Η μητριαρχία στην τέχνη...

 

του Άντη Ροδίτη

(Νένα Φιλούση : "Φρούτα στο πιάτο και άλλες τρυφερότητες", εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ)

ΜΕ ΤΟ πανευρωπαϊκώς υπό κατάργηση πατριαρχικό μας σύστημα τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν κατά διαόλου παντού μέχρι και στις Αμερικές απ' όπου, έχουν να πουν, ξεκίνησε η όλη...επανάσταση! Εκεί που "μια χαρά" είχαμε το φυσιολογικό μας, πανανθρώπινο, αναγνωρίσιμα εγκληματικό πατριαρχικό, "μαύρο χάλι" σύστημα, βάλαμε μπρος για την κατάργησή του χωρίς να έχουμε έτοιμο ένα καινούριο για τη θέση του, αν και μερικές-μερικές (ίσως και σχεδόν όλες), κρυμμένες πίσω από την ασπίδα της "ισότητας των φύλων" (ποιων "φύλων"; έχει γεμίσει ο τόπος ένα σωρό νέα "φύλα"), οπτασιάζονται ένα νέο "μητριαρχικό σύστημα" που μόνο στη μυθολογία υπήρξε ποτέ! Στην ουσία ορμάμε ακάθεκτοι για ένα νέο "σύστημα" που το κύριο χαρακτηριστικό του θα είναι η απουσία κάθε συστήματος κι όλα... καλά, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ειδικά εμείς (οι Έλληνες, εννοώ), έχουμε και τον βλαμμένο της Τουρκιάς να τραβά κορδωτός για την κρεμάλα μέσω ενός νέου έπους του 40 που θέλουμε-δεν θέλουμε επιμένει να μας κάμει δώρο με το ζόρι.

 

Πάνε τώρα δυο σχεδόν χρονάκια που έκαμα την παρατήρηση ότι στον τόπο μας ειδικά στον τομέα "λογοτεχνία" κάτι πάει να γίνει με το "ασθενές" φύλο, που άρχισε να κλέβει τη σκυτάλη από το άρρεν και να βγαίνει πρώτο στους ποιητικούς αγώνες με διάφορα θήλεα ονόματα τύπου Στέλλα, Έλενα, Αγγέλα κ.ο.κ. Αμέσως μετά βγήκε και στην πεζογραφία μια πολυβραβευμένη μυθιστοριογράφος ονόματι Λουίζα και νά 'σου μόλις εντός αυτών των ημερών καταρρέει συθέμελα και το ανδροκρατούμενο κάστρο της πολιτικής με την πανθαύμαστη Ζέτα!

 

Δεν ξέρω τι θα δούμε στη συνέχεια. Προσωπικά είδα ακόμα μια γυναίκα να φτάνει με μεγάλη άνεση στα άδυτα της ανδρικής διηγηματογραφίας και να καταθέτει σεμνά και απλά το έργο της, ένα βιβλίο-εφεύρεση, κάτι σαν στολή δύτη που σε κατεβάζει σ' εκείνο τον μαγικό βυθό όπου οι σκέψεις, τα αισθήματα, οι αναμνήσεις του καθενός μας παύουν να είναι σκιές κι αόριστοι χρωματισμοί και γίνονται κάτι σαν πρόσωπα, άνθρωποι άλλοι εξίσου με μας αληθινοί, που είναι οι ίδιοι εμείς, ζωντανοί σε κάθε μας περασμένη και παρούσα χρονική στιγμή.