Ἡ ἐπέλαση τοῦ παραλόγου

 

 

                                                                    Ἀπὸ βλακεία

                                                              Ἑλλάς· πῦρ! Ἑλλήνων· πῦρ! Χριστιανῶν· πῦρ!

                                                              Τρεῖς λέξεις νεκρές. Γιατί τὶς σκοτώσατε;

                                                                                                         Γ. Σεφέρης (1968)

 

                                                 Τοῦ κ. Κων. Ἰ. Δάλκου, Φιλολόγου,

ἐπιτ.  Δ/ντοῦ τοῦ 3^ου Λυκ. Αἰγάλεω

 

   Φίλε ἀναγνώστη, χωρὶς νὰ ἔχῃς λάβει ἀπὸ τὸ 112 στὸ κινητό σου τηλέφωνο κάποιο μήνυμα ἐκτάκτου ἀνάγκης ἢ εἰδοποίηση συναγερμοῦ, πιστεύω πὼς θὰ ἔχῃς θορυβηθῆ ἀπὸ τὴν πλημμυρίδα τοῦ κακοῦ ποὺ ἐσχάτως κατακλύζει τὸν τόπο μας. Διότι, ἂνἀπὸ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ δὲν εἶναι ἄμεσος ὁ κίνδυνος νὰ μᾶς πνίξουν ἀνοίγοντας οἱ καταρράχτες τοῦ οὐρανοῦ, εἶναι πλέον ἢ βέβαιον ὅτι ἀπὸ πολλοῦ χαίνουν ὀρθάνοιχτες οἱ πύλες τῆς κολάσεως.Διότι καὶ μόνον ἀνοίγοντας τὰ βράδυα, ὅπως ἕνα παράθυρο, τὴν μικρή μας ὀθόνη νοιώθουμε νὰ πλημμυρίζῃ τὸ σπίτι μας ἡ ἀφόρητη μπόχα κάποιων κοινωνικῶν ὑπονόμων ποὺ ἔχουν ὑπερχειλίσει καὶ τὰ  τὰ λύματά τους κατακλύζουν πλέον τὶς γειτονιὲς καὶ τοὺς δρόμους.Σχεδὸν ἔχουν περάσει «στὰ ψιλὰ» οἱ συνήθεις κλοπές, οἱ ληστεῖες καὶ οἱ γιὰ ψύλλου πήδημα συχνὲς ἐξάψειςτῶν πυρομανῶν κουκουλοφόρων, ἀκόμη καὶ οἱ συμμορίες τῶν ἀνηλίκων μαχαιροβγαλτῶν ποὺ τρομοκρατοῦν ὄχι μόνον τὰ παιδιά  στὶς πάλαι ποτὲς ἀσφαλεῖς γειτονιές μας. Διότι πέραν αὐτῶνἡ κοινὴ γνώμη φρικιᾷ βλέποντας νὰ περισσεύουν σήμερα δίπλα μας ἐγκλήματα φρικτά, ὅπως συζυγοκτονίες, παιδοκτονίες, ἀδελφοκτονίες, πατροκτονίες, μητροκτονίες καὶ κακουργήματα σεξουαλικῆς ἀποχαλινώσεως, ὅπως βιασμοί, γυναικῶν, ἀνδρῶν καὶ παιδιῶν, ἀλλὰ καὶβδελυρὲς ἀκόμη αἱμομιξίες, τὸ «αἴσχιστον τῶν αἰσχρῶν» κατὰ τὸν Πλάτωνα!

Ναυτία καὶ φρίκη προκαλοῦν οἱ καταγγελίες γιὰ ἔκφυλους κρονόληρους «παπποῦδες» ποὺ ἀσελγοῦνστὰ ἐγγόνια τους καὶ διεστραμμένους «γονεῖς» ποὺ βιάζουν καὶ ἐκδίδουν τὰ παιδιά τους!!Κι ἀκόμη βαθιὰ πληγώνουν τὴν ψυχή μας ὅσαδυστυχῶς φρικτὰ ἐπίσης ἀποκαλύπτονται καὶ συνήθως μὲ χαιρεκακία καὶ κακεντρέχεια μεγεθύνονται γιὰ τὴν ἀπρόσμενη ἔκπτωση τῆς χρηστότητας τῶν ἠθῶν στὴν πιστευόμενη ὡς ὑψηλὰ ἱστάμενη πηγή τους, στὸν χῶρο τοῦ ἱεροῦ.

   Νομίζω πὼς ὅλην αὐτὴ τὴν ἐπέλαση τοῦ παραλόγου ποὺ ἔχει εἰσβάλει στὴν ζωή μας πλημμελῶς μόνονμποροῦννὰ εἰκονίσουν κάποιοι στίχοι τοῦ πάντοτε ἐπίκαιρου Γ. Σουρῆ:

Ἡ φύση ξελογιάστηκε,

τῆς ἔστριψαν οἱ βίδες,

μπῆκαν στοὺς τόπους τὰ θεριὰ

καὶ βγῆκαν ἔξω στὴ στεριὰ

οἱ γόπες κι οἱ μαρίδες!

Οἱ στίχοι αὐτοί, δημοσιευμένοι πρὸ 120 περίπου ἐτῶν, γιὰ νὰ σχολιάσουν κάποια κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ παράδοξα τῆς ἐποχῆς, παραφράζουν τὴν ἔκπληξη τοῦ Ἀρχιλόχου, ὅταν τὸ 648 π.Χ. συνέβη μιὰ ὁλικὴ ἔκλειψη τοῦ ἡλίου. Τότε ὁ «Ζεὺς

                                         ἐκ μεσημβρίης ἔθηκε νυκτ’ ἀποκρύψας φάος

ἡλίου λάμποντος...»

Διότι ὅλος αὐτὸς ὁ ἐν πολλοῖς ἀθρόος, ὅπως τοὐλάχιστον φαίνεται,ἐκφυλισμός, ἂν ὄχι ἡ κατάρρευση, τῶν βασικῶν παραδοσιακῶν κοινωνικῶν ἀξιῶν, μόνον μὲ μιὰ ἔκλειψη φωτὸς θὰ μποροῦσε νὰ εἰκονισθῇ ἐπαρκῶς.

Ὅσοι βέβαια ἔχουν ἀκόμη τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀνατρέχουν στὰ «παλιὰ χαρτιά» γνωρίζουν ἀσφαλῶς ὅτι ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους πολλοὶ διετύπωναν ἐπιφυλάξεις γιὰ κάποιους κοινωνικῆς φύσεως νεωτερισμούς, τοὺς ὁποίους ἀπέδιδαν στὸν δυτικὸ προσανατολισμὸ τῆς ἑκάστοτε πολιτικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἡγεσίας.Εἶναι, νομίζω, χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ 1958 ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, ὅταν ἐρωτήθηκε «ἀπὸ τί κυρίως πάσχουμε, ποιά εἶναι ἡ πρώτη μάστιγα τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς», ἀποκρίθηκε: «Ἀπὸ μιὰ μόνιμη, πλήρη καὶ κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξὺ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας καὶ τοῦ ἤθους ποὺ χαρακτηρίζει τὸν βαθύτερο ψυχικὸ πολιτισμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στὸ σύνολό του».

    Πολὺ φοβοῦμαιὅμως, φίλε ἀναγνώστη, ὅτι,στὸ μέγεθος καὶ τὴν ἔνταση ποὺ ἀποκαλύπτεται σήμερα, αὐτὴ ἡ, κατὰ τὸν ποιητή, «κακοήθης ἀσυμφωνία» πρὸς τοὺς ἀπὸ αἰώνων πολλῶν καθιερωμένους καὶ δοκιμασμένους κανόνες τῆς ζωῆς μας,θὰ ἦταν ἁπλοϊκὸν’ ἀποδοθῇ, τοὐλάχιστον ἀμέσωςκαὶ ἀποκλειστικῶς, σὲ νοοτροπίες, πράξεις καὶ παραλείψεις τῆς πολιτικῆς ἢ πνευματικῆς μας ἡγεσίας, ἂν βέβαια ἡ τελευταία αὐτὴ ἔχει κάποιαν ὑπόσταση.Μοῦ ἔρχονται στὸν νοῦ οἱ ὀξύτατα εἰρωνικοὶ στίχοι τοῦΣαββόπουλου ποὺ«ἀπαλλάσσουν» ἐμπαικτικῶς τὴν πολιτική μαςἡγεσία ἀπὸ τὴν εὐθύνη τῆς ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου καὶ λαοῦ ἀρνητικῆς παρουσίας της:

Τί νὰ φταίει ἡ Βουλή,

                                                  τί νὰ φταῖν οἱ ἐκπρόσωποι,

                                                  ἔρημοι κι ἀπρόσωποι;

Ἂν πονάει ἡ κεφαλή,

                                                  φταίει ἡ ἀπρόσωπη

                                                  ἀγάπη ποὔχει βρεῖ.

 

                                                  Μὰ ἡ δικιά μας ἔχει ὄνομα,

                                                  ἔχει σῶμα καὶ θρησκεία

                                                  καὶ παπποῦ σὲ μέρη αὐτόνομα

                                                  μέσα στὴν Τουρκοκρατία...

Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμηθὰ μποροῦσε νὰ χρεωθῇ στοὺς «ἐκπροσώπους» μαςαὐτὸς ὁ διαχρονικός, ὁ τάχα προοδευτικός, πράγματι δὲ κομπλεξικὸς καὶ ἀνεδαφικὸς ἀλλοιθωρισμός,ὅμως ἡ ἀπό τινοςχρόνου καὶ ἤδηἐκκωφαντικῶς παροῦσα ἐπέλαση τοῦ τρέχοντος κοινωνικοῦ μας παραλογισμοῦ ἔχειὑπερκεράσει τὶς ὁποιεσδήποτε προθέσεις, εὐθύνες,οὐ - τοπίες ἢ ἐμμονές των, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἄγονται καὶ φέρονται, σύρουν καὶ συμπαρασύρονται ἢ ἁπλῶς ἀδρανοῦν, ἀδύναμοι ν’ ἀντιδράσουν, σ’ αὐτὴ τὴν πλημμυρίδα τοῦ νεοπρωτογονισμοῦ ποὺ κατακλύζει τὶς κοινωνίες τοῦ, ἐκ διαφωτιστικῆς παραδόσεωςλογικευόμενου, ὑποτίθεται, «δυτικοῦ ἀνθρώπου». Διότι ἐκεῖνο ποὺ ὀφθαλμοφανῶς χαρακτηρίζει αὐτὲς τὶς διαρκῶς πληθυνόμενες ἀναισχυντίες, εἶναι προφανῶς τὸ ἄλογο, τὸ παράλογο, τὸ ἄτοπο καὶ δυσαρμονικό, ὁ σκοτισμὸς τοῦ μυαλοῦ, ἡ σαφὴς ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ὁμαλὴἀνθρώπινη συμπεριφορά.

   Μολονότι ὅμως τὰ ἀνθρώπινα ἤθη σὲ γενικὲς γραμμὲς πρέπει νὰ ρυθμίζωνται ἀπὸ τὸν κοινὸ νοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ τὰ κρίνῃ βλέπονταςδιαχρονικῶς τὸν καρπό τους,παρὰ ταῦτα σήμερα ἡ καίρια αὐτὴ διαδικασίαἔχει ἀφεθῆ, ὑποτίθεται δημοκρατικῶς,σὲ ὀλιγάριθμους ἀρσενικούς, θηλυκοὺς καὶ οὐδέτερους καλοθελητὲς ἢ ἁπλῶς χασομέρηδεςπού,μέσῳτῶν τηλεοπτικῶν καὶ διαδικτυακῶν δρόμων,χλευάζοντας καὶ προπηλακίζοντας, ἐπιβάλλουν τοὺς προσωπικούς των ἠθικοὺς ἢ αἰσθητικοὺς παραλογισμοὺς ὡς φωνὴ τοῦ λόγου καὶ τοῦ λαοῦ! Παραθέτωτοὺς ἀμέσως ἑπόμενους στίχους ἀπὸ τὸ στιχούργημα τοῦ Σουρῆ, τὸ ὁποῖο φέρει καὶ τὸν σήμερα ἐπίκαιρο τίτλο «Σημεῖα τῶν καιρῶν»:

Βάζουν φτερὰ κι ὑψώνονται

ὣς τ’ ἄστρα κι οἱ γαϊδάροι,

                                                         παίρνουνε τ’ ἄφωνα φωνή,

                                                         γεννοῦν αὐγὰ οἱ πετεινοὶ

                                                         καὶ κελαηδοῦν οἱ γλάροι.

