Η Μνημονιακή
αντίληψη περί αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου
είναι μια επικίνδυνη αντίληψη, γιατί εκδηλώνεται σε μια εποχή γενικού
πλειστηριασμού της εθνικής περιουσίας, γιατί διακατέχεται από τη σπουδή κάλυψης
τρυπών και εξευμενισμού «δανειστών». Η Μνημονιακή αντίληψη περί αξιοποίησης δασών είναι κάτι ακόμη παραπάνω, ήγουν επικίνδυνη στο τετράγωνο, γιατί εκτός από την
«πωλητική» σπουδή με την οποία
συνδυάζεται, διακατέχεται από τη λογική της συμβατικής διαχείρισης, της απεμπόλησης της μακροπρόθεσμης λειτουργικότητας και της
αισθητικής των στοιχείων του χώρου. Οι
μνημονιακοί «μαστροχαλαστές» ουδόλως χαμπαριάζουν από ποιότητα
ζωής, κι αυτό γίνεται έκδηλο στον
οικονομίστικο και στενά χρησιμοθηρικό
τους λόγο ….
Η πρόσφατη κινητικότητα
για την υπόθεση του πρώην βασιλικού κτήματος Τατοϊου ύστερα από μεγάλη περίοδο αδράνειας, θα ήταν δυνατό να αντιμετωπισθεί με ενδιαφέρον, αν αποκλειόταν η αξιοποίηση του χώρου ως «ντίσνεϋλαντ» προς όφελος των καραδοκούντων «καπιταλιστών της συμφοράς» : Όπως
θα μπορούσαμε να πούμε,
αξιοποιώντας τον όρο που εισήγαγε στην κοινωνιολογική ανάλυση
η Νάομι Κλάϊν, απηχώντας τις «επιχειρηματικές εφόδους» σε περιοχές
τραυματισμένες από διάφορες φυσικές
καταστροφές…
Προς το
παρόν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις περί
εξώθησης του χώρου σε συμβατικό τόπο αναψυχής, κατά παρέκκλιση
της σημερινής «μινιμαλιστικής» παρουσίας
των κτισμάτων στο χώρο και της
εντυπωσιακής παρουσίας ενός δάσους, με
υψηλόκορμα δέντρα και πυκνούς θάμνους. Ενός χώρου που μέσα στο γενικό πλαίσιο
της Αττικής παρέχει κάτι από την
ευχάριστη έκπληξη «τροπικού δάσους σε εύκρατη ζώνη» - για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση που έβαλε στο στόμα του ο βιολόγος Κόνραντ Λόρενζ για κάποιο
παραδουνάβειο δάσος της Αυστρίας….Όπου όλα τα κτίσματα, συμπεριλαμβανομένου του παλιού
θερινού ανακτόρου, πειθαρχούν σε μια κλίμακα λιλιπούτεια, σε βαθμό ώστε να
προκαλούν συγκρίσεις με τις σύγχρονες
«σπιταρώνες» της περιφέρειας, που μέχρι
πρότινος έστηναν(με 5 γκαράζ, πισίνα, γκαζόν και ιτιές οι κλαίουσες) οι νεόπλουτοι πάσης Ελλάδος…
Το Παρίσι
έχει το δάσος της Βουλώνης – ένα δάσος που θαμπώνει τον «χρήστη», από την εποχή
του Μάριου και της Τιτίκας, στους «Αθλίους» του Βίκτωρα Ουγκώ - δάσος θαυμαστό, γοητευτικό, για μαζικά πικνίκ
αλλά και για μοναχικούς τύπους, επιδιδόμενους σε περισυλλογή… Το δασόκτημα του Τατοϊου
έχει ακριβώς πενταπλάσια έκταση αυτού της Βουλώνης – 42000 στρέμματα-
και η φυσική ανάπτυξή του απαιτεί την
καταβολή ελάχιστης κηπουρικής φροντίδας.
Πρόσφατα (Οκτώβριος 2012) η «Αττική Συνεργασία» ζήτησε από το Περιφερειακό
Συμβούλιο Αττικής «να σταματήσουν τα οποιαδήποτε σχέδια
ιδιωτικοποίησης,
ο χώρος να παραμείνει στην πλήρη
δικαιοδοσία του Δημοσίου και του Δασαρχείου, τα δε κτίρια που υπάρχουν να
χρησιμοποιηθούν για ψυχαγωγικές, πολιτιστικές και άλλες δραστηριότητες προς
όφελος του κοινωνικού συνόλου…».
Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να σημάνει την
αρχή «οικολογικής ανάπτυξης» στα δυτικά
της Αθήνας, όπου ενδημούν οι πλέον υποβαθμισμένες περιοχές...
Δημοσιεύθηκε
στην ΑΥΓΗ της 12.1.2013
Φωτογραφία
της Σταυρούλας Κατσογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου