Στέφανου Σταμέλλου, "Στη σκιά της παπαρούνας"

 

· 

Νιώθω ότι μόλις ξεφουρνίστηκε. Άργησε 45 χρόνια, μα ποτέ δεν είναι αργά. Αναφέρομαι στην ποιητική ετούτη συλλογή με τίτλο «Στη σκιά της παπαρούνας». Έγραφα στο φίλο το Βασίλη για να δικαιολογήσω τον τίτλο: «Βασίλη, πρέπει να εξηγήσω κάποια πράγματα. Το περιεχόμενο της ποιητικής συλλογής δεν έχει σχέση με τη φύση και τις παπαρούνες. Αν δίνω αυτό τον τίτλο είναι γιατί περισσότερο θέλω να “ακουμπήσω” στο κόκκινο ΣΑΝ ΧΡΩΜΑ, που θεωρητικά είχε κάποια δόση παρεμβολής στη ζωή μου, παρά στο λουλούδι». Και για το συγκεκριμένο, δυο λόγια ακόμα ανακατεύοντας τον πρόλογο:

Δεν έχω να σας πω πολλά. Μοιράζομαι μαζί σας κάτι από τα νεανικά μου χρόνια, τα μυστικά μου.

Φαίνεται ότι είχα αποφασίσει να τα κρατήσω ως προσωπικά μυστικά, που δεν ήθελα να εκτεθούν. Ναι, δεν είχα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση∙ και κρύφτηκαν τόσα χρόνια, σαράντα πέντε και βάλε, κυριολεκτικά στα συρτάρια, αλλά και στα συρτάρια της προσωπικής μου συναισθηματικής ιστορίας. Τα είχα σχεδόν ξεχάσει. Τέλος πάντων. Στην ηλικία των 19 - 23 έγραφα με το μάτι εκείνης της ηλικίας, σε στιγμές δύσκολες είναι αλήθεια, αλλά με στενάχωρα μηνύματα∙ κυρίως στα δυόμισι χρόνια του στρατού. Μου έβγαιναν οι αγωνίες της νιότης και η δύσκολη ζωή, με αρκετή αγανάκτηση. Αυτό ήταν που με έκανε να αποφασίσω να σταματήσω. Είπα κάποια στιγμή ότι δεν είναι αυτή η απαισιοδοξία για μένα. Δεν μου ταιριάζει. Και σταμάτησα. Σταμάτησα μπαίνοντας στο δρόμο του "αγώνα" της αριστεράς και των κινημάτων, με τις πιο αισιόδοξες διαθέσεις...

Η αλήθεια είναι ότι έχω ασχοληθεί λίγο με την ποίηση διαβάζοντας γνωστούς και λιγότερο γνωστούς ποιητές. Μου αρέσει να αναφέρομαι ιδιαίτερα στην ερωτική ποίηση, γιατί θεωρώ ότι η ζωή κυριαρχείται από τον έρωτα, με όλες τις εκφάνσεις του και τις ερμηνείες του. Και όπως λέει ο Βίλχεμ Ράιχ, «ο Έρωτας, η Εργασία και η Γνώση είναι οι αστείρευτες πηγές της ζωής∙ αυτές που πρέπει να την κυβερνούν»∙ όπως και ότι το «γενετήσιο αγκάλιασμα», είναι αυτό που πυροδοτεί τις διαθέσεις ή καταπιέζει την εφηβεία εντείνοντας τα αδιέξοδα.

Με συγκινούν ιδιαίτερα οι μεγάλοι μας ποιητές. Ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης, ο Βρεττάκος και τόσοι άλλοι. Δεν έχουν σύγκριση... Όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, έχω τραγουδήσει πολύ τον Ελύτη. Εκεί στην ηλικία των 20, τον «ΉΛΙΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ» τον ήξερα σχεδόν απέξω. Όπως και τον Σεφέρη. Τραγούδησα πολύ τον «ΣΤΡΑΤΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ», το μεγάλο δίσκο του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη. Αυτό το θυμάμαι ακόμα. Νομίζω ότι οφείλω πολλά σ’ αυτή την επαφή με τους ποιητές, που με επηρέασαν σημαντικά.

Είναι μεγάλη μου η χαρά, που μου δίνεται η ευκαιρία και η αφορμή να ασχοληθώ λίγο τώρα και μ' αυτά, που τα έγραψα τότε, στης νιότης τα αδιέξοδα. Να μοιραστώ μαζί σας κάποια από τα «μυστικά» μου με μπόλικο ρίσκο. Μετά από τόσα χρόνια εγώ βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του δυνάστη χρόνου και της εμπειρίας. Είναι οι μεγάλες αλλαγές, που όλα τα παραμορφώνουν. Αυτό για μένα… Δεν ξέρω εσείς τι θα δείτε. Είναι το μεγάλο ερώτημα και το στοίχημα για κάθε τι που εκτίθεται.

Είναι ένα βιβλίο 114 σελίδων σε διαστάσεις 14χ21 εκ. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ και είναι διαθέσιμο εννοείται στο βιβλιοπωλείο του εκδοτικού, Σταδίου 5 στην Αθήνα, και κατόπιν παραγγελίας είτε απ’ ευθείας στην ιστοσελίδα του εκδοτικού είτε σε μένα με οποιονδήποτε τρόπο (τηλεφωνικά, e-mail, messenger κλπ).