Νώντας Τσίγκας: Ὁ Μῆ­τσος

 

planodion Νοε. 29 (Lacrymosa) ΟΝ ΑΚΟΥΩ ἀπὸ τὸν φω­τα­γω­γό. Ἡ φω­νή του ἀ­νε­βαί­νει ὡς μα­θη­τευ­ό­με­νου ψαλ­μω­δοῦ ἔν­ρι­νη καὶ βα­θιά, ἑ­σπε­ρι­νὴ συ­νή­θως, σὰν ἀ­πὸ χω­νὶ πε­ρα­σμέ­νη, κά­πως ἠ­λε­κτρο­νι­κή. Μα­ζί της ἀ­να­δύ­ε­ται σχε­δὸν πάν­το­τε μυ­ρω­διὰ ἀ­πὸ πρό­χει­ρο φαῒ ἴ­σως τη­γα­νη­τὲς πα­τά­τες καὶ αὐ­γὰ μά­τια. Προ­σπα­θεῖ νὰ ἀγ­γί­ξει κά­ποι­ον λυγ­μι­κὸ λα­ϊ­κὸ τρα­γου­δι­στὴ στὶς κο­ρῶ­νες. Ἕ­νας μο­να­χι­κὸς ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ὁ Μῆ­τσος ποὺ μέ­νει ἐ­κεῖ κά­τω. Πό­σο κά­τω; «Στὸ μεῖ­ον δύ­ο». Ποὺ ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς δὲν πιά­νει οὔ­τε τὴ βά­ση στὰ κοι­νω­νι­κά. Δη­λο­νό­τι στὸν μεῖ­ον δύ­ο ὄ­ρο­φο ἔ­χου­με —ἕ­ξι του­λά­χι­στο— μέ­τρα κά­τω ἀ­πὸ τὴ ἐ­πι­φά­νεια τῆς γῆς. Πιὸ κά­τω κι ἀ­πὸ τοὺς πε­θα­μέ­νους τὸν θά­να­το τῶν ἀν­θρώ­πων. Ὡ­στό­σο στὰ θε­τι­κά τῆς ὑ­πο­θέ­σε­ως θὰ πρέ­πει νὰ λο­γί­ζε­ται ἐ­κεῖ­νο τὸ πα­ρά­θυ­ρο ποὺ κοι­τά­ζει στὸ ρέ­μα, στὸ χῶ­ρο δη­λα­δὴ ἀ­πο­βο­λῆς ἀ­νε­πι­θύ­μη­των ὑ­γρῶν λυ­μά­των καὶ σα­βού­ρας πά­σης φύ­σε­ως ἀ­πὸ τοὺς σκυ­θρω­ποὺς χω­ριά­τες ποὺ κα­τοι­κοῦν αὐ­τὴ τὴν πό­λη.         Ἡ γυ­ναί­κα πο­τὲ δὲν πρέ­πει νὰ ὑ­πῆρ­ξε στὴ ζω­ή του. Συγ­γε­νεῖς καὶ φί­λοι μά­κρυ­ναν πιά. Δου­λεύ­ει ἀ­πὸ τὰ χα­ρά­μα­τα μέ­χρι ἀρ­γὰ τὸ ἀ­πό­γευ­μα στὴ βι­ο­τε­χνί­α κι ἔρ­χε­ται νὰ ζα­ρώ­σει στὸ ὑ­πό­γει­ό του. Βγαί­νει σπα­νί­ως ἀ­πὸ δῶ σὰν ἀ­ρά­χνη ἢ σα­ραν­τα­πο­δα­ρού­σα, μπο­ρεῖ καὶ σὰν πον­τι­κὸς ἢ ἀ­πο­τρό­παι­α κα­τσα­ρί­δα. Ἕ­να ἐ­νο­χλη­τι­κὸ ἀ­πό­βλη­το τῆς λαμ­πρῆς καὶ ἀ­ει­φό­ρου κοι­νω­νί­ας ποὺ ἐ­ξα­φα­νί­ζε­ται ἐ­δῶ κά­τω. Ἐ­δῶ ὁ Μῆ­τσος κρα­τᾶ μα­ζί του θαμ­μέ­νες μιᾶς ζω­ῆς τὶς μα­ται­ώ­σεις καὶ τὰ δι­α­κυ­βεύ­μα­τα – ὅ­σα ἀ­π’ αὐ­τὰ δη­λα­δὴ πράγ­μα­τι ὑ­πῆρ­ξαν.         