ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ*

 

Του Γιάννη Σχίζα

ΑΥΓΗ 23.12.2022

Έχω υπόψη μου δυο ιστορίες : Η μια είναι από τους  «Αδελφούς Μαρξ στην άγρια δύση», έργο που   είδα σε δεύτερη προβολή και δεν μπορώ  να ξεχάσω τα δάκρυα που  έτρεχαν από τα μάτια των θεατών καθώς  έβγαιναν από τον κινηματογράφο – πλην όμως δάκρυα χαράς και απίθανου κεφιού! Στη ταινία ο ένας εκ των αδελφών παράγγελνε στον άλλο  να τηλεφωνήσει στο σερίφη γιατί διαδραματίζονταν ληστεία, για να πάρει την απάντηση : «Μα το τηλέφωνο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη» !

Η δεύτερη   ιστορία υποτίθεται ότι προέκυψε από τον Γούντυ Άλλεν, ο οποίος   ήθελε την επόμενη ζωή του να τη ζήσει ανάποδα  :

«Ξεκινάς από νεκρός….….Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα…. Μετά γίνεσαι νέος χαίρεσαι  τη ζωή ….Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο….Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις….Μπουσουλάς,  γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι….Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με  κεντρική θέρμανση , μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και-  τελειώνεις σαν  οργασμός ! »…

 

Είναι φανερό ότι η πρώτη ιστορία είναι «μελλοντοδρομική», ενώ η δεύτερη «οπισθοδρομική». Εγώ βίωσα έναν άνθρωπο που ζούσε  στο παρελθόν, που φαντάζονταν   και επιζητούσε τις  στιγμές που  είχε περάσει ο ίδιος .. Ο Μίλαν Κούντερα βλέπει αυτές τις στιγμές μάταιες, σε ένα στοχασμό  επί της νοσταλγίας που γίνεται στο μυθιστόρημα «Άγνοια», αλλά ποιος τον ακούει! Και ο  αδελφός μου ήταν γεμάτος από την αίσθηση  μιας επιστροφής που δεν έγινε ποτέ. 

Οι συζητήσεις του περιστρέφονταν γύρω από παλιούς φίλους στη γενέθλια πόλη μας, θυμόταν όλες τις εκδοχές ανθρώπων, τα παλιά γήπεδα του ποδοσφαίρου,   κάποιον  γνωστό που συνάντησε στην Ομόνοια να ζητιανεύει. Θυμόταν ένα παλιό μαγέρικο στη κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης,  

τους πρόσκοπους  σε άλλο σημείο της πλατείας, κάποιες  ιστορίες  από τη γερμανική κατοχή . Νοσταλγούσε  τη παλιά κατάσταση πραγμάτων σε μια Ηλιούπολη αραιοκατοικημένη, όπου τα πρόβατα περιφέρονταν στους δρόμους και όπου η βασιλική ύλη αλόγων έκανε προπόνηση.

Συμπεριφερόταν σαν τον Αλαίν Ντελόν  - που κατά δήλωσή του   απεχθάνονταν   και σιχαίνονταν το σήμερα… ...

Κατά τα άλλα έτρεχε με το αυτοκίνητό του  σαν ραλίστας :  Ίσως για να διασχίσει όσο γίνεται   γρηγορότερα  ένα παρόν που δεν του προκαλούσε καμιά εντύπωση.

*Μνήμη Κωνσταντίνου Σχίζα, 1936-2021