Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ ΥΜΝΗΤΕΣ ΤΟΥ

 

του Άντη Ροδίτη

ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ κυκλοφορεί ανακοίνωση για την επικείμενη "ημερίδα Σάββα Παύλου" όπου θα μιλήσουν διάφοροι διανοητές για τα ποικίλα πνευματικά ενδιαφέροντα του Σάββα, πλείστοι από τους οποίους δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθούν "ανεπαρκείς" για το έργο που έχουν αναλάβει. Ο Σάββας δεν ήταν καθόλου αμελητέα προσωπικότητα των γραμμάτων και τον τιμώ προσωπικά στον υπέρτατο βαθμό, ειδικά επειδή υπήρξε ο μόνος πνευματικός άνθρωπος που κατέγραψε και ως αυτόπτης μάρτυς κάποια ελάχιστα από την πληθώρα επεισοδίων του μαζικού μας εγκλήματος και μας άφησε κληρονομιά και μαρτυρία εκείνο, που και ο ίδιος αδυνατώντας να ξεφύγει των τρεχόντων κομματικο"πολιτικών" ιδεολογημάτων, δεν μπόρεσε να δει το πλήρες μέγεθος της τραγικότητάς του.

Την ουσιώδη μαρτυρία του Σάββα Παύλου αποτελούν δύο άρθρα του τού 1997, που φέρουν τον τίτλο "Μεραρχία, συγγνώμη", τα οποία αναδημοσιεύω με κάθε ευκαιρία.

Η ανεπάρκεια των υμνητών του έργου του Σάββα οφείλεται ακριβώς στο ότι κανείς τους δεν είδε ό,τι ούτε ο Σάββας μπόρεσε να δει: ότι τα συγκεκριμένα άρθρα του αποτελούν τις αποδείξεις απουσίας του παραμικρού δικαιώματός μας στο "δίκαιό μας" που επικαλούμαστε ως το κεντρικό αίτημα του πολιτικού μας "αγώνα". Το δικαίωμά μας στο δίκαιο μόνο τότε μπορούμε να το διεκδικήσουμε ξανά όταν παραδεχτούμε την ενοχή μας στο ασυγχώρητο έγκλημα που μαζικά διαπράξαμε τόσο με έργα όσο και με λόγια κι όχι λιγότερο με τη σιωπή μας. Και τα έργα και τα λόγια και η σιωπή ένα αίτιο είχαν: το ατομικό συμφέρον.

Την 1η Μαρτίου 1964 ο αρχηγός μας έγραφε στον αρχηγό του μόνου αληθινού αδελφού μας, της μόνης ανιδιοτελούς δύναμης που υπήρχε (και υπάρχει) για να υπερασπιστεί και να διασφαλίσει την ελευθερία μας: "Σκοπός μας, κύριε Πρόεδρε είναι η κατάλυσις των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου... Ουδ' επί στιγμήν επίστευσα ότι αι Συμφωνίαι θα απετέλουν μόνιμο καθεστώς... ήλθεν ο καιρός δια να επιχειρήσωμεν την απαλλαγήν μας εκ των επιβληθεισών Συμφωνιών".

Προς τούτο, προς την απελευθέρωσή μας άρχισε η κάθοδος στην Κύπρο του Ελληνικού Απελευθερωτικού μας Στρατού, της Μεραρχίας. Την οποίαν εμείς αρχίσαμε να διαβάλλουμε, να συκοφαντούμε, να διασύρουμε αλλά και να ξυλοκοπούμε τους στρατιώτες της με σκοπό "να φύγουν... να φύγουν... να φύγουν". Κι ο απελευερωτικός μας στρατός υπέμενε και σιωπούσε. Μέχρι που "ήλθεν ο καιρός" και η παρίδα αποφάσισε την πραγματοποίηση της απελευθέρωσής μας αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη. Εμείς, όμως, συνεπείς με τους ξυλοδαρμούς και τις συκοφαντίες σε βάρος των αδελφών μας, που ήσαν έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους για μας και με μάς για την ελευθερία μας είπαμε... "όχι"! Όχι, διότι... ξέρετε... πολύ πιθανόν να έχουμε... οικονομικά προβλήματα με την απελευθέρωση, με την ένωση μαζί σας, εσάς τους πτωχούς!

Ίσως να μην υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από αυτό που ΕΜΕΙΣ διαπράξαμε, να έχουμε απαρνηθεί τους ήρωες του αληθινού μας αγώνα, να ξυλοκοπούμε τους ελευθερωτές μας, να βρίσκεται μόνο ένας (ένας) να καταγράφει το γεγονός κι αυτός ο ένας, μπλεγμένος μέσα στην κυριαρχία των κομματικών ιδεολογημάτων να μη συλλαμβάνει το μέγεθος του εγκλήματος και της ενοχής, να μη λέει ξανά τίποτε και χρόνια μετά να γράφει πως "ούτε η κυβέρνηση Μακαρίου δεν άσκησε συνεπή κριτική απέναντι στη χούντα έτσι που να καταλάβουν (τα λαϊκά στρώματα) πως το αίτημα της ένωσης δεν μπορούσε να υπηρετηθεί από τη χούντα"! Και πού ήσουν Σάββα Παύλου όταν το αίτημα μπορούσε να υπηρετηθεί από τη δημοκρατία και ο Μακάριος έλεγε όχι στη δημοκρατική Ελλάδα και όχι στην Ένωση, ώστε να περίμενες μετά από εκείνον να... διαφωτίσει τον λαο περί του πότε ήταν εφικτή η Ένωσις;

Και πού θα είναι οι Ορφανίδηδες και οι Βαγενάδες και οι Παπαπολυβίου και οι Αιμιλιανίδηδες και οι λοιποί ανεπαρκείς εγκωμιαστές σου όταν θα ομιλούν για τον πλούτο της πνευματικής προσφοράς σου αγνοώντας την ουσιώδη ανεπάρκειά σου, την ανεπάρκεια ενός λαού που αγνοεί πότε, πού και πώς έχασε το δικαίωμα στο δίκαιό του;

nos και 55 ακόμη