Βεβαίως ὁ Ἡράκλειτος εἶχε παρατηρήσειὅτι «τοῦ λόγου δ’ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν». Δηλαδή, μολονότι ἡ λογικὴ εἶναι κτῆμα κοινό, οἱ περισσότεροι ζοῦν σὰν νὰ ἔχουν μιὰἰδιωτική, δική τους ἀποκλειστικὰ νοημοσύνη!Ἐπειδὴ ὅμως οἱ συμπεριφορὲς αὐτὲς ἔθεταν πάντοτε ἕνα ζήτημα κοινωνικῆς ἁρμονίας, ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, ἂν πιστεύσουμε τὸν Περικλῆ, εἶχε λύσει τὸ πρόβλημα ἐπιτρέποντας τὶς ἰδιαιτερότητες τῆς «καθ’ ἡδονὴν» ἀτομικῆς διαγωγῆς μέχρι τοῦ σημείου ποὺ ἐπέτρεπαν οἱ γραπτοὶ νόμοι, «ἀλλὰ καὶ ὅσοι, ἄγραφοι ὄντες, αἰσχύνην ὁμολογουμένην φέρουσι». Δηλαδὴ τὰ ὅρια τῆς κάθε ἰδιωτικῆς παράνοιας ἔφθαναν μέχρι τοῦ σημείου ποὺ ἐπέτρεπαν ὄχι μόνον οἱ νόμοι τῆς πολιτείας ἀλλὰ καὶ οἱ ἄγραφοι κοινωνικοὶ κανόνες ποὺ καθώριζαν ποιές συμπεριφορὲς ἀποτελοῦσαν,χωρὶς ἀμφισβήτηση,μεγάληντροπή. Αὐτὸς ἐξ ἄλλουὁ θεόσταλτος, κατὰ τὸν Πλατωνικὸν Πρωταγόρα, συνδυασμὸς δικαιοσύνης καὶ ντροπῆς συνιστᾷ τὴν συνεκτικὴ τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν «πολιτικὴν τέχνην». Ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ κατόπιν αὐτοῦ νὰ κρίνῃ καὶ τὸ ἦθος τῆς τρεχούσης δημοκρατίας, ὅπου οἱ πολιτικοί μας,ἐγκλωβιζόμενοι μεταξὺ τῶν ὁρίων τοῦ κομματικοῦκόστους καὶ τῶν ἀπαιτήσεων τῆς ἔξωθεν δικτατορίας τοῦ πολιτικῶς ὀρθοῦ, ἐπιχειροῦν δολίως, ἐρήμην τοῦ λαοῦ,μέσῳ αὐθαιρέτων κανόνων δικαίου νὰ παρακάμψουν τὶςκοινωνικὲς ἀντιδράσεις, ἐνῶ συγχρόνως ἡ παραπολιτικὴ ἐξουσία τῶν media, καταγίνεται, ὅπως ἤδη εἴπαμε,μὲτὴν μέχρι πλήρους ἀναισχυντίας ἐπέκταση τῶν ὁρίων τῆς κοινωνικῆς ἀνοχῆς.

   Βεβαίως ἐδῶ θὰ σημειώσω ὅτι αὐτὴ ἡ δύσκολη ἰσορροπία μεταξὺ ἐλευθερίας καὶ ἐλευθεριότητας, γιὰ τὴν ὁποίαν ἐκαμάρωνε ὁ Περικλῆς, εἶχε ἀρχίσει ἤδη νὰ δέχεται τὰ βέλη τῆς σοφιστικῆς, ἡ ὁποία, ὅπως καὶ σήμερα, χρησιμοποιῶντας ὄχι τὸν Ἡρακλείτειο λόγο, ἀλλὰ τὰ ἐργαλεῖα τῆς ἀδιέξοδης τυπικῆς λογικῆς, ἀμφισβητοῦσε εὐθέως τὸ δοκιμασμένο κῦρος καὶ τὴν ἱερότητα τῶν ἀρχαίων θεσμῶν,τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ κατὰ συνέπειαν τὴν κοινωνικὴ ἠθική, ὡς μιὰ δεσμευτικὴ ἐνοχλητικὴ συνθήκη ποὺ ἔπρεπε νὰ συντριβῇ.Χαρακτηριστικὸς εἶναι ὁ στίχος τοῦ Εὐριπίδη, τὸν ὁποῖον παρῳδεῖ ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Βατράχους»:

                                  Τί δ’ αἰσχρόν, ἢν μὴ τοῖσι χρωμένοις δοκῇ;

Δηλαδὴ τίποτε δὲν εἶναι αἰσχρό, ἂν δὲν τὸ θεωροῦν αἰσχρὸ αὐτοὶ ποὺ τὸ διαπράττουν! Καὶ πάλιν ὁ Ἀριστοφάνης ἐπισημαίνει τὴν διδασκαλία αὐτὴ στὶς «Νεφέλες». Ἐκεῖ θέτει στὸ στόμα τοῦ «Ἄδικου Λόγου» μιὰ συνεπῆ πρὸς αὐτὸν συμβουλή:

                           Χρῶ τῇ φύσει, σκίρτα, γέλα, νόμιζε μηδὲν αἰσχρόν.

Παραθέτω τὴν μετάφραση τοῦ Κ. Βάρναλη: «Χόρταινε τὶς φυσικὲς ὁρμές σου, χόρευε, γέλα. Τὴν ντροπὴ γράφτηνε στὰ παπούτσια σου!

