Και στάνες και βοβάλες, όλα να γίνουν ρημαδιό……

 

«Τραγουδιστική αδεία» ή μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο Γιάννης Μηλιώκας σκιαγράφησε με το γνωστό τραγούδι του μια κτηνοτροφική   κοινωνία σε απαξίωση και υποχώρηση. Έκτοτε ο ρόλος του μεταλλασσόμενου  κτηνοτρόφου  σε Homo Kobinadorιus  παίχτηκε σε πολλά «θέατρα επιχειρήσεων» διανομής κοινοτικών  πόρων -  και «ματαξαναδιανομής» τους,  κατά πως θάλεγε ο Τραμπάκουλας του Χάρυ Κλύν….. Όμως το καθαρό αποτέλεσμα για την ελληνική κοινωνία   ήταν πικρό  : Σε μια χώρα με 60 εκατομμύρια στρέμματα «δυνάμει» βοσκοτόπων και  με μεγάλη κτηνοτροφική παράδοση, το 2007  υπήρχε  έλλειμμα  1595 εκατομμυρίων ευρώ στο  «ισοζύγιο» εξαγωγών-εισαγωγών σε ζώντα ζώα, κρέατα, γάλατα και αυγά – σύμφωνα με  το βιβλίο του Γιάννη Τόλιου  «Περιβάλλον και αγροτική πολιτική σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης» (εκδόσεις ΚΨΜ, 2009)….

 

Το 1987 επιχειρήθηκε και τελικά πραγματοποιήθηκε  η ψήφιση του Νόμου 1734 περί βοσκοτόπων, που συμπεριελάμβανε ορισμένες διατάξεις αντιπεριβαλλοντικού και κλεπτοκρατικού χαρακτήρα…Παρ’ όλα τα «σάπια» που θα μπορούσε κανείς να βρει  στο νόμο (με όρους μαναβικής…),  το σίγουρο είναι ότι υπήρχε ένας θετικός πυρήνας : Ο οποίος σχετιζόταν με  τη διαχείριση των φυσικών πόρων της ελληνικής γης, με την αποτίμηση της βοσκοϊκανότητας των λιβαδιών, με  την αειφορική διαχείρισή τους…Όμως ο  Νόμος 1734 απενεργοποιήθηκε, ιδιαίτερα μετά από επιτυχημένη προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας για το περιβαλλοντικά ύποπτο άρθρο 15…

 

Τα πράγματα πήγαν εκεί που πήγαν, παρά τα σήματα συναγερμού  που αναδύθηκαν  στη διάρκεια μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου  και παρά τις προτάσεις εναλλακτικής διαχείρισης της ελληνικής υπαίθρου και της κτηνοτροφίας, από ένα ευάριθμο σώμα μελετητών και ακτιβιστών. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας  δυο συνέδρια για τη βιολογική αιγοπροβατοτροφία – εναλλάξ στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι – έδειξαν την ανάγκη μετασχηματισμού του ελληνικού προϊόντος και μέσω αυτής την αποτελεσματική προώθησή του στην εγχώρια και διεθνή αγορά. Τα πορίσματα των δυο συνεδρίων, με 300 τουλάχιστον συνέδρους κάθε φορά και συμμετοχές καταξιωμένων επιστημόνων, με είχαν οδηγήσει  τότε στη συγγραφή ενός άρθρου στην ΑΥΓΗ υπό τον  τίτλο : «Κτηνοτρόφος τουρίστας»…Ο τίτλος ήταν παράδοξος αλλά όχι άστοχος, λαμβανομένης υπόψη,  πρώτον, της τοτινής ισχύος του γνωμικού «Αλβανός τουρίστας», και δεύτερον, της σιαμαίας σχέσης του  έλληνα κτηνοτρόφου με τα ζώα, στα πλαίσια ενός  νομαδικού πρωτογονισμού που δεν του επέτρεπε μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής και   αποθάρρυνε τη νέα γενιά από το  επάγγελμα…

 

ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΑ  ΓΙΟΥΡΟΥΣΙΑ

 

