ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗΣ

Ήταν 1981, ακόμη δεν είχε πέσει η «επάρατη δεξιά», το ΠΑΣΟΚ δεν είχε  ακόμη έλθει στη κυβέρνηση και ο λαός δεν είχε ακόμη έλθει στην εξουσία(……), όταν γινόταν μια από τις πρώτες μαζώξεις του μετέπειτα οικολογικού κινήματος, στα γραφεία του ΠΑΚΟΕ, στους Αμπελόκηπους της Αθήνας… Ανάμεσα σε αυτούς που ήταν παρόντες, εκτός από την «Ένωση για την Ποιότητα Ζωής» (ΕΠΟΙΖΩ), τους «Αντικαπνιστές»  και άλλους, ήταν κι ο Παναγιώτης Κουμεντάκης, εκπρόσωπος της « αφαρμάκου θεραπευτικής»…Τότε η απόσταση από την εποχή των Αντρέ Γκορζ, Πιερ Σαμουέλ, Ιβάν Ίλιτς κ.ά της «μετά Μάη 68 κριτικής» ήταν ακόμη σχετικά μικρή, η κριτική εναντίον του «σκληρού»  ιατρικού συστήματος  ακουγόταν περισσότερο από ό,τι σήμερα, η πρόκριση μιας άλλης θεραπευτικής  αντίληψης εύρισκε αρκετά πρόθυμα αυτιά ανάμεσα στους κύκλους των αντιρρησιών στον συμβατικό και οικονομίστικο λόγο- Δεξιάς και Αριστεράς....

Ο Παναγιώτης  Κουμεντάκης υπηρέτησε αυτή την «άλλη» θεραπευτική αντίληψη μέχρι το θάνατό του (28.1.2013), υποστηρίζοντας επίμονα την πρόληψη ως κορυφαίο φάρμακο κατά  της αρρώστειας, υπογραμμίζοντας την αξία των ήπιων – και χωρίς παρενέργειες – θεραπευτικών μέσων.  Με την Ιπποκράτεια ιατρική ως σημαία – «η τροφή είναι το φάρμακό σου» - με την ακατάβλητη υπομονή και τη διάθεση συμπόρευσής του με ριζοσπαστικές και περιβαλλοντικές ομάδες,  έδωσε μια νότα για την απαραίτητη σύγκλιση ιατρικής και πολιτικής οικολογίας. 

Εξεστράτευσε σταθερά ενάντια στα τρία λευκά δεινά της σύγχρονης ζωής – το αλάτι, τη ζάχαρη, το αλεύρι – και ενόχλησε οπωσδήποτε το ιατρικό και φαρμακευτικό κατεστημένο με τις «εναλλακτικές» θεραπευτικές υποδείξεις του – που καταργούσαν προσοδοφόρες δραστηριότητες όπως αυτή των εμβολίων γρίπης….