Βέβαια οἱ πολιτικὲς και οἱ κοινωνικὲς συνέπειες τῶν διδασκαλιῶναὐτῶν εἶναι πλέον διδάγματα τῆς Ἱστορίας, γιὰ τὴν ὁποίαν ὅμως ἐπιτυχῶς ἔχει γραφῆ ὅτι ἕνα μόνο πρᾶγμα διδάσκει, ὅτιδηλαδὴ κανεὶς δὲν ἐδιδάχθη ποτὲ ἀπ’ αὐτἠν!

   Φίλε ἀναγνώστη νομίζω πὼς οἱ γραμμὲς αὐτὲς δὲν ἦσαν ἀπαραίτητες γιὰ νὰ ἀντιληφθῇς τὸ προφανές, πὼς ἡ ζωή μας δηλαδὴ χειμάζεται καὶ σήμερα ἀπὸ μιὰν ἀντίστοιχη καὶ συνεχῶς ἐπιδεινούμενη κρίση τῶν ἀξιῶν, ἀπὸ ἕναν συνεχῶς καὶ ἐποπτικῶς διδασκόμενον παραλογισμόποὺ κολακεύει συστηματικῶς τὶς ἄλογες ὁρμὲς ἐνσπείροντας τὴν ἀμφιβολία καὶ τὴν ἀβεβαιότητα ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πλέον προφανῆ στὶς ψυχὲς ὄχι μόνον τῶν νέων ἀθρώπων.Προσωπικῶς, ὅταν βλέπω τά, ἐξ ἄλλου, παντοῦ φανερὰ συμπτώματα τοῦ κοινωνικοῦ μας παραλογισμοῦ, ἐνθυμοῦμαι τὰ κοινωνικὰ συμπεράσματα, στὰ ὁποῖα κατέληξανστὰ χρόνια τοῦ μεσοπολέμου καὶ ἑξῆς τὰ νεανικὰ κινήματα τοῦ παραλόγου στὴν Δύση, ποὺ ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς θεωρίας τῆς Τέχνης ἐπεκτάθηκαν σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ζωῆς, στὴν ἠθική, τὴν θρησκεία, τὴν οἰκογένεια, τὴν πολιτικὴ  καὶ τὴν ἐργασία. Διαβάζοντας π.χ. πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν κάποια συνθήματα τοῦ Γαλλικοῦ γλωσσικοῦ κινήματος τῶν Λεττριστῶν, ποὺ ζητοῦσαν νὰ καταργήσουν τὶς λέξεις ὡς φορεῖς σημασίας καὶ νὰ τὶς ἀντικαταστήσουν μὲ ἄσημους καὶ αὐθαίρετους φθόγγους, εἶχα τὴν ἐντύπωση πὼς ἄκουγα μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἀνατριχιαστικοὺς στίχους τῶν τράπερ, οἱ ὁποῖοι φαίνεται νὰ ἐνθουσιάζουν ἕνα, δὲν ξέρω πόσο μεγάλο, τμῆματῆς νεολαίας μαςσήμερα. Παραθέτω ἐνδεικτικῶς κάποια ἀπὸ τὰ συνθήματα αὐτὰ ποὺἐπανεμφανίστηκαν λίγο ἀργότερα στοὺς Γαλλικοὺς δρόμους τὸν «Μάη τοῦ ‘68»:

Τίποτε δὲν εἶναι ἀληθινό· ὅλα ἐπιτρέπονται!

Νὰ θεωρῆτε τὶς ἐπιθυμίες σας πραγματικότητα.

Ἡ πιὸ ὄμορφη νιότη στὴ φυλακὴ πεθαίνει!

Τὸ κράτος πρέπει νὰ καταστραφῇ!

Κάτω τὸ σοβαρό, ζήτω τὸ ἐφήμερο!

Μὴ δουλεύετε ποτέ!

Ζήτω ὁ ἐλεύθερος ἔρωτας, ζήτω ἡ ἡδονή!

Τὸ πάθος τῆς καταστροφῆς εἶναι δημιουργικὴ χαρά!

Δὲν ἀντέχω στὸν πειρασμὸ νὰ μεταφέρω ἐδῶ ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα κειμένου ἀπὸ κάποιο περιοδικὸ τῆς ἐποχῆς, ὄργανο τοῦ κινήματος ἐκείνου, διότι πιστεύω πὼς θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ γραφῆ καὶ σήμερα ἀπὸ κάποιο δικό μας «προοδευτικὸ» παιδάκι ποὺ δὲν θὰ εἶχε βέβαια καμμιὰν ἀναστολὴ νὰ σπάσῃ μιὰ βιτρίνα, νὰ κάψῃ ἕνα αὐτοκίνητο, νὰ βεβηλώσῃ τὸ πιὸ ἐμβληματικό μας μνημεῖο ἢ νὰ ρυπάνῃ τὰ πάντα κρατῶντας ἕναν μαρκαδόρο μὲ ἄποψη:

«Ὁ σαδισμὸς ἀντικατέστησε ἐπὶ τέλους τὸν Θεό. Ἡ ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στὴν καταστροφή του... Κάθε πράξη εἶναι λιπόψυχη, ἂν ἀπαιτῇ αἰτιολόγηση. Ἡ ζωή μας εἶναι τὸ τίποτα ποὺ ζητοῦμε ἀέναα. Ὁ Καρτέσιος ἀξίζει ὅσο ἕνας κηπουρός... Κάθε μέσο γιὰ νὰ λησμονάῃ κανεὶς τὸν ἑαυτό του εἶναι καλό: αὐτοκτονία, θανατικὴ ποινή, ναρκωτικά, ἀλκοολισμός, τρέλλα. Ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε ἐπίσης νὰ καταργηθοῦν οἱ ἔνστολοι, οἱ κοπέλλες ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ δεκαπέντε χρονῶν καὶ εἶναι ἀκόμα παρθένες, οἱ ὑποτιθέμενοι ὑγιεῖς καὶ οἱ φυλακές τους»! 

Φίλε ἀναγνώστη, αὐτὸςὁ μεγαλομανὴς παραλογισμὸς ποὺ λόγῳ καὶ ἔργῳ ταυτίζει τὴν ἐλευθερία μὲ τὴν ἀσυδοσία,ποὺφιλοδοξεῖ νὰ μετασχηματίσῃ τὸν σύμπαντα κόσμο ἀρνούμενος τὰ πάντα, εἶναι δυστυχῶς καὶ σήμερα παρὼν ἐδῶ στὸν τόπο μας καὶ αὐτοαποκαλεῖται «προοδευτικός». Τὰ παραδείγματα εἶναι πλέον ἄπειρα, ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξῃ κανεὶςκάποιες ὧρες τὴν τηλεοπτική του συσκευὴ ἢ νὰ προσφύγῃ στὸ διαδίκτυο. Ἐδῶ θὰ μεταφέρω ἕνα μόνο, πού, κατὰ τὴν ἄκρως παραστατικὴ φράση, «βγάζει μάτι»: Πρὶν ἀπὸ ἕνα μῆνα λοιπὸν ἐδιάβασα ὡς εἰδηση (!) στὸ διαδίκτυο τὴν δήλωση ἑνὸς παντελῶς ἀγνώστου, τοὐλάχιστον στὸν γράφοντα, ἠθοποιοῦ. Εἶναι προφανῶς ἐξ ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἐσχάτως ἀποκτήσει «ἀναγνωρισιμότητα» παίζοντας σὲ κάποια τηλεοπτικὴ σειρά, καὶ φαίνεται πὼςἐσχημάτισε τὴν γνώμη ὅτι ἀπέκτησε συνάμα καὶ τὴν ἱκανότητα ἢ ὅτι ἔχει πλέον τὸ κῦρος καὶ τὸ καθῆκον νὰ βοηθήσῃστὴν πρόοδο τοῦ τόπου. Ἀφοῦ λοιπὸν ἀνέπτυξε τὶς βιοτικές του περιπέτειες,τὸ διαζύγιό του,τὰ ναρκωτικά, τὸ ἀλκοὸλκαὶ τὶς ἐρωτικές του ἐπαφὲς μὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, κατέληξε: «Μίλησα γιὰ τὴ σεξουαλική μου ζωή, γιὰ νὰ βάλω ἕνα λιθαράκι στὴν προοδευτικότητακαὶ γιὰ νὰ φύγουμε λίγο ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ στερεότυπα»!!

    Λοιπόν, φίλε ἀναγνώστη, εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν παραλογιζόμαστε ἁπλῶς, ἀλλὰ ἔχουμε τελείως τρελλαθῆ! Αὐτὸς ὁ, ὑποθέτω,νεαρὸς ἠθοποιὸς προβάλλειτὴν ἐπιεικῶς ἄτακτη ζωή του ὡς ζωντανὸ ὑπόδειγμα προοδευτικότητας καὶ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ὄργανο φωτός ποὺ θὰ συμβάλῃ στὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ κοινωνικοῦ σώματος ἀπὸ τὸ σκότος τῶν «στερεοτύπων» του,δηλαδὴ ἀπὸ τὶς ὀπισθοδρομικέςτου τάχαἠθικές προκαταλήψεις καὶ ἀγκυλώσεις. Μὲ ἄλλα λόγια,οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἀπευθύνεται στὴν μεγάλη πλειοψηφία τῶν πολιτῶν καὶ τοὺς ἀποκαλεῖ εὐθέως συντηρητικούς, καθυστερημένους καὶ ἀφιλοπρόοδους, διότι π.χ. δὲν ὲπιθυμοῦν γιὰ τὰ παιδιά τους μιὰ ζωὴ μὲ ὀδυνηροὺς χωρισμούς, οὐσίες καὶ ἀφύσικες ἐρωτικὲς σχέσεις! Ἐπίσης δὲν πιστεύω πὼς θὰ αἰσθανόταν ὑπερηφανος ἕνας γονιὸς ἀκούγοντας τὴν θυγατέρα του νὰ δηλώνῃ δημοσίᾳ, ὅπως προσφάτως γνωστὴ ἠθοποιός,ὅτι«ἐκεῖ γύρω στὰ 20-25 είχα 3-4 άνδρες τὴν ἴδια περίοδο. Μεγαλώνοντας κατά περιόδους… με πιάνει πάλι»!Οὔτε πάλι νομίζω πὼς ἐγκρίνονται ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν τὰ τηλεοπτικὰ θεάματα τύπουbachelor, ὅπου κάποιεςνεαρὲς γυναῖκες ἡμίγυμνες ξεκατινιάζονται ὑποδυόμενες τὶς ὀδαλίσκες.

   Δυστυχῶς ὅμως ἀνοησίες, αὐθάδειες καὶ ἀδιαντροπιές, ὅπως αὐτές, μολονότι μειοψηφικές, προβάλλονται ὡς παραδείγματα κοινωνικῆς τάχα ἐλευθερίας καὶ προόδου καὶ ἡ νοοτροπία αὐτὴ τῶν ἐλαχίστων εἰσβάλλει, ὡς δῆθεν κοινωνικῶς πλειοψηφοῦσα, καθημερινῶς καὶ ἀκωλύτως στὰ σπίτια μας καὶ στὰ κινητὰ τῶν παιδιῶν μας μέσῳ τῶν ἀνοικτῶν πυλῶν τῆς τηλοψίας καὶ τοῦ διαδικτύου. Καὶ δὲν εἶναι ἴσως τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ γενικευμένος αὐτὸς παραλογισμὸς ἀφορᾷ κυρίως τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις καὶ ἑπομένως τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἀπὸ πολλοῦ στὸ μάτι τοῦ κυκλῶνα ἢ μᾶλλον στὸ στόχαστο τῆς διεθνοῦς συνωμοσίας τοῦ πολιτικῶς ὀρθοῦ ποὺ γιὰ προφανεῖς λόγους ἐπιδιώκει τὴν ὑφαρπαγὴτῆς ἀνοχῆς, ἂν ὄχι τῆς συναινέσεως στὸ ἀφύσικο καὶ παράλογο τῆς πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν ποὺ ἐπιμένουν νὰ σωφρονοῦν.

   Διαβάζοντας προσφάτως στὸ διαδίκτυο κάποιουςσκληρούς, «κακοποιητικούς», ὅπως ἔχουν χαρακτηρισθῆ, στίχους τῶν τράπερ, ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω, ὅτισχεδὸν μέχρι δακρύων μὲ συγκίνησαντέσσερες ἀπ’ αὐτούς. Τοὺς παραθέτω:

Δὲν πάτησα στὸ Λύκειο,

δὲν πῆρα ἀπολυτήριο,

ἡ γιαγιὰ ἔβαλε τὰ κλάματα,

ὅταν μὲ εἶδε κρατητήριο.

 Κατ’ ἀρχὴν τοξεύει τὴν ψυχή σου ἡ ἀλγεινὴεἰκόνα τῆς γιαγιᾶς, πού, μετὰ ἀπό τόσους ἀναπόφευκτους πικροὺςβιοτικοὺς καημούς, σπαράζει ἀπαρηγόρητη στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς της βλέπονταςτὸ δυὸ φορὲς παιδί της πίσω ἀπ’ τὰ σίδερα τῆς φυλακῆς. Μὲ αὐτὴν ὅμως τὴν μοναχικὴ τραγικὴ παρουσία, «ὁ ποιητὴς» ὑποδηλώνει προφανῶς καὶ δυὸ συγκλονιστικὲς ἀπουσίες, τὶς ἀπουσίες τοῦ μπαμπᾶ καὶ τῆς μαμᾶς ἢ ἂν προτιμᾶτε τοῦγονέα Α΄καὶ τοῦ γονέα Β΄, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ παράνοια τοῦ εἰσαγόμενου προοδευτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὑποκαθιστᾷ μὲ δύο ψυχροὺς ἀριθμοὺς τὶςἱερὲς καὶ πανάρχαιες λέξεις πατέρας καὶ μητέρα. Στὴν προκειμένηπερίπτωση λοιπὸν οἱ δύο αὐτοὶ ἀριθμοί, κατὰ πᾶσαν πιθανότηταχωρισμένοι, «κάνουν τὴν ζωή τους» κάπουμακριὰ ἀπ’ τὶς εὐθύνες τους.Οἱ σκληροὶαὐτοί, πλὴν ὅμωςαὐθεντικοί, στίχοι μοῦ ὑπενθύμισαν καὶ κάποιες  κυρίες ποὺ, ὅπως ἡ «κόλουρος ἀλώπηξ» τοῦ Αἰσώπου,ἀφηγοῦνται στὸν τηλεοπτικὸ φακὸ τυλιγμένα μὲ ρὸζ συννεφάκια τὰδιαζύγιά τους καὶ τονίζουν τὶς ἄριστες τάχα σχέσεις ποὺ ἔχουν μὲ τοὺς πρώην, παραλείποντας βέβαια νὰ περιγράψουν καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν παιδιῶν τους γιὰ τὸν ρόλο  τῆς μπάλλας τοῦ πίνγκ-πὸνγκ ποὺ τοὺς ἔχουν ἐπιφυλάξει. Παρὰ ταῦτα ὅμωςὑποθέτω ὅτι καὶ ὁ τρέχων παραλογισμὸς τοῦ πλέον ἐγωιστικοῦ δικαιωματισμοῦ δὲν μπορεῖ ἐν τέλει νὰ ἀποσβέσῃ ὅλες τὶς μύχιες καὶ βασανιστικὲς φυσικὲς ἐνοχέςμας.

   Φίλε ἀναγνώστη, οἱ στίχοι τοῦ Γ. Σεφέρη ποὺ ἔχω θέσει ὡς προμετωπίδα στὸ σημείωμα αὐτό, ἀναφέρονται σὲτρεῖς ἱερὲς λέξεις ποὺ ἐπυροβόλησε κατὰ τὸπαρελθὸν ἡ ὑποκρισία μιᾶς αὐταρχικῆς ἐξουσίας. Ὁ ποιητὴς ἀποκαλεῖ τὴν πράξη αὐτὴ «βλακεία», διότι γνωρίζει ὅτι πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις κρύβονται ἰδέες καὶ πίσω ἀπὸ τὶς ἰδέες τὰ πράγματα. Τὸν ρόλον αὐτὸν τῆς δολοφονίας τῶν καίριων πραγμάτων, τῶν φυσικῶν δηλαδὴ καὶ λογικῶν θεσμῶν, ἔχει ἀναλάβει πλέον ἡ διεθνὴς συνωμοτικὴ βλακεία τοῦ «πολιτικῶς ὀρθοῦ»,πυροβολῶντας ἀδιακόπως,ὄχι μόνον μέσῳ τῶν λέξεων, τὸ φυσικὸ καὶ λογικὸ ὑπόβαθρο κυρίως τοῦ βασικοῦ καὶ πανάρχαιου θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας.

Διερωτᾶται κανεὶς ἂν διαφαίνεται κάπου κάποια μικρὴ ἐλπίδα, ἂν δηλαδὴ μπορεῖ κάπως νὰ ἀνακοπῇ ἡ ἐπέλαση αὐτὴ τοῦ σκόπιμου παραλόγου, τῆς ἀρχαίας δηλαδὴ «ἄτης», ποὺ τυπικῶς καταλήγει σὲ συμφορά. Βεβαίως κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ προβλέψῃ τὶς ἐκπλήξεις ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον. Πολὺ φοβοῦμαι ὅμως ὅτι, ὅπως ἔχουν τὰ πράγματα, κανεὶς ἐπίσης δὲν μπορεῖ νὰ δηλώνῃ αἰσιόδοξος. Παρὰ ταῦτα θὰ κλείσω τὸ παρὸν ὅπως τὸ ἄρχισα, δηλαδὴ παλι μὲ ἕνακείμενο τοῦ Σεφέρη, κάπως,αὐτὴ τὴν φορά,αἰσιόδοξο:

«Στὸ βάθος κάθε ἀνθρώπου ὑπάρχει ἕνας Ὅμηρος ... εἶναι τυφλός ... ψάχνει νὰ ξεδιαλύνῃ πῶς θὰ ξαναγίνουμε ἄνθρωποι ὕστερα ἀπὸ τὴν περιπέτεια τῆς Κίρκης».

Ὑπενθυμίζω ὅτι ἡ Κίρκη μεταμόρφωνε τοὺς ἀνθρώπους σὲ χοίρους.