Στην εποχή των μνημονίων νέα δεινά προστέθηκαν στη διαχείριση της ελληνικής υπαίθρου. Η όποια προβληματική περί αειφορικής  διαχείρισης των ελληνικών φυσικών πόρων – χερσαίων και ενάλιων -  υποχώρησε μπροστά σε μια χρήση ληστρική και κοντόφθαλμη. Στην αρχή ήταν η αλιεία με δυναμίτες, που έγινε γνωστή από καταγγελίες περιβαλλοντικών οργανώσεων. Επακολούθησαν κρούσματα αποψίλωσης δασικών εκτάσεων για τη παραγωγή καυσόξυλων,  που γρήγορα προσέλαβαν διαστάσεις επιδημίας. Παράλληλα, στην όλη κατάσταση της αρπακολατζίδικης  και εισπρακτικής διαχείρισης , προστέθηκε το φαινόμενο της υπο-αστυνόμευσης και ανθυπο-προστασίας των ελληνικών φυσικών πόρων :  Οπότε η αποδυνάμωση του λιμενικού σώματος και της  δασικής υπηρεσίας ανατροφοδότησαν μια ακόμη πιο μαζική έφοδο εναντίον των κοινόχρηστων αγαθών του ελληνικού λαού. Η λαθραία υλοτομία, ακόμη και σε περιαστικές περιοχές-   ηχώ της παλιάς γερμανικής κατοχής με τις μεγάλες  αποψιλώσεις  περιαστικών δασών της Αθήνας και ιδιαίτερα του Υμηττού -  συνοδεύθηκε  από τη  λαθραία βόσκηση σε περιοχές που προορίζονταν για αναδάσωση , όπου η βλάστηση διήνυε μια κρίσιμη αυξητική περίοδο και ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη …Η ορθολογική διαχείριση των βοσκοτόπων στην ολότητα του εθνικού χώρου, αντικαταστάθηκε από κτηνοτροφικά  γιουρούσια  αμφίβολης μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας.

 

Πρόσφατα η "Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία ΔΑΣΑΜΑΡΙ SOS", που δραστηριοποιείται στην  Πεντέλη ,  έκανε καταγγελία στις δασικές αρχές και στο Δήμαρχο σχετικά με την παράνομη βόσκηση σε καμένες περιοχές.  Η απάντηση που εισέπραξαν οι συγκεκριμένοι  πολίτες είχε δυο σκέλη και ήταν χαρακτηριστική των ορίων και δυνατοτήτων της υπαρκτής (μικρο)εξουσίας :

1.«το Δασονομείο σχολάει το μεσημέρι»
2. «το Δασαρχείο δεν μπορεί να συλλάβει τα γίδια διότι δεν έχει χώρο να τα φυλάξει»

 

Εξ άλλου ο  Δήμαρχος Ραφήνας - Πικερμίου  αντιπαρατήρησε :  «…. Δεν είναι δυνατόν ένας δήμαρχος ή έστω όργανα του δήμου να βγαίνουμε και να κυνηγάμε κοπάδια με πρόβατα. Δεν είναι δική μου δουλειά». Και συμπλήρωσε  ότι «πρόκειται για καταγγελία που κινείται στα όρια της γελοιότητας ή ενδεχομένως κακόβουλη θέση που έχει στόχο να με πλήξει. Να βγουν οι κάτοικοι με καραμπίνες και να κυνηγήσουν τους βοσκούς αν θέλουνε. Δε φταίω εγώ αν κάποιος δεν είναι ευσυνείδητος»

 

Η ασυνειδησία κάποιων σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα αναλφαβητισμού  μεταξύ των αιγοπροβάτων – με αποτέλεσμα να αδυνατούν να διαβάσουν  υπάρχουσες πινακίδες – επιφέρει μια μικρή καταστροφή,  που περνάει σχετικά απαρατήρητη στη τρέχουσα κατάσταση των μεγάλων καταστροφών… Όμως «ανεπαισθήτως»  η  Ελλάδα υπονομεύει  τους φυσικούς της πόρους (έναντι πινακίου δόσεων…)  και γίνεται μια χώρα δύσμορφη και περιβαλλοντικά δυσλειτουργική -  στη διαδικασία μιας υποτιθέμενης σωτηρίας….