Ημερίδα στην Κάρυστο (7.12.14), για τα Αιολικά

 Σχετίστηκα με την Κάρυστο από το 1977, επί δημαρχίας Αυγούστου Σαραβάνου, που διέθετε ένα δημαρχιακό στυλ   19ου αιώνα…Συνδέθηκα με το χώρο ως αντιπυρηνικός ακτιβιστής , μαζί με το Σωτήρη το Χτούρη, το Γιώργο Κλειδωνά, τον Γιώργο Βαβίζο, τις αδελφές Νίτη, το Δήμο  Τσαντίλη, τον Κώστα  Σκαλίδη, την Δήμητρα  Δημάδη, τον Άλκη  Λάβαρη και άλλους πολλούς. Και φυσικά εκφώνησα κι εγώ την αντιπυρηνική κριτική, που συνδεόταν με την προοπτική της εγκατάστασης πυρηνικού εργοστασίου στη τοποθεσία «Ποτάμι» του Πλατανιστού. Τότε δεν αναφερόμασταν μόνο στα συνήθη επεισόδια διαρροών ραδιενέργειας ή στον κίνδυνο ενός μεγάλου πυρηνικού ατυχήματος, αλλά και στον ασύμβατο χαρακτήρα μιας τέτοιας δομής με την παραγωγική , τουριστική, ψυχαγωγική και κοινωνική φυσιογνωμία της περιοχής.

37 χρόνια μετά , μια άλλη ασυμβατότητα είναι σε εξέλιξη.  Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών και μάλιστα σε μια δοσολογία εξωφρενική, απειλεί να μετατρέψει ένα γενικώς αγροτικό και κτηνοτροφικό πεδίο, πρόσφορο για ψυχαγωγικές αποδράσεις και αναπολήσεις παρελθόντων χρόνων, σε ένα  βιομηχανικό κιτς.

Και επειδή οι επιδράσεις αυτού του κιτς διαχέονται στον ευρύτερο χώρο,  απειλούν με αποδόμηση όλα τα αισθητικά χαρακτηριστικά της περιοχής.  

Σε αυτή τη τηλεγραφική αναφορά είναι αδύνατο να μεταφέρω μια αντιπροσωπευτική εικόνα όσων ειπώθηκαν στην Ημερίδα, σε μια διαδικασία τρίωρης διάρκειας, με πυκνά νοήματα. Θα πω μόνο ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να επαναλάβω το ευφυές επιχείρημα που χρησιμοποίησε σε μια  υπόθεση  περιβαλλοντικής προστασίας  ο αείμνηστος Γιώργος Ντούρος , για να δηλώσει ένα σύστημα αξιών που πρυτάνευε τόσο ώστε να χρησιμοποιείται  στην εκκλησιαστική ποίηση του 7^ου μΧ αιώνα. Έλεγε  τότε ο εκκλησιαστικός ποιητής ως εγκώμιο προς την Θεοτόκο, μετά τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης  από τους Αβάρους τον 7^ο μΧ αιώνα : ΧΑΙΡΕ ΟΡΟC ΑΛΑΤΟΜΗΤΟΝ ! Και με αυτό τον τρόπο εννοούσε  απλούστατα ότι η συνέχεια και η αρραγής φυσική διάπλαση του ορεινού χώρου ήταν αξία, ακόμη και σ’ εκείνους , τους μεσαιωνικούς χρόνους….

Σήμερα, κάποιοι άσχετοι – άντε μην αρχίσω ονόματα !-  θεωρούν τις κολοσσιαίες ανεμογεννήτριες των 120 και 150 μέτρων ως αισθητικά ουδέτερες. Υπάρχουν περιβαλλοντολόγοι που καμώνονται τον ανίδεο όσον αφορά τις επιπτώσεις των ανεμογεννητριών και των έργων που τις συνοδεύουν – δρόμοι, καλώδια, δίκτυα διανομής, ηλεκτρικοί υποσταθμοί. Υπάρχουν ζωγράφοι που ενδιαφέρονται για το κάδρο τους αλλά όχι για το μεγάλο κάδρο που αποτελεί το τοπίο.

Όμως ο αγώνας συνεχίζεται και  στέφεται με επιτυχία. Σύντομα, σε αυτό τον ιστότοπο, θα αναρτηθούν οι εισηγήσεις αυτών που συμμετείχαν στην Ημερίδα