ΤΡΟΦΗ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 25/6/22

Συνηθίζουμε να σκεπτόμαστε για  τη τροφή τη Τσικνοπέμπτη, το Πάσχα, το Δεκαπενταύγουστο, τη περίοδο των Χριστουγέννων,  οπωσδήποτε  όμως όχι  εν μέσω μιας διεθνούς κρίσης. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει, το ψωμί και τα τρόφιμα ακριβαίνουν, τα πράγματα εξελίσσονται προς το χειρότερο. Στο διαδίκτυο διαβάζω : Η Μαργαρίτα Σιμογιάν, εκπρόσωπος του Πούτιν, ισχυρίσθηκε στο Παγκόσμιο Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης  ότι τελικά η Δύση θα άρει τις κυρώσεις υπό την απειλή μιας παγκόσμιας πείνας…Μάλιστα υποστήριξε ότι άκουσε πολλούς ανθρώπους στη Μόσχα να λένε ότι όλες μας οι ελπίδες είναι στο λοιμό !

Το σχόλιο της Σιμογιάν προκάλεσε αντιρωσικά σχόλια στους Αμερικανούς. Μάλιστα ο Michael McFaul,  πρώην πρεσβευτής του Ομπάμα στη Ρωσία, δήλωσε  «Και μετά οι Ρώσοι διερωτώνται γιατί κανείς δεν τους σέβεται» ,  παραλείποντας βέβαια   να αναφερθεί στην απαλλοτρίωση της περιουσίας δεκάδων Ρώσων «ολιγαρχών»  από την έναρξη του πολέμου. Εξ άλλου ο επί κεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής Josep Borrell καταγγέλλει τη Ρωσία για ένα πραγματικό έγκλημα , με τη χρησιμοποίηση της πείνας ως πολεμικού όπλου…

Στη πράξη όμως η πείνα έστεκε πάντοτε σαν πολεμικό όπλο και σαν μέσο εκβιασμού του αντιπάλου. Ακόμη και οι μετασχηματισμοί στις οποίες υποβάλλονταν μια οικονομία, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες άλλων οικονομιών, ήταν μέσα ενός ακήρυκτου πολέμου.  Ο Ρενέ Ντυμόν , υποψήφιος των Οικολόγων το 1972, έλεγε την περίφημη φράση «η πείνα τους –η τροφή μας», για να δείξει την εξάρτηση των οικονομιών μέσα από το περίπλοκο δίκτυο των διεθνών σχέσεων : Όπου οι οικονομίες της καπιταλιστικής περιφέρειας υποχρεώνονταν να εκτρέφουν σιτηρά και άλλες ζωοτροφές  για να ταϊζουν στη σχέση 10 προς 1(10 κιλά ζωοτροφές προς 1 κιλό κρέας)  τα βοοειδή των ανεπτυγμένων χωρών, που κατέληγαν στο πιάτο του πρώτου κόσμου.

Στη δεκαετία του 1980 οι Φίλοι της Γης διεξήγαγαν καμπάνια για να σώσουν τα δάση του Αμαζονίου από την εκχέρσωση και την μετατροπή τους  σε φυτείες ζωοτροφών, που τελικά θα κατέληγαν στα καταναλώσιμα χάμπουργκερ του αμερικανικού βορρά . Ακόμη 14 αφρικανικές χώρες κάνουν προϋπολογισμούς μέσω Γαλλίας, στηρίζοντας έτσι μιαν άτυπη εξάρτηση και εξοφλώντας παλαιά χρέη προς τη «μητέρα χώρα».

 

Τότε υπήρχε ένα πραγματικό  αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράταξης με τον τρίτο κόσμο: Κίνημα που δεν περιορίζονταν στην αποστολή/υποδοχή μεταναστών.