της, με ενσωμάτωση στοιχείων που αφορούν στην τοπική ιστορία, με φύτευση των περιοχών που σε παλαιότερη φάση είχαν αναπλαστεί ανεπιτυχώς, με ανασύσταση δενδρώνα κι αμπελώνα με ντόπιες, σπάνιες παραδοσιακές ποικιλίες, με αποκατάσταση του υπάρχοντος δικτύου ηλεκτροφωτισμού με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Είναι αδήριτη η ανάγκη για πλήρη αποκατάστασή του με διατήρηση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του και καλλιέργεια υπηρεσιών εξωστρεφούς προσανατολισμού, ώστε το Πάρκο να αποτελεί πολιτισμικό τόπο έλξης, περιβαλλοντολογικού τουρισμού για ολόκληρη την ελληνική χερσόνησο, λειτουργώντας ουσιαστικά ως ανοιχτό, λειτουργικό πάρκο ευρωπαϊκών προδιαγραφών μεσογειακής βλάστησης.

Με πληροφόρηση για τη χλωρίδα και την πανίδα που ενδημούν στο πάρκο, με εκπαιδευτικούς περιπάτους και παιχνίδι για παιδιά, με σεμινάρια κηποτεχνίας και βοτανικής, με ξύλινα κιόσκια αναψυχής, με χρήση υλικών φιλικών στο περιβάλλον και τον άνθρωπο, με εργαστήρια φυσικής δόμησης, κ.α.. Σίγουρα χρειάζεται να γίνουν πάρα πολλά για να είναι εφικτό μια μέρα να μπορεί να διατεθεί ως φυσικό στολίδι – το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου – ξανά στην κοινωνία.

Φυσικά χρειάζεται να γίνει αντιληπτό απ’ όλα τα ενεργά κύτταρα της κοινωνίας πως οι αγώνες των λαών για την προστασία της φύσης και του πολιτισμού –ενάντια στην αγοραία εμπορευματοποίηση της γης και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος – δεν αφορούν μόνο στην προστασία των φυτικών ή ζωικών ειδών, για τα οποία ανυπερθέτως πρέπει να μαχόμαστε. Οι αγώνες αυτοί αφορούν, επίσης, στο σταμάτημα της εξαθλίωσης της κοινωνίας και της εκποίησης του δημόσιου πλούτου, ώστε με αυτοοργάνωση και συμμετοχή να διαλύσουμε την κουλτούρα της ανάθεσης που έχει κλέψει τις ζωές μας.

Η ανοιχτή συνέλευση για την προστασία και αναζωογόνηση του πάρκου Αγρινίου, ανεξάρτητη από κάθε φορέα, αυτοδιαχειριζόμενη και αυτόνομη στις λειτουργικές της διαδικασίες, έσπειρε τα πρώτα σποράκια που έχουν ήδη φυτρώσει.

διαδικτυακός σύνδεσμος αρχικής δημοσίευσης:
http://enterioni.blogspot.gr/2014/08/un-ano-de-lucha-para-el-parque-de.html