Τὰ φυ­λά­γει σὰν πα­λι­ὲς φω­το­γρα­φί­ες, δρο­σε­ρὲς καὶ στη­μέ­νες στιγ­μὲς τοῦ πα­ρελ­θόν­τος. Μνῆ­μες τσι­τω­μέ­νες σὰν ρό­γες παρ­θε­νι­κὲς μπρο­στὰ στὴν ἡ­δο­νή. Κι ὅ­ταν βρί­σκε­ται τὴν κου­ζί­να ἢ τὸ μπά­νιο δὲν πα­ρα­λεί­πει νὰ τρα­γου­δή­σει σί­γου­ρος πὼς ὅ­λοι ἀ­κοῦ­νε ἀ­πὸ τὸ φω­τα­γω­γὸ ν’ ἀ­νε­βαί­νει τὸ ἀ­πέ­ραν­το πα­ρά­πο­νο μο­νά­χο του χω­ρὶς τὶς αἰ­τί­ες ποὺ τὸ ἔ­συ­ραν μέ­χρι σ’ αὐ­τὲς τὶς ὄ­χθες τῶν λυγ­μῶν.         Στὸ κά­λε­σμα τοῦ Ἐ­πι­τα­φί­ου ποὺ περ­νοῦ­σε πῶς νὰ μὴ βγεῖ; Μὲ τό­σα θαμ­μέ­να καὶ ἄ­δο­ξα πα­ρα­τη­μέ­να ἐν­τός του, σα­θρὰ καὶ ξε­φτι­σμέ­να κει­μή­λια μιᾶς ζω­ῆς ὁ­λό­κλη­ρης, ἀ­νά­με­σα στ’ ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κα νε­κρο­λού­λου­δα…         Στά­θη­κε ἀ­νύ­πο­πτος δί­πλα στὸν Νί­κο Κα­ροῦ­ζο καὶ κά­ποι­ον ἄλ­λον στὸ πε­ζο­δρό­μιο ἐ­κεῖ­νο. Πη­γή: Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἐ­πο­χια­κὸς Δι­α­νο­μέ­ας (ἐκδ. «Πα­νο­πτι­κόν», Θεσ­σα­λο­νί­κη, 2013). Νών­τας Τσίγ­κας (Ἀ­θή­να (1959). Ἔ­ζη­σε μέ­χρι τὴν ἐ­φη­βεί­α του στὸ Βο­γα­τσι­κὸ Κα­στο­ριᾶς. Σπού­δα­σε Ἰ­α­τρι­κὴ καὶ εἰ­δι­κεύ­τη­κε στὴ Νευ­ρο­λο­γί­α. Ζεῖ καὶ ἐρ­γά­ζε­ται στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη. Εἶ­ναι ἐ­πι­με­λη­τὴς τῶν ἀ­δη­μο­σί­ευ­των ἡ­με­ρο­λο­γί­ων τοῦ Ἴ­ω­νος Δρα­γού­μη. Τὸ 2021 ἐκ­δό­θη­καν σὲ δι­κή του Εἰ­σα­γω­γὴ-ἐ­πι­μέ­λεια-σχό­λια-ἐ­πί­με­τρο Ἴ­ω­νος Δρα­γού­μη, Τὰ «κρυμ­μέ­να» ἡ­με­ρο­λό­για, Ὀ­κτώ­βριος 1912-Αὔ­γου­στος 1913 (Πα­τά­κης). Βι­βλί­α του ποὺ ἔ­χουν ἐκ­δο­θεῖ: Οὑ ἀ­πά­ν’ κι οὑ κά­τ’ οὑ κό­σμου­ς (2009)· Μαῦ­ρο χι­ό­νι, «Δι­­ά­πυ­ροΝ» (2010)· Ἐ­πο­χια­κὸς δι­α­νο­μέ­α­ς (Δι­η­γη­μα­τα, «Πα­νο­πτι­κόν», 2013)· Μα­θή­μα­τα Πα­τρι­δο­γνω­σί­ας Ι – δυ­ό δι­η­γή­μα­τα· Μα­θή­μα­τα Πα­τρι­δο­γνω­σί­ας ΙΙ, Ἡ κοι­μω­μέ­νη (2019). Δι­η­γή­μα­τά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κά. Εἰκόνα: στὸν Ἐπιτάφιο τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου στὴν Ἐλευσίνα. Μεγάλη Παρασκευή, 14 Ἀπριλίου 2023. Φωτό: Γιάννης Πατίλης.