Ο Καρακέπελης
αναφέρεται στο αθηναϊκό κέντρο χωρίς τους
εξωραϊσμούς διαφόρων σοφολογιότατων περί
«ζωντάνειας» και «ποικιλομορφίας», κάνοντας όμως μια θετική διαπίστωση «παιδαγωγικού» χαρακτήρα : Για το ότι το
αθηναϊκό κέντρο κάνει την αθλιότητα ορατή δια γυμνού οφθαλμού ....
«Ανθρωπολογικά βρίσκω πολύ εύστοχη αυτή τη γύμνια της ανθρώπινης πτώσης που
βλέπει σήμερα κανείς στην πόλη μας», λέει στη συνέντευξη.
«Το έργο στο οποίο παίζουμε όλοι
μας είναι πολύ σκληρό και η ωμότητα στη σκηνική του απόδοση είναι φυσική συνέπεια»…..
Ο ΧΚ μιλάει για τη μερίδα εκείνων που όσο οι μετανάστες ήταν μια γραφική
νότα στο αθηναϊκό κέντρο , ένιωθαν όμορφα :
«…… Όσο οι «άλλοι» μπορούσαν να
λειτουργήσουν σαν πολυεθνικό σκηνικό για τη ζωή τους, όλα ήταν μια χαρά. Καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι
και όποιος αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως προοδευτικό μετοίκισαν στις
υποβαθμισμένες συνοικίες. Όμως οι άνθρωποι δεν είναι σκηνικό. Όταν αρχίζουν να
κάνουν παραπάνω θόρυβο στον δρόμο, όταν κλέβουν γιατί δεν έχουν να φάνε, όλοι
θέλουν να τους διώξουν και ζητούν κάποιος να κάνει κάτι. Ποιος;»
Η ταινία του Καρακέπελη ξεκινάει ουσιαστικά από την
εποχή της Ολυμπιάδας. Ο ίδιος καταγγέλλει
τη Δύση και το καπιταλισμό, που σκηνοθέτησε εναντίον των μεταναστών ένα «τεράστιο ψεύδος ευημερίας» για να τους φέρει
στο ελληνικό Ελδοράδο….
« Οι Ινδοί της ταινίας
δανείστηκαν χρήματα για να έρθουν σε αυτή την «ολυμπιακή» Ελλάδα, διέσχισαν
πολλά σύνορα με κίνδυνο να πεθάνουν και χωρίστηκαν για πάντα από τις
οικογένειές τους…….Λέει ένας αλαβανοτσιγγάνος στην ταινία: στην Αλβανία είχαμε
έναν Χότζα, αλλά εδώ υπάρχουν 500 φορές πιο πολλοί Χότζες. Οι μετανάστες
γνωρίζουν εδώ και χρόνια τη δικτατορία του καπιταλισμού. Όταν εμείς ήμασταν
ακόμα ναρκωμένοι καταναλωτές αυτοί ήδη είχαν δει το έργο, με τρόπο τραγικό για
τους ίδιους» .
Ο Καρακέπελης κρατιέται σε απόσταση από τη μερική, χαζοχαρούμενη και τεχνική προσέγγιση της ανακύκλωσης, βάλλοντας προς κάθε κατεύθυνση και μη
εξαιρώντας το φασιστικό lifestyle, «μέσω του οποίου ωθείται κανείς
να ανανεώνει διαρκώς τα αντικείμενα που τον περιστοιχίζουν…
Κατά την άποψή του, « το ελληνικό σινεμά στην πλειονότητά του παίρνει
παρατάσεις για να μην ανακατευτεί ακόμα θαρραλέα με τη ζωή», ενώ η
Ευρώπη, «απέναντι στο
αμερικανικό μοντέλο ψυχαγωγίας, απαντά
με ένα εξίσου απολιτικό σινεμά ύφους και στείρου καλλιτεχνισμού»….
Ακόμη ασκεί κριτική στη στρατευμένη τέχνη, όχι για να
υποστηρίξει μια τέχνη «εργαστηριακή» ( in vitro), αλλά ούτε
και για να συνηγορήσει με τη σπασμωδικότητα και επιπολαιότητα :
«…… όλοι πρέπει
να είμαστε στους δρόμους και δεν εννοώ να μιμηθούμε αυτούς τους πολλούς που
εκμεταλλεύονται την σημερινή κατάσταση σαν ένα ακόμα προϊόν και παίρνουν μια
κάμερα για να καταγράψουν χωρίς ειρμό ό,τι συμβαίνει γύρω τους.»
Όλη η συνέντευξη στην Βίκη Στρατάκη στο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου